παραμονής Του, έρχεται η πίστη των ανθρώπων διαχρονικά να τα σφραγίσει με προσκυνητάρια, ταπεινές εκκλησιές, θαύματα και παραδόσεις από στόμα σε στόμα, πηγάδια που φέρουν το άγιο όνομά Του, πλατάνια φυτεμένα σε πέρασμα νερού, πέτρες που έγειρε τις δοκιμασίες προς την τελείωση.
Εμβαθύνοντας στον βασικό βιογράφο Του Μητροφάνη, στην υπογραφόμενη από μάρτυρες επιστολή-αίτημα τού πρώην Μαΐνης Ιερεμία Κατσαΐτη για τη διακήρυξη της αγιότητάς Του, σε πατριαρχικά σιγίλλια και σε λοιπά έγγραφα, και εν παραλλήλω ερευνώντας και συνδυάζοντας πηγές (όπως π.χ. σχετικά με τον Παχώμιο Ρουσάνο ή με τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Γερμανό ή τοπογραφικά κι ιστορικά στοιχεία) αναπτύσσω την προβληματική μου και προκύπτουν δεδομένα, ας μου επιτραπεί να τα χαρακτηρίσω, επιπρόσθετα και νεώτερα για τον Άγιο της Κεφαλληνίας, τα οποία με δέος και ευθύνη παραθέτω.
A). Διαβάζουμε στον Μητροφάνη: «… το πνεύμα παρέθετο ζήσας τα πάντα έτη εβδομήκοντα και μικρόν τι προς». Άρα με δεδομένο ότι ο Άγιος εκοιμήθη στις 15 Αυγούστου 1579, θα γεννήθηκε το 1509 και μάλιστα μεταξύ Μαρτίου και Ιουλίου. Η λογική υπαγορεύει ότι Ιανουάριος και Φεβρουάριος δεν έχουν πιθανότητα λόγω του «μικρόν τι προς» δηλ. επιπλέον ολίγον και όχι «ήμισυ», λέξη την οποία με την ίδια ευκολία θα χρησιμοποιούσε ο λόγιος Μητροφάνης.
B). Γεννημένος πολίτης της Οθωμανικής αχανούς αυτοκρατορίας ο έφηβος Νοταράς κατευθύνθηκε για σπουδές στη βενετοκρατούμενη Ζάκυνθο. Είναι απόλυτα βέβαιο ότι κόμιζε άδεια ταξιδιωτική που έφερε υπογραφές και σφραγίδες των τοπικών διοικητών του εγιαλέτ Ρούμελη στο οποίο υπήγετο το σαντζάκ του Μωριά. Έρευνα σε σχετικά αρχεία –εφ’ όσον έχουν σωθεί- πιθανόν να φέρουν στο φως κάποιο στοιχείο αναφορικά με την μετακίνησή Του αυτή –άγνωστο εάν ήταν μόνος ή συνοδευόταν λόγω του μικρού της ηλικίας Του-.
Γ). Η Ζάκυνθος είχε τότε Ορθόδοξη Επισκοπή υπό τη Μητρόπολη της Κορίνθου, γεγονός που θα είχε τον δικό του ρόλο στην υποστήριξη και συναίνεση των θεοσεβών γονιών Δημητρίου και Καλής για την εκεί εγκατάστασή Του. Το διάστημα της έλευσής Του Επίσκοποι Ζακύνθου και Κεφαλληνίας ήταν οι Λεόντιος Λυκιαρδόπουλος (1518 -1526) και Νικηφόρος Λοβέρδος (1526-1534).
Δ). Στη Ζάκυνθο ο φιλομαθής έφηβος γνώρισε τον, κατά λίγους μήνες μεγαλύτερό του, μη σπουδάσαντα «γραμματείαν» -όπως ο ίδιος δηλώνει-, διαπρεπέστατο λόγιο και μύστη Παχώμιο Ρουσάνο. Διαίσθηση, λογική και δεδομένα υπαγορεύουν ότι μαζί μελέτησαν τους θησαυρούς των ιερών κωδίκων, τους αντέγραψαν, τους σχολίασαν και τους ερμήνευσαν. Έτσι μελετούσαν. Κι έτσι σφυρηλατήθηκε ο χαρακτήρας κι οι αξίες τους. Μέσα από τις Θείες Γραφές και τα Πατερικά κείμενα, μέσω διαρκούς αναζήτησης της Αλήθειας και του Θείου Λόγου, μυήθηκαν στις απαρασάλευτες άγιες αρχές της Ορθοδοξίας. Κρίνω πως θα ήταν δόκιμο να γίνει επισταμένη μελέτη των θέσεων του Π. Ρουσάνου εν παραλλήλω με τις εκπεφρασμένες, μέσω του Πρακτικού Ταφής της 20ης Αυγούστου 1579, κι εφαρμοσμένες αρχές του Αγίου Γερασίμου στο μοναστήρι Του. Ως παράδειγμα φέρω τον φιλελεύθερο τρόπο εκλογής της ηγουμένης «δια της ψήφου των πλειόνων».
