Μέχρι τότε, όμως, θα συμμετάσχει στο φετινό φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου με το Top Girls σε σκηνοθεσία του Αλέξη Ρίγλη: «Πρόκειται για το πιο διάσημο έργο της Caryl Churchill, Η ιστορία αφορά μια γυναίκα τη δεκαετία του ’80 στην Αγγλία επί Θάτσερ, και την επιθυμία της ν’ ανέλθει κοινωνικά όπως άλλωστε και η ίδια η Θάτσερ που ήταν μια δεσποτική, συγκεντρωτική προσωπικότητα και ηγέτης αντίστοιχα. Προσωπικά μ’ ενδιαφέρει παρά πολύ πως μια γυναίκα και η ιστορία της γίνεται μια μικρογραφία για μια ολόκληρη εποχή και κοινωνία. Αυτό με γοητεύει παρά πολύ στο θέατρο και στη τέχνη γενικότερα. Πως το προσωπικό γίνεται πολιτικό. Γιατί το προσωπικό είναι εντέλει το πολιτικό, αυτό λέει και το έργο. Την εποχή δεν την φτιάχνουν οι ηγέτες, αλλά οι άνθρωποι. Το έργο έχει βρετανικό χιούμορ , έναν έντονο προβληματισμό και μια περίεργη αισθητική»
Η Αμαλία έχει την ευκαιρία να ενσαρκώνει τρεις ρόλους σε μια παράσταση, όπου οι επτά ηθοποιοί της υποδύονται 16 διαφορετικές γυναίκες. Η Churchill, μάλιστα, είναι η αγαπημένη της Βρετανίδα θεατρική συγγραφέας και έχει διαβάσει όλα της τα έργα.
Στον κινηματογράφο μετά τη συμμετοχή της στο Ρεσάλτο του Βασίλη Βαφέα πρόκειται να υποδυθεί την Εύα Σικελιανού-Πάλμερ στην ταινία του Γιάννη Σμαραγδή «Νίκος Καζαντζάκης». Το γεγονός ότι η συγκεκριμένη γυναίκα ήταν η καλύτερη φίλη της γιαγιάς αποδεικνύει το πόσο αστείο είναι όταν κάνει κύκλους η ζωή…
* Ήθελα να γίνω ηθοποιός από πολύ νεαρή ηλικία. Ξεκίνησα κάπου στο δημοτικό να διαβάζω πολλά βιβλία και να φαντάζομαι ιστορίες, πλάθοντας εικόνες στο μυαλό μου. Θα έλεγα πως το μυαλό μου σκέφτεται μόνο με εικόνες και έτσι τα παραμύθια με μάγευαν ιδιαίτερα. Η υποκριτική είναι μια δίοδος για το μαγικό και το φανταστικό μέσω της αναπαράστασης. Αναπόφευκτα λοιπόν ερωτεύτηκα το θέατρο. Όταν το δοκίμασα ερασιτεχνικά στο σχολείο σιγουρεύτηκα. Ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό όλο αυτό.
* Σέβομαι και αγαπώ πολύ αυτό που κάνω. Δε θέλω ποτέ και τίποτα να αμαυρώσει την εικόνα που είχα ως παιδί για την υποκριτική: Ένας μαγικός κόσμος σε ένα παράλληλο σύμπαν. Όταν κάποιες φορές στεναχωριέμαι ή απογοητεύομαι, συνειδητά προσπαθώ να θυμηθώ με πόση αθωότητα, με πόση ανάγκη και δίψα μιλούσα για αυτό που κάνω τώρα επαγγελματικά, ως παιδί. Για μένα η υποκριτική είναι πολλές ζωές σε μια, ένα δώρο για λίγους, μια ξεχωριστή τύχη και ευκαιρία: Να γίνεις καλύτερος άνθρωπος και να επιθυμείς διαρκώς έναν καλύτερο κόσμο.
