Για την βελτίωση της τραγικής θέσης της χώρας στον ενδοευρωπαϊκό καταμερισμό γνώσης δύναμης εργασίας, δεν αρκεί απλά ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης ,ένα νέο μοντέλο διαχείρισης της εξουσίας. Για διασφάλιση της αναγκαίας εθνικής ισχύος αποτροπής και υπεράσπισης των απειλουμένων εθνικών συμφερόντων δεν αρκεί ένα άλλο μοντέλο διακυβέρνησης. Απαιτείται ένα ευρύτατα αποδεκτό και αξιοσέβαστο υπόβαθρο εθνικής και κοινωνικής συνοχής πάνω στο οποίο θα στηριχτούν βιώσιμες υλοποιήσιμες και αποτελεσματικές στρατηγικές. Σήμερα αυτό το υπόβαθρο δεν υπάρχει.
Χωρίς πολιτισμική ηγεμονία , πολιτική ηγεμονία είναι ανέφικτη για κάθε πολιτική δύναμη.
Μια νέα κυβέρνηση δεν αρκεί για την ηθική, πνευματική, πολιτισμική ανασυγκρότηση. Ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης, η ένα νέο μοντέλο διαχείρισης δεν αρκεί.
Αναγκαίος πρωταρχικός εθνικός στόχος παραμένει η αλλαγή του πολιτικού μας συστήματος στο σύνολο του. Χρειαζόμαστε ένα πολιτικό σύστημα ανάπτυξης και συναγωνισμού προσφοράς μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων που το συγκροτούν και όχι έναν αέναο πόλεμο φθοράς του αντιπάλου. Χρειαζόμαστε ένα ευρύτατα αποδεκτό πλαίσιο λειτουργίας του με στόχους την θεσμοθέτηση ενός εθνικού διαλόγου με αντικείμενο βασικούς κοινούς παρονομαστές στην διατήρηση της αναγκαίας εθνικής και κοινωνικής συνοχής, αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος, κοινούς παρονομαστές και στόχους στην αναπτυξιακή μας στρατηγική, στην πολιτισμική μας στρατηγική, στην στρατηγική έρευνας στην στρατηγικής παιδείας.
Χωρίς συνείδηση πολιτισμικής ιδιοπροσωπίας, χωρίς βούληση αυτοπροσδιοριζόμενης πολιτισμικής επιβίωσης , εθνικής και τοπικής, προοπτική εξόδου από την παρακμή δεν υπάρχει. Ασφαλώς η βούληση διατήρησης της πολιτισμικής μας ιδιοπροσωπίας, η βούληση πολιτισμικού αυτοπροσδιορισμού δεν αποτελεί εθνικιστική ύβρη όπως ούτε η παραίτηση από αυτό το δικαίωμα αποτελεί οικουμενικότητα και προοδευτικότητα.
Μόνον η ισηγορία η ισοπολιτεία λαών και πολιτισμών μπορεί να απαλλάξει την ανθρωπότητα από την εκμετάλλευση λαού από λαό, σε διεθνές επίπεδο και ανθρώπου από άνθρωπο σε εθνικό, να θεμελιώνει βιώσιμες υπερεθνικές ενότητες και μια Κοινωνία των Εθνών δικαιοσύνης και ελευθερίας.
Χωρίς κοινωνική συνοχή και χωρίς ριζικά αναγεννημένη την υπεύθυνη κοινωνική συμμετοχή, προοπτική εξόδου από το σημερινό τέλμα δεν υπάρχει ούτε σε τοπικό ούτε σε εθνικό επίπεδο. Χωρίς σεβασμό στην πολιτισμική μας ιδιοπροσωπία δεν μπορούμε να θεσπίσουμε μια δική μας τοπική, εθνική, πολιτισμική στρατηγική. Δεν μπορούμε να μετέχουμε ούτε αξιόπιστα ούτε αξιοσέβαστα στον περιφερειακό. τον Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο πολιτισμικό διάλογο.
Προϋπόθεση για την επιτυχία ενός κινήματος Εθνικής ανασυγκρότησης, κοινωνικής και οικονομικής αλλαγής, αποτελεί ένα κίνημα αναγέννησης του πολιτισμού στην καθημερινή ζωή, και καθημερινή πράξη. Αν σε τοπικό επίπεδο δεν διαμορφώνουμε τις συνθήκες εξόδου από την παρακμή δεν θα διαμορφωθούν ποτέ σε εθνικό επίπεδο.
Αν εσύ και εγώ δεν γίνουμε το μονοπάτι, ο δρόμος δεν θάρθει να μας συναντήσει. Αν εσύ και εγώ δεν είμαστε έτοιμοι να αρνηθούμε στην καθημερινή μας πράξη και πραχτική την ιδιώτευση, ο αντικοινωνικός και ανομικός ατομικισμός θα κυριαρχεί θα καταδυναστεύει την κοινωνία μας και θα μας βυθίζει βαθύτερα στον φαύλο κύκλο της παρακμής. Στον φαύλο κύκλο της οικονομικής κοινωνικής και πολιτικής παρακμής.