Επίσης με δεδομένο ότι η γραφή του Π. Ρουσάνου μεταλλάσσεται σε κάποια αυτόγραφά του, μήπως υπάρχει πιθανότητα να «κρύβεται» εν μέσω αυτών σημείωμα, έστω ανυπόγραφο, του Αγίου Γερασίμου; Λεπτομερής έρευνα σε αυτόχθονα χειρόγραφα των Κρημνών που έχουν παραχθεί το πρώτο διάστημα της εκεί παραμονής του Αγίου (1525c.-1528c.), σε σύγκριση με δείγματα γραφών της Πατριαρχικής Βιβλιοθήκης των Ιεροσολύμων που χρονολογούνται μεταξύ των ετών 1536 c. και 1548 c., (ίσως και σε ΚΠολη κι Άγιο Όρος) μήπως φέρουν στην επιφάνεια –σε βάση πιθανοτήτων εν προκειμένω- κάποιο σημείωμα από το όσιο χέρι του πολυπλάνητου Αγίου της Κεφαλληνίας; (*)
Φαίνεται πως από κοινού σχεδίασαν ταξίδι μακρύ, κοπιαστικό κι επικίνδυνο, με μακάρια πνευματικότητα σε δρόμους γήινους και ταυτόχρονα υπερβατούς, ταξίδι αναγκαίο για τη Φώτιση-ζητούμενο για τους εκλεκτούς. Είναι πράγματι πολύ εντυπωσιακό το γεγονός της ταυτόσημης πορείας που ακολούθησαν οι δυο μεγάλοι πνευματικοί ταγοί της Ορθοδοξίας. Υπάρχει μικρή πιθανότητα να συμπορεύθηκαν στην αρχή. Πάντως η μετέπειτα πορεία τους δεν είναι χρονικά ταυτόσημη. Οδοιπόρησαν στους ίδιους τόπους που είχαν μελετήσει από παλιά χειρόγραφα, σε παραπλήσιους όμως χρόνους.
Ε.) Οι δυο νεαροί αυτοεξόριστοι μελετητές πρέπει να ήταν μεταξύ των πρώτων που μόνασαν στον Κάτω Αη-Γιώργη στην άγρια κι απομονωμένη χερσόνησο της βορειοδυτικής Ζακύνθου που ζωνόταν από θάλασσα. Ίχνη του χώρου διαμονής διασώζονται μέχρι σήμερα. Εκεί, ο ευγενής πρίγκηπας των Τρικάλων έμαθε πως υπάρχει ένας κόσμος φτωχός στα υλικά αγαθά κι αδιάκοπα αλωμένος από τους ακόρεστα υποταγμένους στο κακό ληστές της θάλασσας, μουσουλμάνους αλλά και δυτικούς. (Σχεδόν δέκα χρόνια μετά την παραμονή των δυο ασκητών, και συγκεκριμένα το 1535, ιδρύθηκε ως κοινοβιακή η Ι. Μονή Αγίου Γεωργίου).
Στ). Η επιλογή Του να κατευθυνθεί στην Κωνσταντινούπολη δεν είναι τυχαία. Είναι αδήριτη ανάγκη βιώματος ορθοδόξου, προσωπικού, εθνικού. Εκεί, η ρίζα των προγόνων Του. Πόλη-σύμβολο για τον απόγονο των Νοταρά η Κωνσταντίνου Πόλις ή θα τον βύθιζε σε θλίψη, οργή κι εκδίκηση για τους εχθρούς του σταυρού –δεν ήταν άλλωστε χρονικά πολύ πίσω η Άλωσή της-, ή θα συγχωρούσε. Τελικά νίκησε η αρετή. Δοκιμάσθηκε, συγχώρησε, λυτρώθηκε κι αυτοελευθερώθηκε από ευτελή ανθρώπινα πάθη. Κατά μαρτυρίες (Μartin Crusius) ζούσαν εκεί άμεσοι απόγονοι του ονομαστού βυζαντινού οίκου των Νοταρά. Παραμένει δε άγνωστο εάν τους συνάντησε.