* Όπως όλοι οι κλάδοι, έτσι και ο δικός μας δεν μένει ανέγγιχτος από την κρίση. Σε πρακτικό επίπεδο, στην καθημερινή μας ζωή, δηλαδή οι επιπτώσεις είναι εμφανείς. Οι περισσότεροι δεν πληρώνονται για το ανέβασμα μιας παράστασης. Ή πληρώνονται κάποια ποσά με τα οποία αφενός δε ζεις και αφετέρου δεν ειναι ανάλογα του κόπου σου. Αναρωτιέμαι και προβληματίζομαι πολύ γι΄ αυτό. Όπως όλοι, εξάλλου. Το ενδιαφέρον και κάπως ειρωνικό είναι πως η δουλειά μας αναπαριστά τις ανθρώπινες κρίσεις και τις κοινωνικές εξάρσεις. Η τέχνη αναπαριστά τη ζωή την εκάστοτε στιγμή, από τους εκάστοτε ηθοποιούς/ δημιουργούς. Συνεπώς αυτή η δύσκολη, σκοτεινή περίοδος είναι τροφή για σκέψη και έναυσμα δημιουργίας για μας.
* Φυσικά και η τέχνη μπορεί να δίνει απαντήσεις σε ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Πάντα μπορούσε και θα μπορεί. Αν δεν πίστευα στον λειτουργικό σκοπό και την ιερή αποστολή της τέχνης νομίζω δεν θα έκανα αυτό το επάγγελμα. Απαντήσεις ξεκάθαρες δε ξέρω αν μπορεί να δώσει- ποιος μπορεί άλλωστε;- αλλά κατευθύνσεις σίγουρα. Και νομίζω πως αυτό προηγείται της απάντησης. Ο προσανατολισμός. Και νομίζω τον έχουμε χάσει.
* Η παράσταση μας είναι μια πολύ ιδιαίτερη δουλειά. Πρόκειται για το πιο διάσημο έργο της Caryl Churchill, το Top Girls. Η ιστορία αφορά μια γυναίκα τη δεκαετία του ’80 στην Αγγλία επί Θάτσερ, και την επιθυμία της να ανέλθει κοινωνικά όπως άλλωστε και η ίδια η Θάτσερ που ήταν μια δεσποτική, συγκεντρωτική προσωπικότητα και ηγέτης αντίστοιχα. Προσωπικά μ’ ενδιαφέρει παρά πολύ πως μια γυναίκα και η ιστορία της γίνεται μια μικρογραφία για μια ολόκληρη εποχή και κοινωνία. Αυτό με γοητεύει παρά πολύ στο θέατρο και στη τέχνη γενικότερα. Πως το προσωπικό γίνεται πολιτικό. Γιατί το προσωπικό είναι εντέλει το πολιτικό, αυτό λέει και το έργο. Την εποχή δεν την φτιάχνουν οι ηγέτες, αλλά οι άνθρωποι.
* Το έργο έχει μια πολύ (πολύ όμως) ιδιαίτερη γραφή, ένα βρετανικό χιούμορ , έναν έντονο προβληματισμό και μια περίεργη αισθητική που παίζει με τα όρια του σουρεαλισμού και του νατουραλισμού. Επτά γυναίκες παίζουν τους 16 ρόλους του έργου. Δεν ξέρω πόσο αντικειμενική μπορώ να γίνω, η Churchill είναι η αγαπημένη μου Βρετανίδα θεατρική συγγραφέας. Νομίζω έχω διαβάσει όλα της τα έργα (στη σχολή είχα πάρει μάθημα ειδικά για εκείνη) και αυτό είναι το αγαπημένο μου. Ο Αλέξης ο Ρίγλης έχει πολύ τολμηρή και συγκεκριμένη ματιά για το στήσιμο και τους χαρακτήρες του. Τολμάει πολύ και αυτό ταιριάζει απόλυτα στο έργο μας.
* Υποδύομαι τρεις ρόλους: Την υπομονετική Γκριζέλντα, την Κιτ και τη Σόνα. Είναι τρείς γυναίκες εντελώς διαφορετικές. Άλλης εποχής, άλλης ηλικίας και άλλου τύπου. Τι πιο ωραίο για έναν ηθοποιό, να έχει να παίξει τρείς εντελώς μοναδικούς χαρακτήρες σε ένα έργο.
