Παιδί της μετανάστευσης ο Μάκης Τζιλιάνος, σε πολλά ποιήματά του αναφέρεται στους καημούς, τις νοσταλγίες και τις αγωνίες των μεταναστών – και όχι μόνο των Ελλήνων μεταναστών. Αλλά και για τα καθημερινά προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου έχει γράψει – την εργασία, τη φτώχεια, την καταπίεση, τις διακρίσεις – ενώ έντονοι ήταν οι προβληματισμοί του για τα μεγάλα φιλοσοφικά ερωτήματα – τη ζωή, την ελευθερία, την πίστη.
Έφυγε ο Μάκης Τζιλιάνος, ο πολύξερος και πολύτροπος τούτης της ζωής. Έφυγε, αλλά μας αφήνει τη δυνατή του θέληση και το πείσμα του, την ανεπιτήδευτη αγάπη του σε κάθε τι απλό και αληθινό, το συνεχές ενδιαφέρον του για την Πύλαρο και το νησί του, για τους ανθρώπους του μόχθου και τους εργάτες της τέχνης.
Κι εμείς αποχαιρετάμε τον ποιητή-μετανάστη με ένα δικό του ποίημα-χαστούκι στην πατρίδα-Ελλάδα, που δεν μπόρεσε να κρατήσει κοντά της – όπως γίνεται και σήμερα – τα παιδιά της και τα τιμώρησε με την «αειφυγία», την παντοτινή εξορία, χωρίς να έχουν διαπράξει το παραμικρό παράπτωμα…
Αειφυγία
Χωρίς αδίκημα κι επιβολή κάποιας ποινής
στη Νέα Υόρκη ζω σ’ οδυνηρή αειφυγία!
Η ανυδρία του τόπου μου μ’ έσπρωξε σ’ εξορία
χωρίς ασέβεια ή επιβουλή άλλης ζωής.
Σ’ εύθαλη δουλοκράτεια, κατοικώ μιας γης
τ’ ανέλεο σύνδρομο κερδώου θεού στη φιλαυτία.
Πάντοτε ξένος μ’ οδηγίες ξύπνιας αρπαγής,
στ’ άρθρα συντάγματοςκοσμώ απρόσωπη σοφία!
Απάτριδη μένει η ψυχή σε κόσμο μετανάστη …
Εκούσια, μια Πηνελόπη έχει παντρευτεί
κι έντονα η σάρκα της φέρνει του ξένου το παρόν!
Στο παρελθόν, εγκλωβισμένη η μνήμη ψευτοζεί:
στα κάγκελα σιωπής ο νόστος κάνει το δυνάστη…
Θα υπάρξει μια δικαίωση όταν με βρουν νεκρόν;
Πέτρος Πετράτος
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 7.1.2017