Μετά ἀπ’ ὀλίγον καιρόν καί καθώς ὁ Urien καί ἡ Ἑρμίνη περιήρχοντο τήν Κύπρον διά νά γνωρίσωσι τό βασίλειόν των, ὁ ἀδελφός του Guyon μέ τόν Μέγαν Ἂρχοντα τῆς Ῥόδου ἀπέπλευσαν εἰς περιοδείαν περί τήν Νῆσον, μήπως καί ὑπῆρχον κατάλοιπα ἀκόμη τῶν Σαρακηνῶν, πού θά ἠδύναντο νά ἐπανέλθωσιν καί νά πολιορκήσωσι καί πάλιν τήν Ἀμμόχωστον. Καί πράγματι συνήντησαν ἓνα μεγάλον στόλον ἐκ πολλῶν πλοίων τῶν Ἀγαρηνῶν, τόν ὁποῖον καί κατέστρεψαν. Ὃμως λόγῳ τῆς μεγάλης θαλασσοταραχῆς καί τῶν ἰσχυρῶν ἀνέμων προσωρμίσθησαν εἰς τήν Κιλικίαν, ἡ ὁποία τότε ἀποτελοῦσε μέρος τοῦ Βασιλείου τῆς Ἀρμενίας. Ὁ Βασιλεύς τῆς Ἀρμενίας, ὁ ὁποῖος ἦτο ἀδελφός τοῦ ἀποθανόντος Βασιλέως τῆς Κύπρου, τούς ὑπεδέχθη μέ μεγάλην εὐγένειαν.
Ὁ Βασιλεύς τῆς Ἀρμενίας εἶχε καί αὐτός μίαν μοναχοκόρην, τήν Florie (Ἀνθούλλα), τήν ὁποίαν ἀπό τήν πρώτην στιγμήν ηὐχαρίστει ἡ συντροφιά τοῦ Guyon. Ὃμως ὁ Guyon ἒπρεπε τάχιστα νά ἀναχωρήσῃ διά νά ἀναμετρηθῇ μέ ἓνα νέον στόλον τῶν Σαρακηνῶν, πού ἐσχηματίσθη ὑπό τόν Χαλίφην τῆς Βαγδάτης καί ἒπλεε πρός τήν Κύπρον, διά νά ἐκδικηθῇ τόν θάνατον τοῦ Σουλτάνου τῆς Δαμασκοῦ. Ὃμως καί πάλιν ἡττήθησαν οἱ ἀποβιβασθέντες εἰς Κύπρον Σαρακηνοί, εἰς μέν τήν ξηράν ὑπό τοῦ Urien, εἰς δέ τήν θάλασσαν ὑπό τοῦ καταδιώξαντος αὐτούς Guyon.
Μετά καί ἀπό αὐτήν τήν νέαν μεγάλην νίκην τῶν δύο ἀδελφῶν, ἐπέστρεψαν εἰς τήν Ἀμμόχωστον, ὃπου ἡ βασίλισσα Ἑρμίνη μόλις ἐγέννησε διάδοχον. Ἀνηγγέλθησαν τότε κατά τό ἒθιμον μεγάλαι ἑορταί διαρκείας ὀκτώ ἡμερῶν διά τήν διπλῆν χαράν, τόσον τῆς νέας νίκης ἐπί τῶν Ἀγαρηνῶν ὃσον καί τῆς γεννήσεως τοῦ διαδόχου τοῦ Βασιλείου τῆς Κύπρου.
Ὃμως τήν τρίτην ἡμέραν τῶν ἑορτῶν κατέφθασαν ἐσπευσμένως εἰς τήν Ἀμμόχωστον ἐπίσημοι ἀπό τήν Ἀρμενίαν φέροντες εἰς τόν Urien τό μήνυμα ὃτι ὁ Βασιλεύς τῆς Ἀρμενίας, ὁ γηραιός θεῖος τῆς συζύγου του Ἑρμίνης, ἀπέθνησκε. Εἰς τό τελευταῖον αὐτό μήνυμά τοῦ Βασιλέως τῆς Ἀρμενίας, αὐτός αἰσθανόμενος τό τέλος του, ἐζητοῦσεν ὃπως ὁ Guyon ὑπανδρευθῇ τήν θυγατέρα του Florie καί νά ἀναλάβῃ τό στέμμα τῆς Ἀρμενίας. Ὁ Urien ἐνεθάρρυνε τότε τόν ἀδελφόν του Guyon νά δεχθῇ τήν ἐπίσημον πρότασιν γάμου, ἣτις τοῦ ἐγίνετο, καί ἒτσι ὁ Guyon ἒγινε Βασιλεύς τῆς Ἀρμενίας.
Τά πράγματα μέ τούς Σαρακηνούς εἰς τήν Ἀνατολικήν Μεσόγειον καί τήν Κύπρον ἡσύχασαν κάπως καί ὁ Urien ἐπέτρεψεν εἰς πολλούς ἀπό τούς ἀξιωματικούς του, ὃπως ἐπιστρέψωσιν εἰς τήν Γαλλίαν, διά νά ἰδῶσι τούς ἰδικούς των καί νά φέρωσιν εἰς τούς γονεῖς του τά νέα τῶν παιδιῶν των. Φθάνοντες εἰς τόν λιμένα τῆς La Rochelle κατηυθύνθησαν ἀμέσως εἰς τό Lusignan, ὃπου μέ πολύ μεγάλην χαράν τούς ὑπεδέχθησαν ἡ Mélusine καί ὁ Raymondin καί τούς ἒδωσαν πολλά δῶρα διά τά καλά νέα πού τούς ἒφεραν.
Τότε ἡ Mélusine εἰς ἒνδειξιν εὐχαριστιῶν πρός τήν Παναγίαν μετέτρεψε τό ἐκκλησάκι πού ἀρχικῶς ἒκτισεν εἰς μεγάλην ἐκκλησίαν, τήν ὁποίαν ἀφιέρωσεν εἰς τήν Notre-Dame de Lusignan. Ἐπίσης ἒκτισε πολλά Μοναστήρια εἰς τήν γύρω περιοχήν προικίζουσα αὐτά μέ μεγάλας δωρεάς.
Ἐξ ὃλων τῶν τέκνων τῆς Mélusine καί τοῦ Raymondin ὁ πλέον φημισμένος ὑπῆρξεν ὁ 6ος υἱός των, ὁ Geoffroy ὁ Μεγαλοδόντης (la Grande Dent), διότι εἶχεν ἓνα μεγάλον ὀδόντα ποῦ ἐξεῖχε τοῦ χείλους του. Ὁ Geoffry ὃταν ἐνηλικιώθη ἢρχισε τάς ἐξορμήσεις του εἰς τάς γύρω περιοχάς καί πάντοτε λόγῳ τῆς ἀνδρείας του ἐπέστρεφε νικηφόρος. Μίαν ἡμέραν, ὃταν μετά ἀπό μίαν ἐπιτυχῆ ἐκστρατείαν ὁ Geoffroy ηὑρίσκετο καί πάλιν εἰς τό Lusignan, ἀφίχθη ἀπό τήν Κύπρον ἐσπευσμένως εἷς ἒμπιστος ἀγγελιαφόρος τοῦ ἀδελφοῦ του Urien. Τό μήνυμα ἒλεγεν ὃτι οἱ Σαρακηνοί ἐπετέθησαν ἐκ νέου κατά τῆς Ἀρμενίας, προκαλέσαντες μεγάλας καταστροφάς εἰς τόν ἀδελφόν των, τόν Βασιλέα τῆς Ἀρμενίας Guyon. Ὁ ἀγγελιαφόρος ἀνέφερεν ἐπίσης, ὃτι ὁ Urien ἐγνώριζεν, ὃτι ἀπώτερος σκοπός τῶν Σαρακηνῶν ἦτο νά τοῦ ἐπιτεθῶσιν εἰς τήν Κύπρον διά νά τήν ὑποτάξωσι. Δι’ αὐτόν τόν λόγον, παρ’ ὃλας τάς μικροτέρας δυνάμεις του, ὁ Urien ἡτοίμαζε ἓνα μικρόν στρατόν καί στόλον διά νά ἀμυνθῇ.