Χωρίς ένα ενοποιητικό, πολιτισμικά ,ηθικά, αξιακά, υπόβαθρο δεν θα υπάρξει η αναγκαία ενεργός κοινωνική συμμετοχή για την έξοδο από την παρακμή.
Ενώ μεχρι καιρό τώρα έχει γίνει ευρύτατα αποδεκτό ότι η .οικονομική κρίση δεν υπήρξε φαινόμενο αυτοφυές και αυτοτροφοδοτούμενον αλλά πρόβλημα παράγωγο και συμφυές του κυρίαρχου πολιτικού ήθους, του της καθημερινής μας ζωής, η πολιτική συζήτηση, η πολιτική αντιπαράθεση δεν τολμά να θέση το πρόβλημα.
Η τρέχουσα ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση έχει απελπιστικά αποκλείσει την αναγνώριση της αδήριτα πρωταρχικής ανάγκης ύπαρξης του , ως αναγκαίου και καθοριστικού αναπτυξιακού συντελεστή. Το ήθος των τηλεοπτικών , το ήθος της φθοράς και απαξίωσης του αντιπάλου, αναπαράγεται ως ηθος πολιτικού λόγου και διάλογου ακόμα και στην Ελληνική Βουλή. Απο την Ελληνική Βουλή και τα κανάλια διαχέεται στην Ελληνική κοινωνία. Ο τηλεοπτικός αναπαράγεται ως ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση. Αυτός ο λόγος, αυτός ο διάλογος, αυτό το ήθος κυριαρχεί και καθημερινά διαφθείρει και απολιτικοποιεί το κοινωνικό σώμα
Η επικυριαρχία του αντικοινωνικού, ανομικού, ατομικισμού, σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, σε όλους τους συμμετοχικούς θεσμούς, αρχής γενομένης από τον θεσμό του κόμματος, αποτελεί το βασικότερο γενεσιουργό αίτιο της παρακμής των κοινωνικών θεσμών , της κοινωνικής παραίτησης, της κοινωνικής καθήλωσης και τελικά της κοινωνικής υποταγής στον αντικοινωνικό ανομικό ατομικισμό.
Χωρίς ανατροπή, στο ηθικό και πολιτισμικό επίπεδο ,του κυριάρχου ανομικού ατομικισμού, τα κομματικά ιδεολογήματα και συνθήματα θα αποτελούν, απλά και θα χρησιμοποιούνται απλά ως εργαλεία και όπλα , από τις εταιρείες πολιτικού marketing για την κατάκτηση της εξουσίας αποξενόνοντας πλήρως την πολιτική από την ηθική, και την ιδεολογία. Έτσι εδραιώνεται η υποκατάσταση της ιδεολογικής και πολιτικής πάλης με την σύγκρουση σε επίπεδο διαφήμισης και προπαγάνδας. Έτσι υποκαθίσταται ο πολιτικοποιημένος οργανικός διανοούμενος από τον διαφημιστή.
Με αυτό τον τρόπο καμία πολιτική δύναμη δεν αποκτά την ηθική και πολιτική ηγεμονία σε μια κοινωνία.
Χωρίς κυρίαρχο πολιτισμικό ρεύμα, χωρίς μια κυρίαρχη ηθική να διαποτίζουν την κοινωνική πλειοψηφία και να αποδεικνύονται στην καθημερινή πράξη, δεν παγιώνονται πολιτικές αλλαγές .
Η ριζική αναγέννηση του πολιτικού μας συστήματος, στο σύνολο του, είναι πολύ περισσότερο αναγκαία από την εναλλαγή αλληλοφθειρομένων κόμματων στην εξουσία.
Η διαμόρφωση ενός κυρίαρχου ρεύματος πολιτισμικής και πολιτικής αναγέννησης ασφαλώς δεν συντελείται με την μετακίνηση δυσαρεστημένων από ένα κόμμα σε άλλο. Κατι τέτοιο απαιτεί και προϋποθέτει πραγματική και καθολική ρήξη με τον κυρίαρχο αντικοινωνικό ατομικισμό. Απαιτεί και προϋποθέτει αναγέννηση του συμμετοχικού μας πολιτισμού.
Η κυρίαρχη πράξη και πρακτική εντός των κομμάτων, οι ανθρώπινες σχέσεις εντός των κομμάτων δεν τα καθιστά δυνάμεις κοινωνικής ανάπτυξης, κοινωνικής αλλαγής. Τα αποκαλύπτει ως θεσμούς κοινωνικής ποδηγέτησης και κοινωνικού ελέγχου.
