Ἡ παράμετρος ἡ ὁποία μᾶς διαφεύγει εἶναι ἡ Ἱστορική διάστασις τῆς Κύπρου. Οἱ Τοῦρκοι ἐπιτηδείως μᾶς ἒχουσι παρασύρει εἰς τό ὃτι πρό τῆς Ἀγγλικῆς κατοχῆς αὐτοί ἦσαν οἱ κάτοχοι τῆς Κύπρου καί ὃτι ὡς ἐκ τούτου αὐτό τούς ἐπιτρέπει νά ἒχωσι κάθε δικαίωμα καί ἀπαιτήσεις ἐπί τῆς Νήσου Κύπρου.
Χωρίς οὐδείς νά ἀμφισβητῇ ὂτι οἱ Τουρκοκύπριοι, ὃπως καί ὃλοι οἱ κάτοικοι τῆς Νήσου ἀνεξαρτήτως καταγωγῆς των, ἒχουσι κάθε δικαίωμα καί τήν ἀπαίτησιν νά ζῶσιν ἐν ἀσφάλειᾳ εἰς τήν Ὁμόσπονδον Κύπρον, τήν πατρίδα ὃλων τῶν Κυπρίων, ὃμως δέν πρέπει νά ἐπιτραπῇ εἰς τήν Τουρκίαν νά συμπεριφέρηται, ὡς ἐάν ἡ Ἱστορία τῆς Κύπρου ἀρχίζει μέ τήν κατοχήν τῆς Κύπρου ὑπ’ αὐτῆς καί μόνον.
Προσποιεῖται βεβαίως νά λησμονῇ, ὃτι πρό τῆς Τουρκικῆς κατοχῆς τῷ 1578, ἡ Κύπρος ἀνῆκεν κατά κυριώτερον λόγον εἰς τήν Γαλλίαν (Λουζινιανούς καί Σαβοΐους) καί δι’ ἓν μικρότερον διάστημα εἰς τήν Ἰταλίαν (Ἑνετούς καί Γενουάτας). Ὃμως μέ τήν ἰδίαν λογικήν καί αὐταί αἱ δύο χῶραι ἒχουσι δικαιώματα ἐπί τῆς Κύπρου καί τῆς Ἀσφαλείας της. Καί μάλιστα ἰσχυρότερα δικαιώματα ἀπό τούς Τούρκους διά τούς κάτωθι κυρίως λόγους:
α) Ἡ Γαλλο-Ἰταλική περίοδος τῆς Κύπρου ἦτο ἲση μέ αὐτήν τῆς Τουρκικῆς κατοχῆς. (Ὑπάρχει μία μικροτάτη διαφορά ὀλίγων μόνον ἐτῶν, κάτω τῶν δέκα). Ἑπομένως ἡ Τουρκία, δέν δύναται νά παρουσιάζηται ὃτι ἒχει περισσότερα δικαιώματα ἀπό τάς δύο αὐτάς Εὐρωπαϊκάς χώρας, αἱ ὁποῖαι ἦσαν εἰς Κύπρον πρό αὐτῆς.
β) Ἡ Γαλλική σχέσις μέ τήν Κύπρον ἀφ’ ἑνός διά τῶν Λουζινιανῶν καί ἀφ’ ἑτέρου μέ τούς Σαβοΐους, ὑπῆρξεν ἀπολύτως νόμιμος καί ἐπίσημος διά τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου καί ὂχι μέ βιαίαν κατάκτησιν, αἳματα καί σφαγάς, ὡς ἡ Τουρκική, αἱ ὁποῖαι ἐτραυμάτισαν ἒκτοτε βαθέως τήν ψυχολογίαν τῶν Ἑλλήνων, Λατίνων, Ἀρμενίων, Μαρωνιτῶν καί ἂλλων Κυπρίων. Τό αὐτό συνέβη καί μέ τήν Ἰταλίαν, παρ’ ὃλον τό σύντομον τῆς περιόδου ταύτης, διά τοῦ γάμου τῆς Ἑνετῆς Αἰκατερίνης Κορνάρο μέ τόν βασιλέα τῆς Κύπρου Ἰάκωβον Β΄.
γ) Δέν δύναται νά λεχθῇ ὃτι οἱ Βασιλεῖς ἢ αἱ Πριγκήπισσαι τῆς Κύπρου ἦσαν «ξένοι». Ἐφ’ ὃσον ἐγεννήθησαν εἰς Κύπρον ἦσαν πλέον Κύπριοι. Αὐτό λέγει ἡ περί ὑπηκοότητος νομοθεσία!
δ) Ἑπομένως αἱ σχέσεις τῆς Γαλλίας καί Ἰταλίας μέ τήν Κύπρον ἦσαν ἀπολύτως νόμιμοι καί ὂχι ὡς ἡ Τουρκική εἰσβολική κατάκτησις, ἡ ὁποία δυστυχῶς ἐπανελήφθη καί προσφάτως τό 1974 ἀναξέουσα οὓτω δραματικῶς τάς παλαιάς ψυχολογικάς πληγάς τοῦ Κυπριακοῦ λαοῦ, Ἑλλήνων, Λατίνων,Ἀρμενίων καί Μαρωνιτῶν.
ε) Ὡς ἐκ τῶν ἀνωτέρω, καί ἡ Γαλλία καί ἡ Ἰταλία καί κατ’ ἐπέκτασιν ἡ Εὐρωπαϊκή Ἓνωσις, ἒχουσι κάθε λόγον νά ὁμιλῶσι περί τῆς Ἀσφαλείας τῆς Κύπρου καί τοῦ λαοῦ της, ὡς βεβαίως καί ἡ Ἑλλάς, ἡ Τουρκία καί ἡ Βρεττανία.
Θεωρῶ ὃτι ἦτο πρέπουσα ἡ παροῦσα παρέμβασις διά νά γνωρίζωμεν τάς Ἱστορικάς παραμέτρους περί τῆς Ἀσφαλείας τῆς Νήσου καί τοῦ λαοῦ της.
Εὐχαριστῶν διά τήν φιλοξενίαν,
Λάμπης Γ. Κωνσταντινίδης
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 23.6.2017