Ὁ Geoffroy ἀκούσας τά δυσάρεστα αὐτά νέα ἀπεφάσισε νά μεταβῇ ἀμέσως εἰς Κύπρον διά νά βοηθήσῃ τούς κινδυνεύοντας ἀδελφούς του. Οἱ γονεῖς του Raymondin καί Mélusine ἀνήσυχοι διά τήν τύχην τῶν εὑρισκομένων εἰς Κύπρον καί Ἀρμενίαν δύο τέκνων των ἒδωσαν τήν συγκατάθεσιν καί τήν εὐχήν των εἰς τόν Geoffroy βοηθήσαντες αὐτόν εἰς τό νά συγκεντρωθῇ ἀρκετός στρατός καί στόλος ἀπό τήν περιοχήν τοῦ Lusignan, τοῦ Poitiers καί τῆς La Rochelle. Ὁ Geoffroy ἀνεχώρησεν ἂνευ χρονοτριβῆς καί μετά ἀπό πλοῦν ἀρκετῶν ἡμερῶν ἒφθασεν εἰς τήν Λεμεσόν, ὃπου τόν ὑπεδέχθη ἡ νύμφη του, Ἑρμίνη, ἡ ὁποία τάχιστα τόν ὡδήγησε μέ τούς ἐπιτελεῖς του εἰς τήν τοποθεσίαν, ὃπου ὁ Urien εἶχε συγκεντρωμένον τόν μικρόν στρατόν καί στόλον του.
Ἦτο ὁλοφάνερον ὃτι αἱ στρατιωτικαί δυνάμεις τῶν ἀδελφῶν Urien καί Gyuon ἦσαν πολύ ἀδύνατοι καί ὁπωσδήποτε θά ἡττῶντο καί οἱ δύο ἀδελφοί ἂνευ τῆς ἀφίξεως τῶν ἐνισχύσεων τοῦ ἀδελφοῦ των Geoffroy. Ἡ ἀρξαμένη ναυμαχία ἐσυνεχίσθη μέ πᾶσαν ἒντασιν καθ’ ὃλην τήν ἡμέραν καταβάλλοντες οἱ τρεῖς ἀδελφοί εἰς κάθε ἀναμέτρησιν τοῦ Σαρακηνούς. Ἒτσι τά ἀντιμαχόμενα πλοῖα μετά τήν ναυμαχίαν εἰς τάς ἀκτάς τῆς Κύπρου ἒπλευσαν πρός τόν λιμένα τῆς Jaffa, ὃπου καί ἐκεῖ ὁ ἀτρόμητος Geoffroy τούς κατέβαλε. Μετά ἡ ναυμαχία ἐσυνεχίσθη ἒξωθεν τῆς Βηρυτοῦ, ἡ ὁποία ἐπίσης κατελήφθη ἀπό τούς ἀδελφούς καί ἀκολούθως εἰσῆλθον διά ξηρᾶς θριαμβευταί εἰς τήν Δαμασκόν. Εἰς ὃλας τάς μάχας ἡ πολεμική ἰαχή τοῦ στρατοῦ τῶν Λουζινιανῶν ἦτο « Lusignen ! ».
Οἱ Σαρακηνοί ὑποστάντες τεραστίας ἀπωλείας κατά τάς τρεῖς ναυμαχίας, ἢτοι τῆς Κύπρου, Jaffa καί Βηρυτοῦ ὡς καί εἰς τήν κατά ξηράν μάχην διά τήν Δαμασκόν, ἐζήτησαν συνθηκολόγησιν, ἡ ὁποία καί τούς προσεφέρθη, ὑπεγράφη δέ συμφωνία εἰρήνης μεταξύ τῶν δύο μερῶν: Ὁ Σουλτάνος τῆς Δαμασκοῦ, ὁ Σαρακηνός βασιλεύς τῆς Ἀντιοχείας, ὁ ναύαρχος τοῦ στόλου των καί ὁ Χαλίφης τῆς Βαγδάτης ἐδεσμεύθησαν νά πληρώνωσιν ἐτησίως εἰς τόν Βασιλέα τῆς Κύπρου Urien 30.000 χρυσᾶ besants, δηλ. χρυσᾶ βυζαντινά, τό ἐν κυκλοφορίᾳ νόμισμα τοῦ Βυζαντίου (Λατ. Bysantium). Ὑπεγράφη δέ ἡ συνθήκη Εἰρήνης διά περίοδον 100 ἐτῶν καί μιᾶς ἡμέρας καί οἱ Σαρακηνοί ἀνέλαβον τήν δέσμευσιν νά μήν ἐπαναεπιτεθῶσιν ἐναντίον τοῦ Βασιλέως τῆς Κύπρου Urien, τοῦ Βασιλέως τῆς Ἀρμενίας Guyon οὒτε καί ἐναντίον τοῦ Grand Maître τῆς Ῥόδου, ὁ ὁποῖος ἐπίσης ἒλαβε μέρος εἰς τάς ναυμαχίας.
Τελικῶς ὁ Σουλτᾶνος τῆς Δαμασκοῦ ἐφίλευσε μέ τόν Geoffroy καί τόν ὡδήγησεν εἰς τήν Ἱερουσαλήμ, ἡ ὁποία ἦτο ἀκόμη εἰς πολλά μέρη της κατεστραμμένη ἀπό τάς ἐπιθέσεις τοῦ Αὐτοκράτορος Βεσπασιανοῦ καί τοῦ υἱοῦ του Τίτου, διά νά ἐκδικηθῶσι τήν Σταύρωσιν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐπεσκέφθησαν τόν Πανάγιον Τάφον, ὃπου ὁ Geoffroy, ὁ Urien, ὁ Guyon καί ὁ Grand Maître τῆς Ῥόδου ὡς καί ὃλοι οἱ Χριστιανοί μαχηταί παρέμειναν ἐκεῖ ἐπί τρεῖς ἡμέρας προσευχόμενοι.