Στην Κωνσταντινούπολη θα δάκρυσε ζώντας εκ του σύνεγγυς στο μεγάλο μπεζεστένι (παζάρι) Οθωμανούς να πωλούν χριστιανούς, θέαμα καθημερινό που θα σημάδευσε βαθιά την ψυχή και τον χαρακτήρα Του. Είναι δε ικανές αριθμητικά και περιγραφικά οι μαρτυρίες σύγχρονών Του περιηγητών για τα ονομαστά σκλαβοπάζαρα της Πόλης.
Επειδή έχουν ερμηνευθεί διαφορετικά οι γειτονικοί προορισμοί Του, σημειώνω πως, με βάση τον Μητροφάνη, αφού διέσχισε την Προποντίδα, πέρασε στη Χαλκηδόνα, ενώ τα κοντινά μέρη που ο ίδιος δεν γνώριζε, τα άφησε. «Και τα πέριξ του Βυζαντίου είασε περιελθών ανιστόρητά τε και αθεώρητα».
Ζ). Στο Άγιο Όρος ασκήτευσε κατά παράδοση στην Καψάλα, στη σκήτη της Αγίας Άννης και σε αυτήν του Τιμίου Προδρόμου. Αν στο πρώτο μέρος τη θάλασσα την έβλεπε από μακριά, στα δυο άλλα η επαφή Του μαζί της ήταν σχεδόν άμεση.
Η Ι.Μ. Μυλοποτάμου ακόμη κάπνιζε: «… μετά των άλλων κακών ων έπραξαν οι δια θάλασσης κουρσαραίοι εν τω Αγίω Όρει τούτω και ταύτην την του Μυλοποτάμου μονήν πυρίκαυστον εποίησαν…». Και «έγινεν η άλωσις του Εσφιγμένου υπό των αθέων Αγαρηνών …» «…και εις δέκα ημέρας αύθις ανηλώθη δεύτερον παρά τοις Άγαρ απογόνους, τους μιαρούς και αντιχρίστους, έλαβον άπαντα και το μοναστήριν ενέπρισαν, συν τα πλοία και εννέα μοναχούς απήγαγον εις αιχμαλωσίαν…». Τα δεινά αυτά αποκλείεται να άφησαν ανεπηρέαστο τον ευγενή μοναχό. Δρούσαν αυτόματα συσσωρεύοντας εντός Του δύναμη προσφοράς στον συνάνθρωπο, χαρακτηριστικό που θα σημάδευε αργότερα το πολυτομεακό ανθρωπιστικό έργο Του.
Σε ποια μονή εκάρη μοναχός παραμένει άγνωστο. Πιθανολογείται πως αυτή ήταν η Ι.Μ. Ιβήρων. Όμως είναι σχεδόν βέβαιο πως θα εξεδόθη από το Άγιο Όρος επιστολή που θα διευκόλυνε το ταξίδι του Αγίου προς τον νότο. Παρέμενε βέβαια στην Οθωμανική επικράτεια, όμως σε περιπτώσεις ταξιδιών, και δη ιερωμένων, εξεδίδετο σχετική ταξιδιωτική επιστολή προς άρση δυσκολιών.
Η). Ταξιδεύοντας δια θαλάσσης και δια ξηράς σε Αντιόχεια, Δαμασκό, Σινά, Αλεξάδρεια, όλη την Αίγυπτο, «Λιβύην και Εώαν» πριν την δωδεκαετή εγκατάστασή Του στους Αγίους Τόπους (μέρος της Εώας) ήλθε κι εκεί αντιμέτωπος με την αδυσώπητη πραγματικότητα της εποχής: ατελείωτα σκλαβοπάζαρα, ασταμάτητες τυραννίες και συχνές επιδρομές βάρβαρων τέκνων της ερήμου στα ορθόδοξα μοναστήρια, αρπαγές ιερών κειμηλίων και κακοποιήσεις μαρτύρων. Η περιπλάνηση ήταν φοβερή: ανάμεσα σε όγκους θανατερούς όλο πέτρα τραχιά, καμηλοπορείες σε αχανείς εκτάσεις άμμου με απάνθρωπες κι ακραίες καιρικές συνθήκες. Οι δρόμοι ληστοκρατούνταν κι η αξία της ανθρώπινης ζωής ήταν μηδαμινή, αν όχι ανύπαρκτη.
