Ο Λασκαρατος αισθανεται τήν ανάγκη νά ευχαριστήσει τόν Θεό.Αισθανεται συγχρόνως δύο αντ’ιθετα
συναισθήματα ευγνωμοσύνη καί αγανάκτηση.Θά έλεγε κανείς κάνοντας μιά νομική σκέψη πώς
η δεύτερη παράγραφος [Απορροφά ] τήν πρώτη.Δηλαδή η αγανάκτηση υπερτερεί.Ενας συγγραφέας
θά μπορο’υσε νά γράψει Θεατρικο έργο μέ τίτλο΄¨Η ματαιότητα το’υ νά μήν εισαι παλιάνθρωπος’
Σήμερα άν ζούσε δέν ξαίρουμε πως θά σκεπτόταν καί πρώτα θά ευχαριστούσε.Η θα περιοριζόταν
νά γράψει ισως τούς στίχους΄
Οντες έφτιαχνες Θεέ μου τήν οικουμένη
εμένανε, τούς Ληξουριώτες
κι όλους τούς άλλους ανθρώπους
ωσαν πρώτονε πού μέ έφτιαξες,
Δέν πετυχες Θέ μου τό καλούπι
καί δέν μοιάζω γυιέ μου γιά κακή μου τύχη
μέ το’υς υπ’ολοιπους παλιανθρώπους…
Τ’αλαντον ειναι νά εισαι παλιάνθρωπος. Δέν μπορει ο καθενας νά τό επιτύχη!Εάν δέν εχει λάβει
τήν δωρεάν της σφραγίδας.Αλλά καί σύ πού δέν έχεις τήν σφραγίδα μήν απελπ’ιζεσαι
Κάνε προσπάθειες,μπορεί νά εισαι νέος ακόμη, εχεις περθώριο χρόνου.Αρκεί μιά γενναία
προσπαθεια.Καί τότε θά δείς ποσο ευτυχής καί εναρμονισμένος μέ τό περιβάλλον
θά είσαι καί εσύ.!
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 23.5.2016