Κατά συνέπεια: Η μετακίνηση και η συσσώρευση δυσαρεστημένων ψηφοφόρων , η συνάντηση των δυσαρεστημένων στην κάλπη δεν προκύπτει και δεν ευαγγελίζεται αλλαγή στο επίπεδο πολιτικής ταυτότητας και συνειδητοποίησης. Μπορεί μεν να διαμορφώνει νέες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, αλλά δεν αρκεί να εδραιώσει ένα ρεύμα πολιτισμικής και ηθικής αναγέννησης ικανό να βγάλει μια κοινωνία μας από το τέλμα της παραίτησης και της παρακμής. Αντίθετα αναπαράγει την παραίτηση και απλά αντικαθιστά τον διαχειριστή της εξουσίας.
Κατά συνέπεια αποτελεί αυταπάτη να θεωρούμε πολιτική μεταβολή τις μετακινήσεις δυσαρεστημένων από κόμμα σε κόμμα . Αποτελεί τουλάχιστον αυταπάτη να αρκούμαστε στις αλλαγές κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών και να τις θεωρούμε συνθήκες ικανές για την έξοδο από το τέλμα. Αυτές οι μετακινήσεις, είναι οφθαλμοφανές ότι, δεν συνιστούν αλλαγή κοινωνικής συμπεριφοράς σε κανένα επίπεδο. Δεν συνιστούν αλλαγή στο κυρίαρχο ήθος εργασίας, στο κυρίαρχο ήθος συνεργασίας. Δεν συνεπάγονται καμία αλλαγή στην κοινωνική συμπεριφορά από το επίπεδο της διαλογής των σκουπιδιών της οικογένειας, στο επίπεδο της φορολογικής δήλωσης της οικογένειας, στο επίπεδο της υπεύθυνης και δημιουργικής συμμετοχής στα κοινά, συμμετοχής στον θεσμό του κόμματος στα επιμελητήρια στα συνδικάτα μέχρι και τον θεσμό της ενορίας. Οι μετακινήσεις οπαδών δεν συνιστούν αλλαγές στην εθνική παραγωγική μας εξειδίκευση . .
Αν το εκάστοτε κόμμα δυσαρεστημένων αν το εκάστοτε των εκλογών λειτουργεί απλά ως δοχείο, ως δεξαμενή υποδοχής και όχι ως κοινωνικοπολιτικό εργαστήρι οργανικής πολιτικής ένταξης των μετακινουμένων τότε τα αποτελέσματα της μετακίνησης δεν έχουν κανένα πραγματικά μόνιμο αποτέλεσμα στο επίπεδο της πολιτικής συγκρότησης της κοινωνίας, στο επίπεδο της κοινωνικής δυναμικής. Δεν αλλάζουν σε τίποτα τις δυνατότητες της κοινωνίας να μετέχει στις εξελίξεις πέραν της ψήφου. Τότε τα αποτελέσματα θα είναι ίδια με αυτά της μετακίνησης των δυσαρεστημένων του Βενιζέλου και του Σαμαρά στον Τσίπρα…και της μετακίνησης των δυσαρεστημένων του Τσίπρα στον Μητσοτάκη.
Η ουσιαστική κατάργηση του θεσμού του κόμματος κόμματος έχει αρχίσει να αποκαλύπτει το κόστος της..και το κόστος θα αποκαλύπτεται καθημερινά τραγικότερο για το πολιτικό σύστημα και για την Δημοκρατία….
Η διαμόρφωση ενός αναγεννητικού πολιτισμικά, ηθικά, πολιτικά, ρεύματος προϋποθέτει μια ριζικά νέα αντίληψη και πρακτική για την ενεργό συμμετοχή. Μια αντίληψη που η δεν εξαντλείται στην διεκδίκηση και την διαμαρτυρία. Μια συμμετοχή που ολοκληρώνεται στην λύση προβλημάτων και στην κατάκτηση όσων προϋποθέτει η λύση των προβλημάτων .Απαιτεί μια οργανωμένη κοινωνική πρωτοπορία, που διαπνέεται από αυτή την νοοτροπία, σε κάθε κόμμα ικανή να μετουσιώνει την κοινωνική ανάγκη, το κοινωνικό πρόβλημα την κοινωνική απογοήτευση και οργή σε οργανωμένη κοινωνική θέληση και δράση. Να μετουσιώνει το άγος της παρακμής σε μεθοδική προσπάθεια για την αντιμετώπιση του. Να μετουσιώνει τον πόλεμο φθοράς μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων σε συναγωνισμό προσφοράς.