Έμεινε στα Ιεροσόλυμα, η κατάσταση τής Εκκλησίας των οποίων ήταν δεινότατη, δίπλα σε μια περισπούδαστη μορφή της Ορθοδοξίας: στον Πατριάρχη Γερμανό. Σημειώνει ο Μητροφάνης: «υπηρέτησε δε καν τούτοις και τω αγιωτάτω Πατριάρχη έτη δώδεκα».
Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος σημειώνει αναφορικά με τον Γερμανό: «Κατήγετο πιθανώς εκ Νοταράδων». Είχε δε γεννηθεί στην Αράχωβα Αιγιαλείας -σημερινή ονομασία Κρήνη της πρώην επαρχίας Αιγιαλείας-.
Αναμφίβολα ο όσιος αναζητητής των Τρικάλων διδάχθηκε από τον Πατριάρχη, αλλά και συνέβαλε στο αξιοθαύμαστο Ορθόδοξο κι Εθνικό έργο του. Βίωσε εκ του σύνεγγυς την αγωνία του ελλόγιμου μεγαλόσχημου ιεράρχη να αναστηλώσει με απερίγραπτους κόπους και θυσίες το Πατριαρχείο και το κύρος του στην παλιά τους αίγλη. Και που, μαχητικός, οξυδερκής και ακατάβλητος καθώς ήταν, ταξίδευσε, στην Αυλή του Σουλεϊμάν Β΄ κι έλαβε φιρμάνι για την αναγνώριση των απαράγραπτων κτητορικών δικαιωμάτων των Ελληνορθοδόξων στα Ιερά Προσκυνήματα. Είδε τα τείχη της Ιερουσαλήμ να επιδιορθώνονται το 1542. Έζησε το 1545 την ανακαίνιση του Ιερού Κουβουκλίου, του οποίου είχε αξιωθεί με το διακόνημα του κανδηλανάπτη κατά την άφιξή Του, δύσκολη υπόθεση τα χρόνια εκείνα, καθώς με διαταγή του Σουλεϊμάν από το 1520 τα κλειδιά της μοναδικής Άγιας Πόρτας φυλάσσονταν από μουσουλμάνους κι άνοιγαν μόνο αν πληρωνόταν σχετικός φόρος, γεγονός δυσβάστακτο για τα πενιχρότατα εισοδήματα του Πατριαρχείου. Οπότε εισερχόμενος ο μοναχός Νοταράς παρέμενε έγκλειστος για μακρύ διάστημα. Η θεία εμπειρία Του στον τόπο της Υπέρτατης Θυσίας είναι πασιφανές πως αποτυπώθηκε στην πορεία και στις δράσεις Του.
Η χειροτονία Του σε πρεσβύτερο «παρά του αγιωτάτου και Μακαριωτάτου Πατριάρχου κυρίου Γερμανού» πραγματοποιήθηκε μετά το 1539, αφού είχε κλείσει τα 30. Όμως ο δραστηριότατος Πατριάρχης από το 1537 βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη διότι τον είχε καλέσει ο Σουλτάνος με θέμα την επισκευή του Ναού της Αναστάσεως. (Αυτή είναι και η πρώτη επίσκεψη Πατριάρχη Ιεροσολύμων μετά την Άλωση). Το 1538-1539 βρισκόταν στην Πόλη. Πιθανόν δε να είχε μείνει μέχρι το 1541 γιατί τότε παρέλαβε διάταγμα σχετικό με τα «κατάλοιπα των αποθνησκότων Αγιοταφιτών». Άρα η χειροτονία του Αγίου Γερασίμου θα πρέπει να έγινε αρχής γενομένης του 1541 και μετά.
Άγνωστο δε παραμένει εάν το μακρύ διάστημα της απουσία του Γερμανού, ο Άγιος έμεινε στα Ιεροσόλυμα ή εάν οδοιπόρησε τότε στην έρημο του Ιορδάνη, στο Σαραντάριο Μοναστήρι, στα άλλα ιερά μέρη.