Ὁ Geoffroy ἐκτελέσας πλήρως τόν σκοπόν τοῦ ταξειδίου του, ὃπως βοηθήσῃ τούς ἀδελφούς του κατά τῶν ἐπιθέσεων τῶν Σαρακηνῶν, ἐπέστρεψεν μέ τούς ἂνδρας του εἰς Γαλλίαν, ὃπου συνήντησε τούς γονεῖς του εἰς τό Mervent. Ὁ Raimondin καί ἡ Mélusine ἀντήμειψαν ὃλους γενναιοδώρως, ἀφοῦ ἒμαθαν διά τάς μεγάλας ναυμαχίας καί μάχας πού διεξήγαγον ὑπό τήν ἀρχηγίαν τοῦ γενναίου Geoffroy, ὁ ὁποῖος διηγήθη τά πάντα εἰς τούς γονεῖς του.
Μετά ἀπό καιρόν ἒφθασαν ἀπεσταλμένοι εἰς τό Lusignan ἀπό τήν Northumbria τῆς Κελτικῆς Σκωτίας πληροφοροῦντες τους, ὃτι ἐκεῖ εἷς γίγας ὀνόματι Grimaud ἐλεηλάτει τήν περιοχήν καί ἐζήτουν ἀπό τόν Geoffroy ἐκ μέρους τῶν κατοίκων νά τούς ἀπελευθερώσῃ ἀπό αὐτήν τήν καταπίεσιν.
Ἀμέσως ὁ Geoffroy ἀντεπεκρίθη καί δύο ὁδηγοί τόν ὡδήγησαν εἰς τό ὑψηλότερον βουνόν τῆς Northumbria, μέχρις ἑνός σημείου, ὃπου ὑπῆρχεν ἓν μεγάλον δένδρον. Οἱ ὁδηγοί δέν ἢθελον νά προχωρήσωσιν ἂλλο, διότι ἐγνώριζον, ὃτι ὁ γίγας Grimaud ἐπετίθετο καί ἐσκότωνεν ὃποιον ἐπροχώρει πέραν τοῦ δένδρου. Ὁ Geoffroy ἐζώσθη τότε τήν πολεμικήν ἐξάρτυσίν του καί ἐπροχώρησε μόνος πρός συνάντησιν τοῦ γίγαντος. Κατά τήν ἐπακολουθήσασαν μονομαχίαν ὁ Geoffroy ὡς πλέον εὐκίνητος κατέφερε δύο ἐπιτυχῆ κτυπήματα μέ τό ξίφος του εἰς τόν Grimaud καί ὁ γίγας ὑπεχώρησε πληγωμένος πρός ἓν σπήλαιον. Τόν κατεδίωξε μέ μεγάλην προσοχήν εἰς τόν σκοτεινόν καί ἂγνωστον χῶρον τοῦ σπηλαίου. Ἒφθασεν ἒτσι εἰς μίαν αἲθουσαν πλούσια διακεκοσμημένην μέ μεγάλους χρυσοῦς πολυελαίους, πού ἒκαμνον τό σπήλαιον νά φωτίζηται ὡς νά ἦτο ἡμέρα. Εἰς τό μέσον τοῦ δωματίου ηὑρίσκετο ἓν μεγαλοπρεπές μνῆμα ἀπό χρυσόν καί πολυτίμους λίθους.
Ἒμπροσθεν τοῦ μνήματος ὑπῆρχεν ἓν ἀλαβάστρινον ἂγαλμα μιᾶς γυναικός, πού ἒφερε τό στέμμα τῆς Βασιλίσσης Pressine, τῆς συζύγου τοῦ Βασιλέως Elinas. Εἰς τά χέρια της ἡ Pressine ἐκράτει ἓνα χρυσοῦν δίσκον ἐπί τοῦ ὁποίου ἦσαν γεγραμμένα τά κάτωθι: «Ἐδῶ κεῖται ὁ σύζυγός μου, ὁ φημισμένος βασιλεύς Elinas τῆς Albanie». Ἒγραφεν ἐπίσης πῶς εἷς γίγας ἐτέθη πρό τοῦ σπηλαίου διά νά τό προστατεύῃ μέχρις ὃτου θά ἐξεδίωκε τόν γίγαντα εἷς διάδοχος μιᾶς ἐκ τῶν θυγατέρων τοῦ Βασιλέως Ἓληνα, δηλ. τῆς Mélusine.
Ἀφοῦ ὁ Geoffroy ἐθαύμασεν ἐπ’ ἀρκετήν ὣραν τόν πλοῦτον εἰς τόν τάφον τοῦ πάππου του, τοῦ Βασιλέως Elinas, καί τῆς γιαγιᾶς του Βασιλίσσης Pressine, ἐξῆλθεν εἰς τούς ἀγρούς, ὃπου συνήντησε καί πάλιν τόν γίγαντα Grimaud, τόν ὁποῖον εἰς μίαν τελικήν ἀναμέτρησιν τόν κατέβαλε καί τελικῶς τόν ἐσκότωσε. Οἱ χωρικοί τῆς περιοχῆς τῆς Northumbria ἐναπέθεσαν τόν νεκρόν γίγαντα ἐπί μιᾶς τεραστίας ἁμάξης, τήν ὁποίαν ἒσυρον 8 βόες, καί τήν περιέφερον εἰς ὃλας τάς πολίχνας τῆς περιοχῆς τῆς Northumbria διηγούμενοι τό μέγα κατόρθωμα τοῦ γενναίου ἱππότου Geoffroy, ἐγγονοῦ τοῦ Βασιλέως Elinas καί τῆς Βασιλίσσης Pressine.
Κατά τό διάστημα ὃμως τῆς ἀπουσίας τοῦ Geoffroy συνέβησαν πολύ σοβαρά ἐνδοοικογενειακά γεγονότα μεταξύ τοῦ μέχρι τότε ἀγαπημένου ζεύγους Raymondin καί Mélusine. Αἱ ἀναφυεῖσαι σοβαρώταται τριβαί εἶχον ὑπαίτιον τόν σύζυγον τῆς Mélusine, Raymondin. Τό πρῶτον πολύ σοβαρόν σφάλμα τοῦ Raymondin ἦτο, ὃτι εἰς μίαν στιγμήν δυσπιστίας διά τήν Mélusine ἐξ αἰτίας ὑποψιῶν πού τοῦ ὑπέβαλεν ὁ ἀδελφός του, Κόμης de Forez, παρέβη τόν πρός αὐτήν ὃρκον του καί ἓν Σάββατον κάμνων μίαν ὀπήν διά τοῦ ξίφους του ἐπί τῆς ξυλίνης θύρας τοῦ δωματίου ὃπου αὒτη ἀπεσύρετο, τήν εἶδε νά φροντίζῃ τά τέκνα της καί μετά νά λούηται καί νά κτενίζηται ἒχουσα γυναικεῖον σῶμα μέχρι τήν μέσην καί ἀπό τήν μέσην καί κάτω νά ἒχῃ σῶμα ἑρπετοῦ, προτοῦ ἀνακτήσει λουομένη καί πάλιν ὁλόκληρον τό γυναικεῖον σῶμά της. Τό δεύτερον ἀκόμη σοβαρώτερον σφάλμα τοῦ Raymondin ἦτο ὃτι εἰς μίαν στιγμήν μεγάλης θλίψεως καί ἀπογνώσεως διά τόν χαμόν τοῦ υἱοῦ των Fromont, ὁ ὁποῖος ἐκάη κατά τήν διάρκειαν πυρκαϊᾶς εἰς τήν Μονήν τοῦ Maillezais, ὃπου διεκόνει, ἀπεκάλυψεν ἐνώπιον εὐγενῶν καί λαοῦ, πού ἒσπευσαν νά τούς συλλυπηθῶσι, τό μυστικόν τῆς Mélusine, ὃτι δηλ. ἡ Mélusine ἦτο μία νεράϊδα μέ μαγικάς ἰδιότητας.
