Επίσης, παρατηρεί, ότι οι Ισλαμιστές μπορούν να βασίζονται στον Κρατικό μηχανισμό, στα πολιτικά κόμματα και ΜΜΕ, που τους υποστηρίζουν αποτελεσματικά.
Διερωτάται, αν «μπροστά στην ισλαμική απειλή, θα συνεχίσει η Γαλλία σαν να μη συμβαίνει τίποτα ή θα ξυπνήσει και θα αντιταχθεί στον αδίστακτο και ανελέητο πόλεμο που της έχει κηρυχθεί, το οποίο κατά την άποψη του, είναι πράγματι το μόνο ερώτημα ζωτικής σημασίας, ως προς το οποίο πρέπει οι Γάλλοι να αναρωτηθούν.
Υποστηρίζει, ότι ο εκτελεστής του καθηγητή Samuel Paty και οι ισλαμιστές μαχητές που δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την πράξη του, δεν θρέφουν με κανέναν τρόπο το όνειρο της οικοδόμησης της ισλαμικής τους κοινωνίας παράλληλα με τη γαλλική Δημοκρατία και έχουν ως έργο να την αντικαταστήσουν, από περιοχή σε περιοχή, από ένα «καθαρό» καθεστώς της Σαρία.
«Οι Ισλαμιστές δεν είναι αυτονομιστές, είναι κατακτητές …Για να καταπολεμηθούν με οποιαδήποτε πιθανότητα νίκης, χρειάζονται λιγότερα λόγια και περισσότερες ενέργειες», τονίζει ο Alexis Brézet, και προτείνει:
«Κλείστε χωρίς καθυστέρηση όλα τα τζαμιά, όπου διδάσκεται η αποστροφή της Γαλλίας. Αποβάλλετε αμέσως ξένους ιμάμηδες που κηρύττουν μίσος. Διαλύστε όλες τις οργανώσεις, που, με το πρόσχημα της καταπολέμησης της «Ισλαμοφοβίας», στρώνουν το έδαφος του πιο ριζοσπαστικού Ισλάμ και τα διοικητικά δικαστήρια, που βρίσκουν πάντα έναν καλό λόγο για να ακυρώσουν τις (σπάνιες) ενεργητικές αποφάσεις που λαμβάνονται προς αυτήν την κατεύθυνση, πλέον να λογικευθούν».
«Θα πρέπει να αποφασίσουμε να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης και τις συνέπειές της για τη χώρα, χωρίς να καλύψουμε το πρόσωπό μας … εάν η Γαλλία συνεχίσει να καλωσορίζει σχεδόν μισό εκατομμύριο αλλοδαπούς κάθε χρόνο, εκ των οποίων η μεγάλη πλειοψηφία μουσουλμανικής ομολογίας θεωρεί, ότι η Σαρία είναι ανώτερη από τα πάντα, είναι απίθανο ο Ισλαμισμός να υποχωρήσει … στην πραγματικότητα, ο απώτερος στόχος των Ισλαμιστών δεν είναι να διχάσουν, είναι να επιβληθούν και να επιβάλλουν το νόμο τους, όπου ζουν Μουσουλμάνοι…
Βασικά, όπως πάντα, όταν η κατάσταση είναι δύσκολη, εμφανίζεται το μόνο ερώτημα που ισχύει στην πολιτική: το θάρρος. Αυτό το θάρρος που λείπει τόσο από τους πολιτικούς μας, στα δεξιά και στα αριστερά, εδώ και σαράντα χρόνια …»
ΠΗΓΗ: εφημερίδας Figaro, L’éditorial du Figaro: «Les larmes, les hommages, et après?», Hellasjournal
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 22/10/2020 #ODUSSEIA #ODYSSEIA Εύα ΠαπαδάτουÂ