Στη λαύρα του Αγίου Γερασίμου του Ιορδανίτη «το 1522 κατοικούσαν εκεί Έλληνες μοναχοί του τάγματος του Μεγάλου Βασιλείου μήτε μάχαιραν, μήτε κρεάγραν μεταχειριζόμενοι». Εκεί είχε μονάσει και ο Γερμανός. Ο Π. Χιώτης σημειώνει πως «μονάζων εγένετο μεγαλόσχημος του Βασιλικού Τάγματος», γεγονός που άλλοι το τοποθετούν ως συμβάν στο Άγιο Όρος (π.χ. Οσιώτατος Γεράσιμος Αγιοπαυλίτης μοναχός σε επιστολή του προς τον κ. Σ. Τσάση). Πάντως σε ορισμένες ιερές εικόνες ιστορείται φέροντας το Μεγάλο Σχήμα.
Φαίνεται πως ο Άγιος του Ιορδάνη επηρέασε βαθύτατα τον όσιο άρχοντα Νοταρά. Υπάρχει πιθανότητα, αν το όνομα Γεράσιμος δεν ήταν το βαπτιστικό Του, να το απέκτησε προς χάρη του Αγίου Γερασίμου του Ιορδανίτη.
Θ). «Ένθεν τοι απάρας την των Κρητών νήσων φθάσας αφίκετο» (απαίρω = αποπλέω, φεύγω). Από την Ιερουσαλήμ πήρε τον εδραιωμένο δρόμο των προσκυνητών για το επίνειο, την Ιόππη. Και από εκεί, με ενδιάμεσους σταθμούς ανεφοδιασμού, κατέληξε στον Χάνδακα –τυπική ρότα της εποχής-. Εγκαταστάθηκε στην ευρύτερη περιοχή των Χανίων, στην παλιά Κυδωνία.
Τα χρόνια που έζησε ο Άγιος ήταν γεμάτα συγκρούσεις και ψευδεπίγραφες συνθηκολογήσεις ανάμεσα σε Βενετιά και Πύλη. Η δε Ορθόδοξη Εκκλησία της βενετοκρατούμενης Κρήτης βρισκόταν σε διαρκή πόλεμο με τη Δύση. Σε αυτό το περιβάλλον βρέθηκε ο άγιος δρομοκόπος. Τότε ο Κρητικός λόγιος ενωτικός Γεώργιος κόμης Παλαιόκαπας προσπαθούσε να δημιουργήσει καθολική επισκοπή στον Κίσσαμο. Αργότερα χειροτονήθηκε ορθόδοξος επίσκοπος Κισσάμου και μετονομάσθηκε Γεράσιμος. Το θέμα σχέσεων και επηρεασμού του από τον σύγχρονό του ιερομόναχο Γεράσιμο Νοταρά αναμφίβολα χρήζει επισταμένης έρευνας.
Ο όσιος ιερομόναχος έζησε στην ευρύτερη περιοχή Χανίων (Κισσάμου, Κυδωνίας, Αποκορώνου) σαν τους βιγλάτορες. Σε υψώματα απόκρημνα, σε σπηλιές μέσα, που έβλεπαν τη θάλασσα. Πλάγιαζε σε πέτρες ενδυναμωμένος από φωτοβόλα χάρη, μάκαρ εγκρατείας ξεπέρασε -μέσω υπεράνθρωπης δοκιμασίας- την γήινη φύση και βάδιζε προς την ουράνια. Ειδοποιούσε τους αδύναμους για τις επιδρομές των θεριών της θάλασσας που τότε συχνότατα μάτωναν την Μεγαλόνησο; Μόνον η άγια Του ψυχή γνωρίζει. Φωτακάδο, Νιό Χωριό, Κάμποι, Βρύσες και Περιβόλια είναι πέντε μέρη που η παράδοση θέλει να έχει ασκητεύσει, διδάξει και παρηγορήσει τους φτωχούς και τρομοκρατημένους Ορθόδοξους νησιώτες.