Ἡ Mélusine τοῦ ὑπέδειξε τότε τήν διά δευτέραν φοράν ἐπιορκίαν του, πρᾶγμα πού δυστυχῶς τῆς ἐστέρησε πλέον διά παντός τό δικαίωμα νά ζήσῃ ὡς φυσική γυναῖκα καί νά ἀποθάνῃ κατά φυσικόν τρόπον καί νά ταφῇ, ὃπως πάντοτε ἐπεθύμει, εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Notre-Dame de Lusignan. Ὡς ἐκ τούτου θά ἒπρεπε νά ὑποφέρῃ μέχρι τήν Ἡμέραν τῆς Κρίσεως. Τοῦ ἀνέφερε δέ, ὃτι ἡ ἀνθοῦσα μέχρι τότε οἰκογένεια τῶν Λουζινιανῶν, ὀλίγον κατ’ ὀλίγον θά ἒχανε τήν δύναμιν της ἐπί τῆς περιοχῆς καί εἰς ὃλα τά ἂλλα μέρη, πρᾶγμα πού, ὡς ὃλοι γνωρίζομεν, πράγματι σταδιακῶς συνέβη.
Ἡ Mélusine ἀπεχαιρέτησεν τούς παρευρισκομένους εἰς τήν αἲθουσαν καί ὑπέδειξεν εἰς τόν Raymondin, ὃτι λόγῳ τοῦ μεγάλου πόνου, πού τῆς προὐκάλεσεν, αὐτή θά ἒπρεπε νά ἐγκαταλείψῃ καί τόν ἲδιον καί τό Lusignan. Εἰς τήν θέσιν τῶν χεριῶν της ἢρχισαν νά παρουσιάζωνται ὀλίγον κατ’ ὀλίγον πτερύγια νυκτερίδος καί κλαίουσα γοερά ἐπέταξεν εἰς ἓν ὑψηλόν παράθυρον τῆς αἰθούσης καί ἀφοῦ ἀπεχαιρέτισεν ὃλους μετετράπη εἰς ἓν πτερωτόν ἑρπετόν καί ἐπέταξεν εἰς τό κενόν. Ὁ Raymondin κλαίων ἒτρεξεν εἰς τό παράθυρον καί εἶδε τήν Mélusine νά κάνῃ τρεῖς φοράς τόν γῦρον τοῦ πύργου καί κάθε φοράν πού ἐπέρνα ἐμπρός ἀπό τό παράθυρον ἀπ’ ὃπου ἐπέταξεν, αὐτή ὡς ἱπτάμενον ἑρπετόν πλέον ἒβγαζεν ἀνάρθρους κραυγάς γεμάτας πόνον καί θλῖψιν.
Ὁ Geoffroy ἐπιστρέφων εἰς Lusignan ἀπό τήν Northumbria δέν ηὗρε τήν μητέρα του. Ὁ πατήρ του, Raymondin, ἒζη μόνος καί περίλυπος βοηθούμενος ἀπό τόν μικρότερον υἱόν του, Thierry. Ὁ πατήρ των ᾐσθάνετο πολύ λυπημένος διά τήν ἐξαφάνισιν τῆς Mélusine, διά τήν ὁποίαν αὐτός ἦτο ὁ ὑπαίτιος, καί ἐπισκεφθείς τόν Πάπαν Βενέδικτον (Benoît) εἰς Ρώμην, τοῦ ἐξωμολογήθη τά καθέκαστα ὡς καί τήν πρόθεσίν του νά ἀποσυρθῇ εἰς τό Μοναστήριον Montserrat εἰς τήν Ἀραγωνίαν εἰς Ἱσπανίαν.Ἐκεῖ προσέφερε πλούσια ἀναθήματα καί παρεκάλεσε τόν Ἡγούμενον, ὃπως τόν δεχθῇ ὡς ἁπλοῦν ἐρημίτην μοναχόν.
Εἰς τό Lusignan ὃλοι ἀνησύχουν διά τήν τύχην τοῦ ἂρχοντός των Raymondin. Ὁ Geoffroy ἀπεφάσισε τότε νά ἀναζητήσῃ τόν πατέρα του. Ὁ Πάπας εἰς Ρώμην, πού ἦτο ὁ μόνος πού ἐγνώριζε πού ηὑρίσκετο ὁ Raymondin, ὃταν εἶδεν ὃτι αἱ προθέσεις του Geoffroy ἦσαν γνήσιαι καί εἰλικρινεῖς διά τόν πατέρα του, τοῦ ἀπεκάλυψεν, ὃτι ὁ πατήρ του ἀπεσύρθη εἰς τήν Μονήν τοῦ Montserrat εἰς τήν Ἱσπανίαν.
Εἰσερχόμεθα τώρα εἰς τήν τελικήν φάσιν τοῦ Μύθου μας: Ὁ Geoffroy εἰς μίαν συνάντησίν του μέ τούς ἀδελφούς του εἰς Λουξεμβοῦργον εἶχε τήν εὐκαιρίαν νά τούς διηγηθῇ τάς ἐμπειρίας του ἀπό τήν Northumbria εἰς Σκωτίαν καί τήν ἀνακάλυψιν ὑπ’ αὐτοῦ τοῦ τάφου τοῦ πάππου των Βασιλέως Elinas τῆς Albanie καί τῆς γιαγιᾶς των Βασιλίσσης Pressine, γεγονός πού ἀπεδείκνυεν ὃτι οἱ Λουζινιανοί δέν ἦσαν μία τυχαία οἰκογένεια, ἀλλά κατήγοντο ἀπό μεγάλην βασιλικήν τοιαύτην, πρᾶγμα πού ἐχαροποίησε πολύ καί τούς ἂλλους ἀδελφούς. Συνεφώνησαν δέ ὃλοι, ὃπως συναντήσωσι τόν ἑπόμενον χρόνον εἰς τό Montserrat εἰς Ἱσπανίαν τόν ἐρημίτην πατέρα των. Πρός τοῦτο εἰδοποίησαν καί τούς δύο μακρινούς ἀδελφούς των, τόν Urien εἰς τήν Κύπρον καί τόν Guyon εἰς τήν Ἀρμενίαν. Ἒτσι τόν ἐπόμενον χρόνον ἐπεσκέφθησαν τόν πατέρα των καί τά 8 (ὀκτώ) ζῶντα παιδιά του. Ἡ χαρά τοῦ πατρός των Raymondin ὑπῆρξεν ἀπερίγραπτος νά ἒχῃ μαζί του ἒστω δι’ ὀλίγας ἡμέρας ὃλα τά παιδιά του.
Μετά ἀπό καιρόν, ἓν βράδυ ἐνεφανίσθη αἲφνης εἰς τό Lusignan τό πτερωτόν ἑρπετόν, ἡ Mélusine, ἡ ὁποία ὑπερέπτη τρεῖς φοράς τοῦ πύργου καί μετά ἐκάθησε εἰς τό κεντρικόν ὀχυρόν ἐκβάλλουσα γοεράς κραυγάς. Κατόπιν ἐπέταξε πρός τά νότια καί τήν ἰδίαν ἡμέραν ἐπαρουσιάσθη καί εἰς τό Montserrat, ὃπου ὁ ἡγούμενος καί οἱ μοναχοί ἒμειναν ἒκπληκτοι.
