«Θά ἢθελα νά παρακαλέσω, ὃπως μοῦ ἐπιτρέψητε διά τῆς ἐγκρίτου ἐφημερίδος σας νά ἐκφράσω κάποιας ἀπόψεις ἐν σχέσει πρός τά πολυπληθῆ ὁδικά κυρτώματα, πού ἐμφανίζονται εἰς αὒξοντα ἀριθμόν εἰς τάς ὁδούς τῶν πόλεων καί τῶν χωρίων ἀκόμη, λαμβάνων ἀφορμήν ἀπό μιάν πρόσφατον ἀστυνομικήν ἀνακοίνωσιν, ὃτι διεπιστώθη αἰσθητή ἐλάττωσις τῶν ἀτυχημάτων, ὃπου ἐτοποθετήθησαν ταῦτα.
Ὁρμῶμαι ἐκ τῆς σταθερᾶς θέσεως, ὃτι ἡ διαφύλαξις τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς, πολύ περισσότερον δέ ἐκείνης τῶν μικρῶν παιδιῶν, πρέπει νά ἀποτελῆ τό πρώτιστον μέλημα τῆς κοινωνίας καί εἰδικώτερον ἐκείνων τῶν παραγόντων, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἐπιφορτισμένοι μέ τήν ὁδικήν ἀσφάλειαν. Ὡς ἐκ τούτου διά τάς ἐπιτυχεῖς προσπαθείας καί ἐπιτεύγματα τῶν ἀστυνομικῶν ἀρχῶν εἶναι ἂξιαι συγχαρητηρίων.
Ὃμως θά ἢθελον νά παρατηρήσω, ὃτι ἀπό τινός χρόνου ἒχω σχηματίσει τήν ἐντύπωσιν, ὃτι κάπου ἡ πρακτική τῆς τοποθετήσεως τῶν ὁδικῶν κυρτωμάτων ἒχει προσλάβει ἓνα ἁλματώδη ῥυθμόν καί διαστάσεις, πού δύναταί τις νά προβλέψη, ὃτι συντόμως θά φθάσωμεν εἰς τό σημεῖον ὃλαι αἱ βασικαί ἀρτηρίαι τῶν πόλεων καί αἱ κύριοι ὁδοί τούτων, πλήν τῶν φώτων τροχαίας θά ἒχουν γεμίσει μέ πολλαπλᾶ κυρτώματα. Ὃμως αὐτή ἡ τάσις τῆς ὑπερβολικῆς τοποθετήσεως τῶν ἐξογκωμάτων αὐτῶν εἰς τάς ὁδούς κατά τήν ταπεινήν ἂποψίν μου δέν πρέπει νά θεωρῆται καί τόσον ἀθῷον θέμα καί ἂνευ σοβαρῶν ἐπιπτώσεων εἰς ἂλλους τομεῖς.
Δέν ἐπιθυμῶ νά ἐξετάσω τό ἀρνητικόν τῆς τοποθετήσεως τῶν κυρτωμάτων ἀπό τῆς ὑλικῆς ἀπόψεως του, δηλ. τῆς μεγάλης φθορᾶς τήν ὁποίαν ὑφίστανται τά ὁχήματα, ἰδιαιτέρως εἰς τά φρένα καί ἐλαστικά των, ἐκ τοῦ συνεχοῦς φρεναρίσματος ὡς καί εἰς τά ἀμορτισέρ των (shock absorbers) ἀπό τό συνεχές ἀνεβοκατέβασμα τῶν ὀχημάτων ἐπί τῶν ὁδικῶν ἐξογκωμάτων.
Ἡ ἂποψις ἡ ὁποία πρέπει νά μᾶς ἀπασχολήσῃ, εἶναι ἡ τῆς σωματικῆς ὑγείας ὃλων μας καί συγκεκριμένως ἐκείνης τῆς σπονδυλικῆς στήλης. Ἐσκέφθημεν ποτέ ποία βλάβη προκαλείται εἰς τήν σπονδυλικήν στήλην καί εἰς τούς σπονδύλους τῶν ὁδηγῶν ὡς καί τῶν συνεπιβατῶν των ἀπό τήν προκαλουμένην συνεχῆ συμπίεσιν καθώς «σκαμπανεβαίνομεν» ἓν ἐκαστον τῶν κυρτωμάτων; Νομίζω ὃτι πρέπει νά προσεχθῇ ἰδιαιτέρως τό θέμα αὐτό, διότι ἐπί μακροχρονίου βάσεως θά ἒχῃ ἐπιπτώσεις ἐπί τῆς σπονδυλικῆς στήλης ὃλων, ἢδη πασχόντων καί μή ! Καί δέν εἶναι μόνον αὐτοί, ἀλλά πιστεύω καί οἱ προσφάτως ἐγχειρισμένοι, οἱ καρδιοπαθεῖς κτλ., οἱ ὁποῖοι πολύ ἀμφιβάλλω ἐάν βοηθῶνται κατά τήν μετεγχειρητικήν περίοδον πού διανύουσι, ἀπό αὐτά τά συνεχῆ σκαμπανεβάσματα τῶν δρόμων. Ἐπ’ αὐτῶν πρέπει νά ἒχωσι, πιστεύω, τόν λόγον καί οἱ εἰδικοί ἰατροί.
