Στην ουσία μιλάμε για τα μεγαλύτερα παράσιτα του 21ου αιώνα. Εταιρείες που δεν προσφέρουν καμιάν ουσιαστική οικονομική ανάπτυξη, κανένα απολύτως όφελος στα κράτη και στις κοινωνίες ενώ δεν παράγουν και κανένα απολύτως έργο. Το μόνο που προσφέρουν τα γνωστά μας «funds» είναι υπηρεσίες ευκολότερου περαιτέρω πλουτισμού στους εκατομμυριούχους και δισεκατομμυριούχους που ήδη κλέβουν τους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς κι έπειτα απαιτούν από ημάς τους «κοινούς θνητούς» να κάνουμε θυσίες για το καλό της οικονομίας. Η χαρακτηριστικότερη έκφραση του νεοφιλελεύθερου οικονομικού δόγματος. Με άλλα λόγια, αυτές οι εταιρείες ή «funds» δεν παράγουν κανένα απολύτως υλικό ή άυλο αγαθό, όπως μια εταιρεία μεταποίησης ή τεχνολογίας ή έστω ασφαλιστική. Η επικινδυνότητά τους για τον κόσμο μας θα μπορούσε να συγκριθεί με εκείνη των ιδιωτικών στρατιωτικών εταιρειών, γνωστών ως PMCs – π.χ. η πρώην Blackwater και λοιποί. Η χρησιμότητά τους σε μιαν οικονομία θα μπορούσε να συγκριθεί με τη χρησιμότητα των αλλοτινών αυλικών στα παλαιά βασίλεια.
Όλα αυτά φτάνουν για να μας καταστήσουν σαφές πως, αν όλες αυτές οι εταιρείες βάλουν στο χέρι τους τα όλα στεγαστικά και επιχειρηματικά κόκκινα δάνεια και με δεδομένη την παροιμιώδη σκληρότητα που έχουν επιδείξει και σε άλλες χώρες, τα δεινά που αντιμετωπίζει ήδη η ελληνική οικονομία θα γίνουν ακόμα χειρότερα. Ήδη έχει οριστικοποιηθεί το ένα κομμάτι της κατρακύλας. Αν, δε, μιλήσουμε για την ελληνική κοινωνία, τότε η κατάσταση γίνεται ακόμα χειρότερη… Φτάνει μόνο να αναλογιστούμε σε τι κατάσταση περιήλθαν οι δανειολήπτες σε Ισπανία και Ουγγαρία, με τον τρομακτικό αριθμό των πλειστηριασμών κι εξώσεων και στην περίπτωση της Ισπανίας των αυτοκτονιών.
Σε αυτήν την περίπτωση μπορεί να γίνει λόγος ακόμα και για εξαπάτηση των δανειοληπτών, που είναι και πελάτες των τραπεζών. Κι αυτό διότι, κατά τη σύναψη των συμφωνιών για τη χορήγηση των δανείων, οι δανειολήπτες έδωσαν τα χέρια με το δανειοδότη που εκείνοι είχαν επιλέξει. Όταν μάλιστα μιλάμε για επισφαλή δάνεια που ενέχουν τον κίνδυνο απώλειας του εκάστοτε υποθηκευμένου ακινήτου, είναι πολύ σημαντικό οι δανειολήπτες να συνεχίζουν να έχουν απέναντι τους τον ίδιο συνομιλητή με τον οποίο αρχικά συμφώνησαν κι όχι κάποιον που θα έρθει να τους επιβάλει άλλους όρους και συνήθως αγοράζει το δάνειό του με στόχο να πάρει το υποθηκευμένο ακίνητο. Η σκέψη της διαδικασίας είναι λίγο ανατριχιαστική. Μοιάζει λίγο με αγοραπωλησία των ίδιων των ανθρώπων. Δε θα ήταν άστοχο να πούμε πως πουλιέται κι αγοράζεται η ίδια η τύχη τους κι εκείνοι είναι υποχρεωμένοι να μείνουν εντελώς αμέτοχοι. Μπορεί να επιτρέπει κάτι τέτοιο ένα σύγχρονο και δημοκρατικό κράτος;
Η ελληνική κυβέρνηση έχει ήδη διαπράξει την ανηθικότητα ως ένα βαθμό. Θα ξεπεράσει όλα τα όρια; Ως τώρα γνωρίζουμε πως διαφωνεί, αν και πολλές φορές έχουμε βρεθεί προ εκπλήξεων όταν μαθαίνουμε τελικά τι έχει ειπωθεί πίσω από τις κλειστές πόρτες. Θα είναι αυτή άλλη μία έκπληξη; Για το καλό της ελληνικής κοινωνίας, ελπίζουμε πως η κυβέρνηση δε θα προβεί στην υπογραφή του μεγαλύτερου διασυρμού της – δεδομένης της όλης ρητορικής της προ και μετά εκλογών.
Κωνσταντίνα Καλλιοντζή
Διεθνολόγος & Συγγραφέας
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 1.4.2016