Εἰς τό Lusignan οἱ δύο ἀδελφοί δέν ἠδύναντο νά ἐξηγήσωσι τό συμβάν μέ τό ἱπτάμενον ἑρπετόν καί ἒκαμνον διαφόρους ὑποθέσεις. Ὁπότε εἷς ἱππότης, ὁ ὁποῖος ἦτο παρών κατά τήν νύκτα, πού ἡ Mélusine ἐπέταξε μακρυά, διηγήθη εἰς τόν Geoffroy καί τόν Thierry τί εἶχεν εἰπεῖ ἡ μητέρα των, πρίν ἐγκαταλείψει τόν πύργον. Ὃτι δηλ. «πάντοτε τρεῖς ἡμέρας πρό τοῦ θανάτου τοῦ ἰδιοκτήτου τοῦ πύργου ἢ τοῦ διαδόχου του, θά ἐπαρουσιάζετο εἰς τόν τόπον, ὃπου θά ἐπήρχετο ὁ θάνατος». Ὃταν οἱ δύο ἀδελφοί ἢκουσαν τί εἶπεν ἡ μητέρα των προτοῦ ἐξαφανισθῆ, ἀνεχώρησαν ἐσπευσμένως διά τό Montserrat εἰς τήν Aragon τῆς Ἱσπανίας. Μαζί των ἐπῆραν καί τόν υἱόν τοῦ δευτεροτόκου ἀδελφοῦ των Eudes, τόν Bernardon, ἓνα πολύ εὐπαρουσίαστον νέον.
Ὃταν ἒφθασαν εἰς τό Montserrat ἐπληροφορήθησαν ἀπό τόν Ἡγούμενον τῆς Μονῆς, ὃτι ὁ πατήρ των ἦτο πολύ ἂρρωστος καί ἢδη ἀπεβίωσε, καί ὃτι ἓν ἱπτάμενον ἑρπετόν, δηλ. ἡ Mélusine, ἐπαρουσιάσθη τήν ἰδίαν ἡμέραν, πού τήν εἶδον καί αὐτοί εἰς τό Lusignan καί ἀκόμη ὁ θάνατος τοῦ πατρός των ἐπῆλθε τήν τρίτην ἡμέραν μετά τήν ἐμφάνισίν της εἰς τήν Μονήν των. Ὁ Ἡγούμενος τήν ἐπαύριον τῆς ἀφίξεως τῶν Geoffroy καί Thierry ἐτέλεσε μεγαλοπρεπῶς τήν κηδείαν τοῦ Raymondin εἰς τήν ὁποίαν παρηυρέθησαν ὁ Βασιλεύς καί ἡ Βασίλισσα τῆς Ἀραγωνίας, ὁ Κόμης τῶν Ampurias, ὁ Κόμης τῆς Prada καί πολλαί ἂλλαι πολύ ὑψηλαί προσωπικότητες τῆς Ἱσπανίας.
Οἱ δύο ἀδελφοί, Geoffroy καί Thierry, μέ βαρεῖαν τήν ψυχήν ἀνεχώρησαν ἀπό τό Montserrat διά τό Lusignan. Εἰς τήν Aragon ἒμεινεν ὁ Bernardon ὑπό τήν προστασίαν τοῦ Βασιλέως καί τῆς Βασιλίσσης τῆς Ἀραγωνίας καί μετά ἀπό κάποια ἒτη τόν ὑπάνδρευσαν μέ τήν ἐγγονήν των. Ὁ Geoffroy καί Thierry μετέφερον μαζί των τήν βαλσαμωθεῖσαν καρδίαν τοῦ πατρός των Raymondin, τήν ὁποίαν καί ἒθαψαν μέ μεγάλας τιμάς εἰς τόν Καθεδρικόν Ναόν τοῦ Λουζινιάν (τήν Notre-Dame de Lusignan). Εἰς τήν τελετήν παρηυρέθησαν καί οἱ ὑπόλοιποι ἀδελφοί καί ὃλοι οἱ Ἂρχοντες καί σύσσωμος ὁ λαός τῶν γύρω περιοχῶν.
Αὐτός εἶναι ὁ τόσον ὡραῖος μῦθος τῆς νεράϊδας Mélusine πού ὑπανδρεύθη τόν Raymondin, ἓνα ἁπλοῦν Πρίγκηπα ἐκ Βρετάνης, τόν ὁποῖον αὐτή ἀνέδειξεν εἰς ἓνα πανίσχυρον ἂρχοντα καί ἡγέτην μέ κέντρον τό Lusignan καί μέ τόν ὁποῖον ἀπέκτησε 10 τέκνα, ἐκ τῶν ὁποίων τά 8 χάριν εἰς τάς ἠθικάς καί θρησκευτικάς διδασκαλίας τῆς μητρός των Mélusine καί τοῦ πατρός των Raymondin καί τῆς ἀπαραμίλλου ἀνδρείας των ἀνελίχθησαν καί διέπρεψαν ἐνσωματωθέντες εἰς πλείστους βασιλικούς καί εὐγενεῖς Οἲκους ὂχι μόνον τῆς Γαλλίας ἀλλά καί τῆς Εὐρώπης καί τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου, ὣστε νά ὑπάρχῃ μέχρι καί σήμερον ἀκόμη βαθεῖα ἡ πίστις, ὃτι ἀπό τούς Λουζινιανούς κατάγονται ἢ ἐσυνέχισαν τήν ὓπαρξίν των πλεῖστοι ἐκ τῶν Βασιλικῶν Οἲκων τῆς Εὐρώπης.
Ἀνακεφαλαιώνοντες λοιπόν βλέπομεν ὃτι κατά πρῶτον ἡ μυθική καταγωγή τῶν Λουζινιανῶν ἢρχιζεν ἀπό τόν Βασιλέα Elinas τῆς Albanie καί τῆς Βασιλίσσης Pressine εἰς τήν περιοχήν τῆς Κελτικῆς Σκωτίας. Μία τῶν θυγατέρων των ἡ Mélusine ὑπανδρεύθη τόν Raymondin δημιουργήσαντες μαζί τόν Οἶκον τῶν Λουζινιανῶν μέ ἓδραν τό Lusignan καί μετά τά τέκνα αὐτῶν ὑπῆρξαν κατά σειράν Βασιλεῖς ἢ καί συνεχισταί τῶν κάτωθι Βασιλικῶν Οἲκων: τοῦ Βασιλείου τῆς Κύπρου ὑπό τοῦ Urien, τῆς Ἀρμενίας ὑπό τοῦ Guyon, τοῦ Δουκάτου τοῦ Λουξεμβούργου ὑπό τοῦ Antoine, τοῦ Βασιλείου τῆς Βοημίας καί Οὐγγαρίας ὑπό τοῦ Renaud, τοῦ Κομητάτου τῆς Marche ἀπό τόν δευτερότοκον Eudes καί τοῦ Κομητάτου τοῦ Forez ἀπό τόν Raimonnet. Ὁ δέ πλέον δραστήριος ὃλων ὁ Geoffroy μέ τόν μικρότερον ἀδελφόν Thierry ἐσυνέχισαν νά διοικῶσι τόν Οἶκον τῶν Λουζινιανῶν ἐν Γαλλίᾳ ἐλέγχοντες ὃλην τήν γύρω περιοχήν.
