Ο Τζέρυς βρισκόταν σε έναν άλλο κόσμο, του είχαν ριπίσει το μυαλό του, ή καλύτερα τον έκαναν να είναι κολλημένος νοσηρά στις αντιδράσεις του, επειδή δεν ήθελε να πάει στον Πόλεμο της Κορέας.
Δεν μιλούσε γι’ αυτό το θέμα, ακόμη κι όταν ερχόταν στα συγκαλά του. Όταν βρέθηκε στην Κεφαλονιά, αρχικά έμεινε στο Αργοστόλι και κοιμόταν μέσα σε βάρκες ή όπου έβρισκε κοντά στο λιμάνι. Έπειτα, ήρθε στο Ληξούρι και πάλι κοντά στο λιμάνι έβρισκε πρόχειρα καταλύματα και περνούσε τις νύκτες του. Σύντομα όμως φιλοξενήθηκε στο σπίτι του Βαγγέλη του Κουρούκλη (Κακούγια) σε ένα μικρό δωμάτιο, στην περιοχή των Λεγατάτων.
Κάθε πρωί πήγαινε στο λιμάνι του Ληξουρίου. Δεν ήθελε να αλλάξει μέρος ο Τζέρυς, ήθελε να στέκει όλη τη μέρα εκεί, να καπνίζει και να ξεχνά όταν είχε κάποιες αναλαμπές στο μυαλό του.
Κοιτούσε ατελείωτα τη θάλασσα, και, κάπου- κάπου κοιτούσε τα βουνά απέναντι, τα μάτια του είχαν ασπρίσει, είχαν θολώσει από το άσπρο του ορίζοντα. Το πρόσωπό του, ξερακιανό από τις καιρικές συνθήκες, ριζωμένο από τα σκληρά γένια του, σου έδινε την εντύπωση πως τούτος ο άνθρωπος, βγήκε από πίνακα ζωγραφικής του Μεσαίωνα. Κάποιες φορές καθόταν μαζεμένος σε ένα πεζούλι, ακόμη και στα μουράγια του βραχίονα και με χέρια μαυρισμένα κρατούσε την καπαρντίνα του κλειστή, για να ζεστάνει το κορμί του. Τον συμπονούσαμε τον Τζέρυ, όχι γιατί ήταν ρακένδυτος, αλλά γιατί δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε μαζί του. Ήταν μια φιγούρα ταλαίπωρη, άχρονη στην ύπαρξή της, που ζούσε μέσα από σκληρές χαραγμένες πονέσεις που του έκαναν στο μυαλό οι δυνατοί του πολέμου.
Μα, υπήρχαν και στιγμές που ερχόταν στα μυαλά του και ανέβαινε στο μύλο του Λατσή, κοντά στο Ληξούρι, ακουμπούσε στον καμπυλωτό τοίχο του μύλου κι αγνάντευε στα ψηλώματα το χωριό του, τα Καμηναράτα, και μονολογούσε δυνατά για το παλιό του σπίτι και το μπαλκόνι του.
Γύρω στα 1982 έφυγε από τη ζωή. Δεν ακούστηκε ήχος κτιστός για την φυγή του, η ζωή συνέχισε το δρόμο της, μα κάπου- κάπου στο μυαλό μας έρχονται τέτοιες εικόνες, – της καθ’ ημών κινουμένης- για να μας δείξουν το εφήμερο της ζωής, το διαφορετικό, εκείνο που συμπονούμε και που πονά, γιατί απλά το φοβόμαστε μην μας τύχει… και κάνουμε οι περισσότεροι πως δεν το βλέπουμε.
Μακάρι η ψυχή του.. να είναι ακόμη ψυχή αντιρρησίας προς τους φαύλους και στρυφνούς, σε έναν κόσμο Θεού, που η δικαιοσύνη του μηδενίζει τους δυνατούς εν αλαζονεία κινουμένους στο φυσικό κόσμο μας… με κατακλείδα τη φράση προς Κορινθίους … «… ὅτι τὸ μωρὸν τοῦ Θεοῦ σοφώτερον τῶν ἀνθρώπων ἐστί, καὶ τὸ ἀσθενὲς τοῦ Θεοῦ ἰσχυρότερον τῶν ἀνθρώπων ἐστί.» Αυτό ακριβώς μας δίνει η θύμηση, οπτική και νοητική, της τότε ύπαρξης του Τζέρυ Μαρούλη.
Γεράσιμος Σ. Γαλανός
Eστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 16/11/2018, #ODYSSEIA