«…Έχουν την Παναγιά τους, τη Σουμελιώτισσα και δέος κόβει τα γόνατά τους στη θύμησή Της και μόνον. Έχουν στα μάτια τους τη γη τους που πάντα περιμένει ν’ αποδιώξει τους πρόσκαιρους ενοικιαστές της και να ξανάρθουν φρέσκιες γενιές του αύριο να ξαναθερίσουν τα στάρια της, να μαζέψουν καπνόφυλλα, και μήλα και κεράσια και φουντούκια χρυσοφόρα απ’ τα κλαδιά. Έχουν στο αίμα σπόρους κορυβαντιώντες, στα σεντούκια τους ωδές κι έπη. Και σύμβολα πάλης. Τον ήρωα τον Διγενή. Στα δάχτυλά τους δοξάρι και λύρα γλυστρούν, τύμπανα ηχούν, πάλλονται οι φλέβες στα μηνίγγια, το σώμα ολόκληρο μεθά με πάθος, έλκει δύναμη απ΄ τη γη, αψηφά ζωή και θάνατο, κι ανεβαίνει τ΄ αψήλου. Ανδρώνεται η ψυχή, πυρώνεται η καρδιά κι ο πυρρίχειος οδηγεί εκστατικά τα βήματά τους αναλλοίωτα σε φως αιώνων. Γιατί έχουν τη Γνώση κι επίγνωση της αμετάβλητης εθνικής κι εθνολογικής τους υπόστασης, τη λαλιά την ιωνική –αναμφισβήτητη μαρτυρία της ποντιακής ελληνικότητας- την κράτησαν στο νου και στο στόμα τους, και μ’ αυτήν νανούρισαν τα παιδιά τους οι καλομάνες Πόντιες στο στήθος τους απάνω. Ηφαίστειο η καρδιά που τ’ άδικο την μάτωσε.
Κι η Πατρίδα μένει εκεί. Πάντα εκεί, να περικλείει τα στοιχεία της ευτυχίας και της δυστυχίας της….».
(Απόσπασμα από τον πανηγυρικό λόγο της Ευρυδίκης Λειβαδά κατά την επέτειο της Γενοκτονίας των Ποντίων, Ημαθία, Μάΐος 2016)