Εἰς τήν Γαλλίαν κατάγονται ἀπό τούς Λουζινιανούς αἱ μεγάλαι καί διακεκριμέναι οἰκογένειαι τῶν De La Rochefoucauld, de Cadillac (Ἀγγλιστί Κάντιλλακ), τῶν Couhé ὡς καί τῆς Οἰκογενείας Sassenage εἰς τό Dauphiné κ.ἂ. Εἰς τήν Ἀγγλίαν ἀπό τούς Λουζινιανούς εἷλκον τήν καταγωγήν των αἱ διακεκριμέναι οἰκογένειαι τῶν Berkeley καί τῶν Pembroke, ὡς καί τοῦ Sir William de Brivère, πού ἐσχετίζοντο ὃλαι στενῶς μέ τόν Βασιλικόν Οἶκον τῆς Ἀγγλίας. Ἐπίσης ἡ μεγάλη οἰκογένεια τῶν Colonna εἰς Ἰταλίαν. Ὁ Bernardon, ὁ υἱός τοῦ Eudes, ἀνέλαβεν, ὡς εἲδομεν, τό Βασίλειον τῆς Aragon εἰς Ἱσπανίαν καί ὁ Bertrand, ὁ υἱός τοῦ Antoine, τό Βασίλειον τῆς Ἀλσατίας. Ὃλαι δέ αἱ ἀνωτέρω οἰκογένειαι θεωροῦν, ὃτι ἡ Mélusine ὃταν ἒγινεν ἱπτάμενον ἑρπετόν καί ἐγκατέλειψε τό Lusignan, ηὗρε καταφύγιον εἰς ἀπόκρημνα μέρη καί σπήλαια εἰς τάς περιοχάς των. Ἒχουσι δέ τήν Mélusine ὡς ἒμβλημα ἐπί τῶν οἰκοσήμων των.
Ὁ μῦθος, ἐξ ἂλλου, μᾶς ἀναφέρει ὃτι ὁ Geoffroy μίαν ἡμέραν ἀνεμετρήθη παρά τήν ὂχθην γειτονικοῦ ποταμοῦ μέ ἓνα ἂγνωστον καβαλλάρην ντυμένον εἰς τά μαῦρα, πού αἲφνης ἐπαρουσιάσθη διά νά εἰσπράξῃ ἓν ὠφοιλόμενον εἰς αὐτόν, ὡς εἶπε, ποσόν. Ἡ ἀναμέτρησις τοῦ Geoffroy μέ τόν μαῦρον ἱππότην ἦτο ἡ σκληροτέρα καί ἡ πλέον ἀμφίρροπος ἀπό ὃλας τάς ἂλλας πού διεξήγαγε ποτέ ὁ Geoffroy καί διήρκεσε ὃλην τήν ἡμέραν, ὣστε οἱ παρακολουθοῦντες διηρωτῶντο, πῶς καί οἱ δύο μονομάχοι ἠδύναντο νά ἀντέχωσι τά τόσον δυνατά καί ἀλλεπάλληλα κτυπήματα πού ἐδέχοντο ὁ εἷς ἀπό τόν ἂλλον. Ἐν τέλει ὁ ἂγνωστος μαυροφόρος καβαλλάρης ἐσταμάτησεν ἀποτόμως τήν πάλην μέ τόν Geoffroy, παραδεχόμενος ἒτσι ἧτταν καί ἐξηφανίσθη ἀφήνων ὃλους ἀναύδους. Ἀλήθεια! Δέν εὑρίσκετε ἐδῶ μίαν μεγάλην ὁμοιότητα μέ τόν ἰδικόν μας μῦθον καί τήν πάλην τοῦ ἰδικοῦ μας ἣρωος Διγενῆ εἰς τά «μαρμαρένια ἁλώνια», ὃπου ὁ Διγενῆς ἐνίκησε τόν Χάροντα;
Ὃσον ἀφορᾶ τήν Κύπρον ὁ Γαλλικός μῦθος ἀναφέρει ὃτι ἡ Mélusine, ὡς ἱπτάμενον ἑρπετόν, ἐπαρουσιάσθη καί ἐδῶ εἰς ἓνα βασιλέα της, ἀπόγονον τοῦ Urien de Lusignan, ὁ ὁποῖος τήν εἶδεν ἐφ’ ἑνός πύργου τοῦ κάστρου του. Ὁ Βασιλεύς αὐτός τῆς Κύπρου ἦτο ὁ Πέτρος ὁ 1ος (Pierre 1er) 3 ἡμέρας πρό τῆς δολοφονίας του τήν 17/1/1369. Τό ἀνέφερε δέ τοῦτο ὁ Βασιλεύς Πέτρος τήν ἑπομένην εἰς τόν αὐλάρχην του Perceval de Coulongne, ὁ ὁποῖος τό ἀνέφερεν εἰς τόν Δοῦκα de Berry. Πράγματι δέ τήν τρίτην ἡμέραν τῆς ἐμφανίσεώς τῆς Mélusine ὁ Βασιλεύς τῆς Κύπρου, Πέτρος ὁ 1ος, ἐδολοφονήθη.
Ἐν κατακλεῖδι προσθέτω ὃτι αὐτός ὁ ὑπέροχος ὑφ’ ὃλας τάς ἀπόψεις Γαλλικός Μῦθος πού μόλις ἠκούσατε κατατάσσεται καί ὑπό τοῦ ἐμβριθοῦς μελετητοῦ του Ἡγουμένου Bullet, ὁ ὁποῖος ἠσχολήθη εἰς βάθος μέ αὐτόν καί τήν ἱστορίαν τῆς Mélusine εἰς τήν ἐμπεριστατωμένην μελέτην του τῷ 1771, «εἰς τήν πρώτην θέσιν τῆς Γαλλικῆς Μυθολογίας». Ἡ σύνθεσις τοῦ μύθου αὐτοῦ περιέχει εἰς τήν πλοκήν του στοιχεῖα Κελτικά κυρίως ὃσον ἀφορᾷ τάς Γαλλικάς καί Σκωτικάς περιοχάς, ἀλλά κυρίως Χριστιανικάς ἀρχάς. Εἶναι ὁλοφάνερα πολύ ἐπηρεασμένος ἀπό τήν Χριστιανικήν Πίστιν, ἀφοῦ βλέπομεν οἱ ἣρωές τοῦ Μύθου μέ προεξάρχουσαν τήν Mélusine νά κτίζωσι διαρκῶς καί νά ἀφιερώνωσι μεγάλας δωρεάς εἰς ἐκκλησίας καί μοναστήρια. Ἐπίσης αἱ συμβουλαί τῆς Mélusine πρός τά παιδιά της, ὡς εἲδομεν, εἶναι ὃλαι βασισμέναι ἐπί τῶν Χριστιανικῶν ἀρχῶν περί βαθείας Πίστεως εἰς τόν Θεόν, τόν Χριστόν καί τήν Μητέρα Παναγίαν, περί δικαιοσύνης, ἀγάπης πρός τούς πτωχούς, σεβασμόν πρός τόν πλησίον συνάνθρωπον, τάς γυναῖκας καί πρός τούς ἡλικιωμένους καί ἀδυνάτους.