Ι). Η Ζάκυνθος ήταν για αυτόν ο προθάλαμος της θέωσης. Θα αναζήτησε τον συμμελετητή και φίλο των εφηβικών χρόνων Π. Ρουσάνο ο οποίος όμως ακολουθούσε την δική του μοναχική πορεία μακριά από τη γενέτειρα του. Ασκήτευσε κι εκεί «ως άσαρκος εν σαρκί» σε δυο σπηλιές απόκρημνες κι απομονωμένες οι οποίες έβλεπαν όμως κι αυτές τη θάλασσα. Αγνάντευε την Κεφαλλονιά που εσωτερική ανάγκη και Θεία Γνώση θα τον οδηγούσε αμέσως μετά εκεί όπου, πλούσιος από βιώματα – ανεκτίμητες πληροφορίες – σχηματοποίησε και ολοκλήρωσε το μεγάλο σχέδιό Του για το οποίο γνώριζε πως ήταν ταγμένος: την ίδρυση ρωμαίικου κοινοβίου.
Η ζωή Του ήταν ένας συγκλονιστικός κύκλος δεμένος με τα μεγάλα στοιχεία της φύσης: την πέτρα και το νερό. Σπηλιές, θάλασσα και πηγάδια. Στην ασκητική πορεία Του εν γένει σκαρφάλωνε σε βουνά, εκεί όπου αγριοπούλια κι άγγελοι φτεροκοπούν αδιάκοπα. Επέλεγε μέρη επιβλητικά, τόπους ανάτασης ψυχής όπου το δέος παραλύει τα γόνατα. Τα μάτια Του αναζητούσαν πάντα και παντού τη θάλασσα. Από μικρά ή μεγάλα ανοίγματα, από κοντά ή από μακριά. Έτσι έκανε και όταν βρέθηκε στην Κεφαλλονιά. Εγκαταστάθηκε στα Σπήλια, τόπος-παράθυρο ανοιχτό προς το γαλάζιο της θάλασσας. Λάξευσε στην πέτρα κλίνη, δημιούργησε στέρνα να μαζεύει το νερό που στάλαζε από τον βράχο σαν αγίασμα. Κατά παράδοση τον κατέτρεξε με αναμμένο δαυλό κάποιος Μερκούριος (άγνωστο εάν ήταν δυτικού δόγματος) κι έτσι αναγκάστηκε να αναχωρήσει.
Η αναζήτηση νερού με τρόπο θαυμαστό και το άνοιγμα πηγαδιών αστείρευτων ήταν θέματα ζωτικά για τον Μεγάλο Άγιο. Η πράξη όμως αυτή, για τα δεδομένα της εποχής, επισφράγιζε θέματα ιδιοκτησιακά. Ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που ορισμένοι, κατά παράδοση, τον εξεδίωκαν. Έτσι έγινε και στα Λιβαθινάτα (Σάμη) και στα Χαρεράτα (Ελειός) όπου μέχρι σήμερα υπάρχουν πηγάδια του Αγίου.
Στα περιζωσμένα από βουνά Ομαλά έκλεισε για τον Αγιορείτη, Σιναΐτη και Αγιοταφίτη άγιο ταξιδευτή ο μέγας κύκλος της θάλασσας. Κι εφάρμοσε ό,τι τον δίδαξαν ιερές μορφές που συνάντησε στην πολυπλάνητη πορεία Του, κι ό,τι τον δίδαξε αυτή καθ’ εαυτή η πορεία Του: άσκηση, ρωμαίικο κοινόβιο, προσφορά ψυχής στις διαστάσεις του ανθρώπου κι αγιότητας στα μέτρα των ουρανών.
Στο σιγίλλιον του Πατριάρχου Κυρίλλου Ε΄του Καρακάλου (1756) διαβάζουμε στην 2η παράγραφο: «όστις και προσελθών τότε τω Οικουμενικώ θρόνω ανέθετο επί το έχειν δια παντός την διαμονήν αδιάσειστον…». Δηλ. ο Άγιος, πήγε στο Πατριαρχείο και ζήτησε να γίνει η μονή Του Σταυροπηγιακή. Είτε ταξίδευσε εκεί είτε όχι θα υπήρχε επιστολή-αίτημά Του στην Κωνσταντινούπολη οπωσδήποτε μετά το 1561, έτος έκδοσης του Παραχωρητηρίου του μοναστηριού και της έκτασής του προς τον Άγιο.
