εκτελέσεις και τις ανυπολόγιστες καταστροφές των ελληνικών μνημείων από τους αυτοκράτορες (με εξαίρεση τον Ιουλιανό τον «Παραβάτη»)και τους πατριάρχες του Βυζαντίου, με το πρόσχημα και την αιτιολογία ότι ήταν ειδωλολάτρες.
Αλήθεια, κυρία υπουργέ, πώς προκύπτει, ότι μια Ιστορία «κοινωνικού χαρακτήρα» υπηρετεί λιγότερο ή παύει να υπηρετεί την εθνική συνείδηση; Και αντίστροφα, αν η Ιστορία που διδάσκεται στα σχολεία είναι «εθνική», αυτό σημαίνει άραγε ότι θα πάψει να είναι και «κοινωνικού» χαρακτήρα;
Όχι κυρία Κεραμέως! Η εθνική συνείδηση που έχει ανάγκη η νεότερη γενιά των Ελλήνων, δεν είναι η εθνικά περιχαρακωμένη συνείδηση του Μεσοπολέμου, αλλά μια σύνθεση του παγκοσμιοποιημένου κόσμου μας, πλαισιωμένη με τα ειδικά εθνικά μας στοιχεία και χαρακτηριστικά. Η διδασκαλία της Ιστορίας δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα καμίας πολιτικής επιλογής. Ούτε την ακραιφνή «εθνική» ούτε την δογματικά «κοινωνική» Ιστορία πρέπει να διδαχτούν τα παιδιά. Πρόκειται για διαχωρισμούς αστείους, που δεν έχουν καμία σχέση με τις πραγματικές ανάγκες της πολύπλοκης εποχής μας.
ΥΓ: Θα επανέλθουμε με θέμα, τον σχολικό σημαιοφόρο, τις μαθητικές παρελάσεις και την αποτελεσματικότητα του εκπαιδευτικού μας συστήματος.
ΓΑΒΡΙΗΛ ΜΑΝΩΛΑΤΟΣ
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 16/9/2019 #ODUSSEIA #ODYSSEIA