* Ο Άλέξης είναι ένας φρέσκος, δυναμικός και οραματικός σκηνοθέτης. Τον εμπιστεύτηκα αμέσως γιατί γνωρίζει την παραμικρή λεπτομέρεια για το έργο, την εποχή και τους χαρακτήρες. Ξέρει τι θέλει και το ζητάει επ´ ακριβώς, έχει μια ευγένεια και μια ακρίβεια σπάνια στα λεγόμενα του. Τον πιστεύω πολύ και χαίρομαι παρά πολύ για την συνεργασία μας. Τα κορίτσια είναι όπως και ο Άλεξης , ένα σχολείο για μένα. Τις θαυμάζω, τις παρακολουθώ, τις ακούω. Μαθαίνω και γίνομαι καλύτερη δίπλα τους. Έχουν όλες προσωπικότητα εντός και εκτός σκηνής, έχουν άποψη, ενδιαφέρον και τους νοιάζει το αποτέλεσμα συνολικά. Το εκτιμώ πολύ αυτό. Τις χαζεύω, είναι η αλήθεια. Είναι τοπ γκερλς, αληθινά.
* Ο παππούς μου έλεγε πως ο χαρακτήρας και το ήθος ενος ηθοποιού ξεβράζεται στη σκηνή, δε κρύβεται. Φαντάζομαι για το σκηνοθέτη αυτό θα συμβαίνει σε υπερθετικό βαθμό. Και μόνο από τις παραστάσεις της Λίλλυς Μελεμέ μπορεί κάποιος να σκιαγραφήσει όχι μονο ένα ταλέντο και μια φλόγα θεατρική (άσχετα απ´ τό αν αρέσει σε κάποιον μια παράσταση- η ανάγκη διαφαίνεται παντα), αλλά και έναν άνθρωπο που υπηρετεί τη τέχνη επειδή τον αφορά ο κόσμος, το θυμικό, η ζωή. Είναι η δασκάλα μου η Λίλλυ. Άψογη συνεργάτης, αυθεντικός, ατόφιος άνθρωπος.
* Είχα τη μεγάλη τύχη να δουλέψω στο ξεκίνημα του έτους με νέους, εξαιρετικούς ανθρώπους. Η Μαρία Κίτσου και ο Ορεστης Τζιόβας στην Δεσποινίς Τζούλια στο Θέατρο Βασιλάκου ήταν φίλοι μου από πριν, η συνεργασία μας κύλησε σαν νερό, δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή – απολύτως φυσιολογικής και αναμενόμενης στη δουλειά μας- δυσφορίας. Τους χάζευα κάθε βραδυ και ένιωθα πολύ περήφανη για εκείνους και την παράσταση μας. Την ανέδειξαν υποδειγματικά, όλοι μαζί, ομαδικά προσπαθήσαμε πολύ.
* Στο Ορλάντο στο οποίο είχε μια παιχνιδιάρικη διάθεση το χαρακτήρισε μια εξίσου παιχνιδιάρικη, ανάλαφρη ατμόσφαιρα. Κάθε πρόβα και παράσταση ήταν ένα παιχνίδι, ένα πάρτι φαντασίας. Δεν το πίστευα ότι πήγαινα στην πρόβα πρωί (δεν είμαι πρωινός τύπος γενικά) και ανυπομονούσα να δω τα παιδιά και να βρούμε μόνοι μας αυτοσχέδιασμούς να τους δείξουμε στη Λίλλυ και στη χορογράφο μας τη Μόνικα, να τους συζητήσουμε, να πειραματιστούμε! Περιττό να πω πως δέθηκα με όλους πολύ και πως αισθάνομαι τυχερή που όλοι μαζί ταξιδέψαμε με τον Ορλάντο. Και θέλω να πω πως και εκτός σκηνής, σε δύσκολες στιγμές μου και οι δυο θίασοι ήταν δίπλα μου και με στήριζαν σαν οικογένεια. Τους ευχαριστώ και από εδώ. Του χρόνου θα υποδυθώ τη Ζωή στο έργο ο Εξηνταβελώνης σε σκηνοθεσία της Λίλλυς Μελεμέ στο Εθνικό Θέατρο.