Ἐξ ἂλλου εἶναι καί τό γεγονός, ὃτι λόγῳ τῆς κακῆς συντηρήσεως τῶν ἐξογκωμάτων (μή τακτικόν μπογιάτισμα, ἀνομοιογενής κατασκευή κτλ.) πλεῖστα τούτων δέν εἶναι εὐδιάκριτα τήν ἡμέραν, πολύ δέ περισσότερον τήν νύκτα, ὁπότε οἱ ὁδηγοί ἀναγκάζονται νά φρενάρουν ἀποτόμως ἐάν ἢ ὃταν τά ἀντιληφθῶσιν, ἰδίως ὃταν περνῶσιν ἀπό περιοχάς ἀγνώστους, πού δέν γνωρίζουσι καλῶς, ἀφοῦ ἐν τῷ μεταξύ τά ἒχουν πλησιάσει εἰς ἀπόστασιν ἐλαχίστων μέτρων. Δέν εἶναι ἀρκετόν νά μπογιατίζωνται μίαν ή δύο φοράς τό ἒτος, ἀλλά πρέπει νά συντηρῶνται ἐπί μηνιαίας βάσεως, οὓτως ὣστε νά εἶναι εὐδιάκριτα τήν ἡμέραν καί πολύ περισσότερον τήν νύκτα. Ἐπί πλέον πιστεύω ὃτι ἐκεῖνα τά ὁποῖα δέν εἶναι πράγματι ἀναγκαῖα πρέπει νά απομακρυνθῶσιν.
Ὁ γράφων, ὡς πάσχων ἐκ σπονδύλων, ἒχει ἀπό καιροῦ προσέξει τοῦτο, ὃτι δηλ. τά κυρτώματα ἐπιδεινώνουν τήν κατάστασιν τῶν σπονδύλων. Ὁ λόγος δέ τοῦ παρόντος εἶναι διότι ἀνησυχῶ βλέπων τόν μέ αὐξανόμενον ρυθμόν πολλαπλασιασμόν τῶν κυρτωμάτων εἰς ὁλοέν καί περισσοτέρους δρόμους. Ἂς μή παραβλέπηται καί λησμονῆται ἐπίσης τό γεγονός, ὃτι ὁ καλός και προσεκτικός ὁδηγός καί γενικῶς ὁ πολίτης θέλει, διά νά μή χρησιμοποιήσω τήν ισχυροτέραν λέξιν: ἀπαιτεῖ, ὃπως ὁδηγῇ εἰς λείους καί ὁμαλούς δρόμους καί ὂχι νά «σκαμπανεβάζεται» δεκάδας καί μελλοντικῶς ἑκατοντάδας φοράς μέχρις ὃτου φθάσει εἰς τόν προορισμόν του! Καί αὐτό δέν ἀφορᾷ μόνον τόν ὁδηγόν ἀλλά καί τούς συνεπιβάτας του, οἱ ὁποῖοι συνυφίστανται τήν ἰδίαν ὁδικήν κακομεταχείρισιν.
Εὐελπιστῶ ὃτι θά μελετηθῆ δεόντως ὑπό τῶν ἀρμοδίων τό περιεχόμενον τῶν ἀνωτέρω παρατηρήσεων. Κλείων ἐπανατονίζω τό γεγονός, διά νά μήν ὑπάρξη ἡ παραμικρά παρεξήγησις εἰς τάς ὡς ἂνω ἐκφραζομένας ἀπόψεις μου, ὃτι οὐδόλως εἶμαι ἀντίθετος τῆς τοποθετήσεως τῶν κυρτωμάτων ἒξωθι τῶν σχολείων καί νοσοκομείων (ἀπό ἓν κύρτωμα εἰς σχετικήν ἀπόστασιν ἒνθεν καί ἒνθεν τῆς εἰσόδου των) ὡς καί πρό αὐστηρῶς ἐπιλεγμένων δημοσίων κτηρίων/χώρων. Ὃμως πρέπει αἱ Ἀρχαί νά ἐλέγξωσι τά πράγματα, διά νά μήν εὑρεθῶμεν εἰς τήν θέσιν ἀντί νά ἒχωμεν ὁμαλούς δρόμους, πού νά μᾶς ἐπιτρέπωσι νά ὁδηγῶμεν ἀνέτως, νά ταλαιπωρώμεθα ἀπό συνεχῆ σκαμπανεβάσματα, ὡσάν νά ἒχωμεν ζηλεύσει τήν ἀλληλοδιαδοχήν τῶν θαλασσίων κυμάτων καί θέλωμεν νά τά μεταφέρωμεν καί εἰς τούς δρόμους μας εἰς τήν ξηράν!»
Εὐχαριστῶν διά τήν φιλοξενίαν,
Λάμπης Γ. Κωνσταντινίδης
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 14/11/2018, #ODYSSEIA