«Πιστεύεται βεβαίως παρά πάσι τοις ενταύθα χριστιανοίς διαφυλαχθήναι την Νήσον ταύτην αναιχμαλώτιστον εν τω καιρώ της των Αγαρηνών μάχης δια προσευχής του αυτού Πατρός» σημειώνει ο σύγχρονος του Αγίου επίσκοπος Μαΐνης Ιερεμίας Κατσαΐτης. Εργάτης της απέραντης παλαίστρας στάθηκε ενεργητικά κοντά στους λυγμούς και στην τραγικότητα των ημερών. Σημείο συγκλονιστικό του βίου Του γιατί αποδεικνύει την αρωγή Του προς τους χριστιανούς στην Ναυμαχία των Εχινάδων, γνωστή ως Ναυμαχία της Ναυπάκτου. «Κρίκοι» υπήρξαν μαθητές του «διδασκάλου κυρ Γερασίμου», ο Ιωάννης Τσιμάρας, αλλά και ο Ιωάννης Βαπτιστής Μεταξάς, ναυμάχοι και οι δυο, των οποίων η υπογραφή κοσμεί την πρόταση διακήρυξης αγιότητας –του μεν πρώτου ως μαθητή, του δε δευτέρου ως λαϊκού-. Ευρισκόμενος, ως πνευματικός οδηγός υπεύθυνος να διαφυλάξει το ποίμνιό Του, μπροστά στην επικείμενη σύρραξη με την εχθρική Ημισέληνο, ευλόγησε κάτω από τον Σταυρό όλους τους χριστιανούς: δυτικού κι ανατολικού δόγματος. Πράξη υπέρτατη που φανερώνει καθαρότητα ψυχής κι ύψιστες αξιακές αρχές. (Το θέμα ανακοίνωσα εκτενώς στο Ι΄ Διεθνές Πανιόνιο Συνέδριο στην Κέρκυρα, την 1η Μαΐου 2014 στο τμήμα Ιστορίας στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο). Επιγραμματικά αναφέρω πως την πρόταση αυτή τεκμηριώνουν και τέσσερις αγιογραφίες που φυλάσσονται στην Κεφαλλονιά: στα Κηπούρια, στον Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Φαρακλάτων, στον Ι.Ν. Θεοτόκου της Σάμης και στον Ι.Ν. Αγίου Παντελεήμονος στα Πουλάτα.
Συνολικά στην Επισκοπή Ζακύνθου και Κεφαλληνίας έμεινε 30 χρόνια. Ήτοι 5 στην Ζάκυνθο, 5 χρόνια και 11 μήνες στα Σπήλια και 19 στα Ομαλά. Ο Μητροφάνης σημειώνει: «Ενιαυτούς δέκα προς τοις εννέα» δηλ. 10 χρόνια επιπλέον στα 9.
Ο μοναχός των σπηλαίων και της θάλασσας σεμνά κι αθόρυβα πραγματοποίησε ριζοσπαστικές διαχρονικές τομές σε μια κοινωνία που κλυδωνιζόταν σε μια περίοδο που η ελληνορθόδοξη ρωμηοσύνη πάλευε με θεούς και δαίμονες να μην λυγίσει. Υπηρέτησε τον Θεό και τον άνθρωπο, έστησε κοινωνία αρετής και προσφοράς στα πλαίσια τα ανθρώπινα και τα υπερβατικά, ανέπτυξε ρόλο παιδευτικό και εκπολιτιστικό, εξύψωσε τη γυναίκα. Και σήμερα, αγρυπνά η ψυχή Του –κρουνός άμετρης αγάπης- στο πλευρό όλων μας.
Κλείνοντας εύχομαι ετούτες οι επισημάνσεις να αποτελέσουν έναυσμα για νέους μελετητές της Θεολογίας να ερευνήσουν περαιτέρω τον Μεγάλο Άγιο Θεού κι ανθρώπων: τον Άγιο Άρχοντα Κεφαλληνίας.
Ευρυδίκη Λειβαδά
(*) Την σκέψη μου αυτή μετέφερα στον αξιοσέβαστο κ. Αγαμέμνονα Τσελίκα, υπεύθυνο του Ιστορικού και Παλαιογραφικού Αρχείου, πολυγραφότατο, ακούραστο κι εμπνευσμένο ερευνητή, τον οποίο από την θέση αυτή ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για την υπομονή του και την προθυμία του να ακούσει τον προβληματισμό μου και να συνδράμει διεξοδικά το πολύπλοκο και ιερά ευαίσθητο αυτό θέμα. Εν αναμονή εξελίξεων λοιπόν.