* Γενικά το εξωτερικό δεν το εκτίμησα πολύ όσο ήμουν εκεί. Όπως συνήθως -απ’ ότι μου λένε- συμβαίνει στους νέους εκ των υστέρων εκτιμούν τις εμπειρίες τους. Είχα πολύ διάβασμα, πολλές ώρες μαθημάτων, ο καιρός στο Λονδίνο με ενοχλούσε, μου έλειπε η φοιτητική ζωή της Αθήνας, η οικογένεια μου και οι παρέες μου. Παρόλαυτα με εμπλούτισε παρά πολύ η παραμονή μου στο εξωτερικό και στην Αμερική και στην Αγγλία κυρίως σαν άνθρωπο, οι ανησυχίες μου πολλαπλασιάστηκαν, οι ορίζοντες μου άνοιξαν, γνώρισα πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους και αυτό και μόνο θεωρώ πως με έκανε καλύτερη συνολικά. Από εκεί και πέρα η σχολή της Rada ακολουθεί μια συγκεκριμένη μέθοδο, μια πιο κλασική, βασική και καθαρή προσέγγιση που στέκεται κυρίως στο λόγο (στην εκφορά) και την αφήγηση της ιστορίας. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου που υπάρχουν τόσοι πολλοί θεατρικοί συγγραφείς στην Αγγλία. Το έργο προηγείται του χαρακτήρα. Είχα ευκαιρίες να μείνω μόνιμα στο εξωτερικό, αλλά δεν θα το άντεχα. Ήθελα να γυρίσω εδώ, και δεν το μετανιώνω. Με αφορά, το εδώ.
* Αγαπώ πολύ το γράψιμο. Μου έρχεται εύκολα και αβίαστα και στην καθημερινή μου ζωή, γράφω συνέχεια. Πιστεύω θα ασχοληθώ κάπως μ’ αυτό, θα το παντρέψω με την υποκριτική κάποια στιγμή, είμαι σίγουρη. Η σκηνοθεσία προς το παρόν με φοβίζει. Ίσως το τολμήσω, αργότερα. Το τραγούδι και ο χορός είναι αναπόσπαστα κομμάτια της δουλειάς μου. Το σώμα μου και η φωνή μου είναι τα εργαλεία μου, συνεπώς τα συντηρώ και τα φροντίζω όσο μπορώ.
* Είχα ανάμεικτα συναισθήματα για τον κινηματογράφο. Μετά την πρώτη μου δουλειά πέρσι στην ταινία Ρεσάλτο του Βασίλη Βαφέα, τον λάτρεψα όμως. Άλλος κόσμος εντελώς, άλλοι κώδικες, άλλη μαγεία αυτή. Αλλά και αυτή μαγεία. Τα γυρίσματα , το συνεργείο, οι πρόβες, οι αποστάσεις όλα αλλιώς, τόσο αλληλένδετα όμως και αλληλοεξαρτώμενα. Επίσης το γεγονός ότι το φιλμ αποτυπώνεται, “μένει” με συγκινεί. Όπως με συγκινεί και η παροδικότητα του θεάτρου. Απλώς ο κινηματογράφος είναι ένα αρχείο για κάθε εποχή, για τους δημιουργούς της, αποτυπώνει την στιγμή της γέννησης μιας σύμπραξης. Αγαπώ τις φωτογραφίες πολύ γι’ αυτόν το λόγο. Έχουν πολύ σημαντικό ρολό, διευκολύνουν την μνήμη. Πόσο μάλλον ένα φιλμ. Νιώθω πολύ τυχερή που θα συνεργαστώ φέτος το φθινόπωρο με τον Γιάννη Σμαραγδή στην ταινία του για τη ζωή του Νίκου Καζαντζακη. Διαβάζω για εκείνον αυτό το διάστημα και έχω μείνει άναυδη με τη σκέψη και τη στάση ζωής του. Αναρωτιέμαι αν θα υπάρξουν άνθρωποι σαν αυτόν ποτέ ξανά. Ριζοσπαστικοί, συγκρουσιακοί, τολμηροί! Θα υποδυθώ την Εύα Σικελιανού-Πάλμερ. Ήταν η καλύτερη φίλη της γιαγιάς μου. Κάνει κύκλους η ζωή, ειναι αστείο μερικές φορές!