Η τρέχουσα ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση παραμένει τραγικά αδελφοφάγα και Προκρούστεια. Παραμένει απελπιστικά καταγγελτική ηθικολογική.Παραμενει ανικανη να κάνει διάλογο μέσα από την πράξη και το παράδειγμα της δουλειάς της στο χωριό στον Δημο… Παραμένει κλειστή σε κάθε δυνατότητα δημιουργίας του κοινωνικού κεφαλαίου, αναγκαίου για την γέννηση της κοινωνικής και πολιτικής δυναμικής, που θα οδηγήσει στη εθνική και την οικονομική μας, ανασυγκρότηση.
Η επικυριαρχία του αντικοινωνικού, ανομικού, ατομικισμού, σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, σε όλους τους συμμετοχικούς θεσμούς αρχής γενομένης από τον θεσμό του κόμματος, δεν ανατρέπεται με μια εκλογική αναμέτρηση και ένα νέο κοινοβουλευτικό συσχετισμό. Σε τοπικό επίπεδο ο ανομικος αντικοινωνικός ατομικισμός δεν ανατρέπεται με νέο συσχετισμο στα Δημοτικα Συμβούλια
Μια νέα κυβέρνηση δεν αρκεί. Αναγκαίος πρωταρχικός εθνικός στόχος παραμένει η αλλαγή του πολιτικού μας συστήματος στο σύνολο του., εθνικά τοπικά. Χρειαζόμαστε ένα πολιτικό σύστημα δημιουργικού συναγωνισμού προσφοράς των πολιτικών δυνάμεων. Ένα πολιτικό σύστημα με ισχυρή περιφερειακή δομή ικανό να συνδέει το κέντρο με την περιφέρεια να ανατροφοδοτεί το κέντρο να το υπερασπίζεται και να το στηρίζει απέναντι σε εθνικά και υπερεθνικά κέντρα πίεσης και επιρροής. Ένα πολιτικό σύστημα σε οργανική σχέση και διάλογο με την πνευματική ηγεσία.
Χρειαζόμασατε ένα ευρύτατα αποδεκτό πλαίσιο λειτουργίας του στην σχέση του με την κοινωνία ,την οικονομία, την ακαδημαϊκή και την πανεπιστημιακή κοινότητα. Χρειαζόμαστε ένα πολιτικό σύστημα ικανό να υπηρετεί να ενθαρρύνει τον διάλογο δέσμευσης , μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, μεταξύ των φορέων της οικονομίας, των επιστημονικών και επαγγελματικών φορέων, με αντικείμενο ,ΤΟΠΙΚΑ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΑ ΣΥΜΦΩΝΑ…Εθνικά Αναπτυξιακά σύμφωνα, η τουλάχιστον την συμφωνία σε βασικούς κοινούς παρονομαστές στην διατήρηση της αναγκαίας εθνικής και κοινωνικής συνοχής, στην αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος, κοινούς παρονομαστές και στόχους στην αναπτυξιακή μας στρατηγική, στην πολιτισμική μας στρατηγική, στην στρατηγική έρευνας στην στρατηγικής παιδείας.
Ένα υγειές πολιτικό σύστημα προϋποθέτει την αναγέννηση του θεσμού του κόμματος. Αυτή την στιγμή ο θεσμός του κόμματος τόσο στη χώρα μας όσο και στην Ευρώπη βρίσκεται σε επικίνδυνη παρακμή. Η αποξένωση της πολιτικής από την πνευματική ηγεσία. Η επικυριαρχία της επι της πολιτικής ηγεσίας απειλούν την δημοκρατία. Ήδη ανοιχτά ο διάλογος για την ετοιμάζει το έδαφος του επερχόμενου αυταρχισμού.
Η αναγέννηση του πολιτικού συστήματος τοπικά ,εθνικά και του θεσμού του κόμματος και του πραγματικού πολιτικού διαλόγου δεν θα μας χαριστεί. Προϋποθέτει την συγκρότηση μιας ομάδας αφοσιωμένων σε κάθε κόμμα. Αφοσιωμένων όχι στην κατάκτηση και την νομή της εξουσίας. Απαιτεί αποφασιστικά ενεργό ρόλο της πνευματικής ηγεσίας όπου αυτή υπάρχει και μεθοδικό διάλογο της με την πολιτική ηγεσία. Απαιτεί πρωτοβουλίες σε θεσμικό επίπεδο. Πρωτοβουλίες του προέδρου της Δημοκρατίας, της Ακαδημίας.
Αν στις εορτές για τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 21 θέλουμε να δώσουμε πραγματικά ουσιαστικό περιεχόμενο, αν δεν περιοριστούμε σε επετειακές ρητορίες τότε ο διάλογος και ο προβληματισμός για την αναγέννηση του πολιτικού μας συστήματος και του θεσμού του κόμματος πρέπει να αποτελέσουν κύριο άξονα των εκδηλώσεων.
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 30/5/2019 #ODUSSEIAÂ