Ἀπό τόν ὡς ἂνω ὑπέροχον μῦθον ὁ ὁμιλῶν ἒχει ἐξάξει καί κάποιας ἰδικάς του παρατηρήσεις καί ἀπόψεις, τάς ὁποίας κλείων θά ἢθελον νά σᾶς ἀναφέρω ἐν μεγάλῃ συντομίᾳ. Αὗται εἶναι αἱ κάτωθι τέσσαραι:
α) Κατά πρῶτον, ἀναγνωρίζοντες τήν μεγάλην σημασίαν καί ῥόλον τόν ὁποῖον διεδραμάτισεν ἡ οἰκογένεια τῶν Λουζινιανῶν, τόσον ἱστορικῶς, ὃσον καί ὡς μόλις ἠκούσαμεν μυθολογικῶς, ὂχι μόνον διά τήν Γαλλίαν ἀλλά καί γενικῶς διά τήν Εὐρώπην καί ἰδιαιτέρως διά τήν Κύπρον, πιστεύω ὃτι ἡμεῖς οἱ Κύπριοι θά πρέπῃ νά θεωρῶμεν τήν περίοδον τῶν Λουζινιανῶν ἐν Κύπρῳ καί ἀπό ἂλλην σκοπιάν καί ὂχι μόνον ὡς τήν ἀντιμετωπίζομεν μέχρι σήμερον κρατοῦντες τήν ἱστορικήν περίοδον των εἰς ἀπόστασιν ἀπό ἡμᾶς, δηλ. ὡς μίαν περίοδον μᾶλλον κακῆς κατοχῆς τῆς Νήσου μας κατά τάς Σταυροφορίας, ἡ ὁποία ὃμως μᾶς ἂφησε κάποια ἐντυπωσιακά μεσαιωνικά κάστρα καί γοτθικοῦ ρυθμοῦ ἐκκλησίας καί ἀββαεῖα καί τά ὁποῖα ὑπερηφάνως ἐπιδεικνύομεν σήμερον εἰς τούς τουρίστας ἐπισκέπτας τῆς Κύπρου. Θά πρέπῃ, πιστεύω, νά εἲμεθα ταὐτοχρόνως μέ κατανόησιν καί συγκαταβατικοί δι’ αὐτήν τήν Γαλλικήν περίοδον τῆς Νήσου μας, παρ’ ὃλας τάς ἀτυχεῖς καί ἀνεπιτρέπτους θρησκευτικάς ἀκρότητας τῆς περιόδου ταύτης καί κυρίως ἐκείνας τοῦ 13ου αἰῶνος (1220 – 1260) πρός ἐπιβολήν τῆς Καθολικῆς Πίστεως ἐπί τοῦ Ὀρθοδόξου πληθυσμοῦ τῆς Νήσου μας, αἱ ὁποῖαι ἒπρεπε βεβαίως νά ἀπεφεύγοντο, ἀφοῦ εἲμεθα ὃλοι Χριστιανοί.
Θά πρέπῃ ὃμως, ὡς καλοί Χριστιανοί πού εἲμεθα, νά δείξωμεν τήν ἀνοχήν καί τήν συγχώρησίν μας. Δέν πρέπει ἐξ ἂλλου νά μᾶς διαφεύγῃ, ὃτι ὁ λόγος μιᾶς ἰδιαιτέρας ἐκτιμήσεώς μας πρός τούς Λουζινιανούς καί τῆς περιόδου των θά πρέπῃ νά βασίζηται καί εἰς τό ὃτι διά μέσου αὐτῆς τῆς οἰκογενείας καί μέσῳ αὐτοῦ τοῦ ὑπερόχου μύθου τῆς Mélusine, τοῦ Raymondin καί τῶν ἀξίων τέκνων των, πού ἒγιναν Λουζινιανοί Βασιλεῖς, Δοῦκες καί Κόμητες εἰς πλεῖστα μέρη τῆς Εὐρώπης καί τῆς Ἐγγύς Ἀνατολῆς, μᾶς δίδεται εἰς ἡμᾶς τούς Κυπρίους τό δικαίωμα, μπορῶ νά εἰπῶ, χωρίς νά εἶναι αὐτό καθόλου παρατραβηγμένον, νά ὑπερηφανευώμεθα διά τάς στενωτάτας οἰκογενειακάς σχέσεις τῆς Κύπρου μας καί τῆς ἱστορίας μας μέ τάς περισσοτέρας Εὐρωπαϊκάς χώρας καί μάλιστα μέ τάς Βασιλικάς Οἰκογενείας καί Οἲκους αὐτῶν.
Ἀπορρίπτονες ὃμως τήν ἒνθερμον ἀποδοχήν τῆς περιόδου αὐτῆς τῶν Λουζινιανῶν Βασιλέων τῆς Κύπρου, ἀπορρίπτομεν ταὐτοχρόνως καί τάς δικαιωματικάς σχέσεις μας μέ τάς παλαιάς βασιλικάς καί ἱπποτικάς οἰκογενείας τῆς Γαλλίας καί τῆς Μεσαιωνικῆς Εὐρώπης, τάς ὁποίας θά ἒπρεπεν ἀντιθέτως ὑπερηφάνως νά διαλαλῶμεν πρός ὃλους τούς ἰσχυρούς τῆς γῆς καί πρός ὃλας τάς κατευθύνσεις, ὃτι καί ἡ Κύπρος μας ἀποτελεῖ ἓν βασικόν οἰκογενειακόν μέρος τῆς Ἱστορίας των λόγῳ τῶν συμπεθεριῶν μας μέ αὐτούς. Τό ἲδιον ἰσχύει καί διά τούς ἀγαπητούς φίλους Ἀρμενίους.
β) Τό δεύτερον σημεῖον τῶν παρατηρήσεών μου εἶναι τό κάτωθι: Μπορεῖ νά διερωτηθῇ ὁ ἐκλεκτός ἀκροατής: «Μά πῶς; Ἀφοῦ ὑπῆρχε τόσον μυθολογικῶς ὃσον καί ἱστορικῶς τόση μεγάλη σχέσις τῶν Λουζινιανῶν μέ τήν Κύπρον, πῶς καί ἐνᾧ εἰς τήν Γαλλίαν καί ἀλλαχοῦ εἰς πλεῖστα μεσαιωνικά οἰκοδομήματα καί ἐκκλησίας εὑρίσκομεν τόσα ἀνάγλυφα καί ἀπεικονίσεις τῆς Μελουζίνης, ἐν τούτοις εἰς τήν Κύπρον δέν τήν βλέπομεν πουθενά;
Καί ὃμως ἡ ἀνάγλυφος ἀπεικόνισις τῆς Μελουζίνης ὑπάρχει καί εἰς τήν Κύπρον. Ἐκτός ἀπό τό γνωστόν ἀνάγλυφον τῆς Μελουζίνης ἐπί διακοσμητικῆς ἀψίδος τοῦ Ναοῦ τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης παρά τήν Ἁγίαν Σοφίαν εἰς τήν Λευκωσίαν, ἡ Μελουζίνη ὑπάρχει καί βασιλεύει καί ἐφ’ ἑνός ἐξωτερικοῦ ἀναγλύφου αὐτοῦ τούτου τοῦ Βασιλικοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας. Καί ἰδού ποῦ καί πῶς: Ἐπί τοῦ διακοσμητικοῦ ἀναγλύφου εἰς τήν ὀπισθίαν ἀνατολικήν Πύλην τοῦ ναοῦ, τήν Πύλην Saint Louis, ὀνομασθεῖσαν οὓτω πρός τιμήν τοῦ ἐπισκεφθέντος τήν Κύπρον κατά τήν 7ην Σταυροφορίαν εὐσεβοῦς Βασιλέως τῆς Γαλλίας Λουδοβίκου τοῦ 9ου (ΙΧ), βλέπομεν ἀπεικονιζόμενον ἓν ἑρπετόν μέχρι τό ἣμισυ τοῦ σώματός του. Τό ἐλλεῖπον ἐμπρόσθιον μέρος τοῦ ἐρπετοῦ, τό ὁποῖον εἶναι ἀποκεκομμένον, πρέπει, κατά τήν ἂποψίν μου, νά ἀπετέλει τό ἂνω μέρος τοῦ σώματος τῆς Μελουζίνης.