* Δεν έχω δουλέψει στην τηλεόραση μέχρι τώρα. Δεν το αποκλείω αλλά δεν το επιδιώκω κιόλας. Αγαπώ την τηλεόραση, μεγάλωσα σε μια γενιά που τα μεσημέρια δε τρώγαμε αν δε βλέπαμε τα σίριαλ που αγαπούσαμε. Είναι παρέα η τηλεόραση, ένας καλός φίλος. Απλώς μπορεί να βλάψει κιόλας και αυτό με φοβίζει. Ο κόσμος χρειάζεται και λίγη αισιοδοξία, αλλά και χώρο για κριτική σκέψη. Και δεν είναι χαζός. Δε θέλω να πιστέψω κάτι τέτοιο.
* Στο μέλλον θα ήθελα να δουλεύω με ανθρώπους που εκτιμώ, σέβομαι, θαυμάζω και με κάνουν καλύτερη. Θέλω να βελτιώνομαι καθημερινά. Σαν άνθρωπος κυρίως. Η δουλειά μας έχει τόσο άμεση σχέση μ’ αυτό. Αν δεν είσαι υγιής εσύ, αν δεν ψάχνεσαι, δεν δουλεύεις με τον εαυτό σου, πως θα υποδυθείς έναν τρίτο άνθρωπο; Σε ποιο δοχείο, σε ποιο σώμα θα τον φιλοξενήσεις; Κάποτε σκεφτόμουν ρόλους και έργα, αλλά νομίζω όσο μεγαλώνω με αφορούν οι συνεργασίες και οι άνθρωποι περισσότερο. Φυσικά το έργο παίζει πρωταρχικό ρόλο. Μου αρέσουν τα έργα που έχουν έντονο κοινωνικό και πολιτικό πρόσημο, με έντονα συναισθήματα και προβληματισμούς. Απλώς η δουλειά μας είναι αγώνας αντοχής, είναι μαραθώνιος. Δεν είναι αγώνας ταχύτητας. Θέλω να αντέξω. Και όσο τρέχω, να ομορφαίνω.
* Η Αθήνα είναι η πόλη μου και η Κεφαλλονιά το νησί μου. Είναι πανέμορφοι τόποι για μένα. Η Αθήνα έχει κάτι σκληρό, αλλά και ρομαντικό ταυτόχρονα, είναι μια πόλη που δεν είναι σίγουρη για την ταυτότητα της. Είναι κάπως συγκεχυμένη και αυτό με κάνει να την αγαπώ περισσότερο γιατί στα 25 μου μπορώ να την καταλάβω αυτήν την κρίση ταυτότητας! Έχει γωνιές ρομαντικές, με ιστορία, με βαρύτητα, με φως, με σκοτάδι με Ευρώπη, με Ανατολή. Τα ´χει όλα. Οι άνθρωποι κάνουν τις πόλεις. Όπως είπε και ο Καλβίνο στις Αόρατες Πόλεις, οι πόλεις όπως και τα όνειρα είναι φτιαγμένα από επιθυμίες και φόβους. Η Αθήνα έχει και τα δυο.
* Η Κεφαλλονιά για μένα έχει μόνο όνειρο. Είναι η πατρίδα μου, με συγκινεί η κάθε της γωνία. Οι παραδόσεις της, η διάλεκτος της, οι άνθρωποι. Πηγαίνω εκεί και για λίγο ξεχνάω τα πάντα.
* Στο All4fun μου αρέσει πολύ η δυνατότητα που δίνεται στους νέους καλλιτέχνες να μιλήσουν για τη δουλειά τους και για τις απόψεις τους. Είναι αναγκαίο αυτό, αλλά όχι αυτονόητο! Επίσης η διαρκής ενημέρωση και η δυνατότητα που δίνεται σε ανθρώπους να παρακολουθήσουν θέατρο και να μάθουν γι’ αυτό!
& Αναλυτικές πληροφορίες για το Top Girls σε σκηνοθεσία Αλέξη Ρίγλη στο Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/12827–top–girls–caryl–churchill–a-.html
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 5/7/2015
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 8.7.2016, Φ. Μαλλίας