Αν θέλει ο αναγνώστης ας δει την δική μας προσέγγιση στην συνέχεια: όντως κεντρικής σημασίας η διατήρηση του “κεντρικού οικονομικού επιτελείου” –Ευκλείδης Τσακαλώτος, Γιώργος Χουλιαράκης– ουσιαστικά αφήνει ερωτηματικό το πώς η Κατερίνα Παπανάτσιου θα αντικαταστήσει (λειτουργικά) τον απομακρυθέντα Τρύφωνα Αλεξιάδη. Απ’ εκεί κρέμονται τα έσοδα, η διαπραγμάτευση δεν έχει ανάγκη! Αντίθετα η ανάληψη της ευθύνης του Εργασίας/Κοινωνικών Ασφαλίσεων από την (νεαρότατη, μεταξύ Μαξίμου/Κατρούγκαλου κινηθείσα έως τώρα) Έφη Αχτσίογλου σε συνεργασία με Τάσο Πετρόπουλο θα κληθεί και να υλοποιήσει τα ήδη συμφωνημένα στο Ασφαλιστικό (οι διαβόητες εγκύκλιοι για επανυπολογισμό, η άκριτη εκείνη “προσωπική διαφορά” των ήδη συνταξιούχων κοκ) και να βάλει λίγη ειλικρίνεια και κάποια μακροπρόθεσμη λειτουργικότητα στην επιδεξιότητα/πονηρία/κοντόφθαλμη διαχείριση Γ. Κατρούγκαλου.
Κλείνει εκεί το οικονομικό επιτελείο; Ναι και όχι. Η συναινετική απομάκρυνση Πάνου Σκουρλέτη (με τα πείσματά του περί ενεργειακής οικονομίας κλπ να έχουν υπαναχωρήσει μπροστά στο χαρτοφυλάκιο του Εσωτερικών/εκλογών) και η ανάθεση και της Ενέργειας και του Περιβάλλοντος (μπλοκαρίσματος των επενδύσεων, το δεύτερο) στο δίδυμο Σταθάκη-Φάμμελου, μάλλον προς τα “θετικά” κινείται.
Στο Οικονομίας/Ανάπτυξης, πολύ μελάνι χύνεται ήδη γύρω από τη φιγούρα του Δημήτρη Παπαδημητρίου που ήδη από το 2012 είχε συμβάλει, μεταφέροντας την εμπειρία του Levy Institute του Bard College στην Νέα Υόρκη (μνήμης Hyman Minski για τα χρηματοπιστωτικά και τις κρίσεις) στον οικονομικό εγγραμματισμό/προσγείωση του ΣΥΡΙΖΑ στο διεθνές σύστημα. Πολλοί κόλλησαν στις αναφορές του –παλιά– για έξοδο από την Ευρωζώνη, παραβλέποντας την πολύ πιο συγκρατημένη/συγκροτημένη συζήτηση για ένα παράλληλο νόμισμα τροφοδότησης της ρευστότητας. Άνθρωπος χαμηλών τόνων, συζητητικός είναι ακριβώς ο “αντι-Βαρουφάκης”.
Όσον αφορά την δράση του Bard (που αυτοπροβάλλεται ως «A place to Think» και «A private Institution in the Pubic Interest»), ας πάει κανείς στην αποτίμηση –24 Οκτωβρίου 2016, δηλαδή… χθες– της σημερινής φάσης του Μνημονιου-3 από τον ίδιο τον Δημ. Παπαδημητρίου, συν τους ερευνητές του Levy Institute Μιχάλη Νικηφόρου και Gennaro Zezza. «Η τελευταία φάση μέτρων λιτότητας στην Ελλάδα θα οδηγήσει σε σκληρή/severe ύφεση» είναι η ετυμηγορία. Προσθέστε, όμως, και το άλλο: [θα ισχύουν αυτά] «αν δεν βελτιωθούν άλλες συνιστώσες της συνολικής ενεργού ζήτησης τόσο, ώστε να αντισταθμιστούν οι αρνητικές επιπτώσεις [των μέτρων του Μνημονίου] στο παραγόμενο προϊόν και την απασχόληση». Ίσως αυτό να ’ναι και το κλειδί της παρουσίας Δημ. Παπαδημητρίου στο Οικονομίας/Ανάπτυξης…
Από ’κει και πέρα, Αλ.Χαρίτσης στο ΕΣΠΑ/Δημόσιες Επενδύσεις και Στέργιος Πιτσιόρλας στις ιδιωτικές (μείζων απώλεια για το ΤΑΙΠΕΔ – ΥπερΤαμείο, πάντως) θα ’χουν να βρουν άκρες με την επανεκκίνηση.
Το βαρύτερο ερώτημα: με τα αποσαθρωτικά “κόκκινα δάνεια”, ποιος θα ασχοληθεί, εδώ;
Παπαγιαννίδης Αντώνης, economia
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 8.11.2016