Διατί λείπει ὃμως; Διότι, ὡς πρέπει νά εἶναι ἀντιληπτόν, οἱ καταλαβόντες τήν Νῆσον Ὀθωμανοί δέν θά ἠδύναντο εἰς τό μεγαλοπρεπέστερον δι’ αὐτούς τέμενος πού κατέλαβον ἐν Κύπρῳ, τήν Ἁγίαν Σοφίαν, καί μάλιστα κάτωθι τῆς τοποθετηθείσης ὑπ’ αὐτῶν ἀναμνηστικῆς Τουρκικῆς ἐπιγραφῆς, προφανῶς ἐκ τοῦ Κορανίου των, νά ἀφήσωσι νά ὑπάρχῃ περίοπτον τό ἀνάγλυφον μιᾶς δι’ αὐτούς ἀσχέτου καί μάλιστα γυμνοστήθου γυναικός! Διά τούς Ὀθωμανούς αὐτό θά ἦτο πολύ μεγάλη ἱεροσυλία! Αὐτοί τάς γυναῖκας τάς εἶχον κεκαλυμμένας μέχρι τό κεφάλι! Θά ἂφηνον τό γυμνόστηθον ἀνάγλυφον εἰς τήν περίοπτον εἲσοδον τοῦ νεοαποκτηθέντος μεγαλοπρεποῦς τεμένους των; Οὒτε λόγος νά γίνηται!
Δι’αὐτό πρέπει νά εἶναι ὁλοφάνερον καί κατανοητόν εἰς τούς ἐρευνητάς, ὃτι οἱ Τοῦρκοι κατακτηταί ἀπέκοψαν τό ἀνάγλυφον τῆς Μελουζίνης ἀπό τόν ὀμφαλόν καί ἂνω καί τό κατέστρεψαν, ἂφησαν δέ ἀνέπαφον τό τμῆμα τοῦ ἑρπετοῦ ἀπό τήν μέσην καί κάτω. Κοιτάξετε τόν σχηματισμόν τῆς οὐρᾶς τοῦ ἑρπετοῦ καί τόν σχηματισμόν τοῦ ποδιοῦ του μέ τά τρία δάκτυλα εἰς τό πέλμα καί συγκρίνετέ τα μέ τήν παράπλευρον Γαλλικήν παράστασιν τῆς Μελουζίνης. Εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἰδία τεχνοτροπία ἀπεικονίσεως τῆς Μελουζίνης.
Διαφορετικά, καί διά τούς Λουζινιανούς Χριστιανούς, ποίαν σχέσιν θά ἠδύνατο νά ἒχῃ ἡ τελείως ἂσχετος ἀπεικόνισις ἑνός ἑρπετοῦ, δίκην δεινοσαύρου ἢ μεγάλης σαύρας, εἰς τόν διάκοσμον τῆς μετώπης τῆς εἰσόδου τοῦ Καθερικοῦ Ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας καί τῆς ἀφιερωθείσης πύλης εἰς τόν Βασιλέα τῆς Γαλλίας Saint Louis (τόν Ἃγιον Λουδοβίκον); Θά ἦτο ὂχι μόνον παντελῶς ἐκτός οἱουδήποτε καλλιτεχνικοῦ πνεύματος, ἀλλά ἐπίσης καί ἐκτός θέσεως καί οἱασδήποτε λογικῆς! Ἡ μόνη λογική ἐξήγησις διά τό ἑρπετόν εἶναι ὃτι ἀπεικόνιζε τήν Μελουζίνην.
γ) Ὁ μῦθος τῆς Μελουζίνης ἐπηρέασε τόν Κυπριακόν λαόν καί τήν λαϊκήν φαντασίαν καί δεισιαιμονίαν τῶν Κυπρίων πολύ περισσότερον ἀπ’ ὃ,τι ὃλοι φανταζόμεθα. Ἡ Μελουζίνη πού ὃταν ἐπαρουσιάζετο ὡς ἱπτάμενον πουλί εἰς τόν ὑψηλότερον πύργον ἑνός κάστρου, ἐκβάλλουσα λυπητεράς ἀνάρθρους κραυγάς, προαναγγέλλουσα τόν θάνατον τοῦ οἰκοδεσπότου, τοῦτο μᾶς ἐπηρέασε βαθέως ἡμᾶς τούς Κυπρίους. Ἡ μόνη διαφορά ἦτο ὃτι διά τούς Κυπρίους τήν θέσιν τοῦ ἱπταμένου ἑρπετοῦ ἀντικατέστησεν εἰς τούς παλαιοτέρους χρόνους ἡ κουκουβάγια (Κυπριακά: κουκουφκιάος) ἡ ὁποία ὃταν ἐκάθητο εἰς τήν ὑψηλά εὑρισκομένην καπνοδόχον κάποιου ἀρχοντικοῦ καί ἠκούετο ἡ σπαρακτική φωνή της τό βράδυ, τοῦτο ἐθεωρεῖτο ὡς προάγγελος θανάτου τοῦ ἰδιοκτήτου ἢ κάποιου ἐνοίκου τῆς οἰκίας. Ἒτσι παρ’ ὃλον ὃτι ἀπό τῆς ἀρχαιότητος ἐθεωρεῖτο εἰς ὃλον τόν Ἑλληνικόν χῶρον ἡ Κουκουβάγια ἱερόν πτηνόν καί ἐξεπροσώπει τήν Σοφίαν, ἐν τούτοις μόνον εἰς τήν Κύπρον, λόγῳ τοῦ ἐπηρεασμοῦ τοῦ Μύθου τῆς Μελουζίνης, ἐθεωρεῖτο ὑπό τοῦ λαοῦ ὃτι αὓτη προανήγγελλε τόν θάνατον!
δ) Καί ἡ τετάρτη καί τελευταία παρατήρησις: Ἀναφέρομαι εἰς τήν ὀνομασίαν ἑνός πολύ γνωστοῦ μας χωρίου, τό ὁποῖον ἀπό κάποιων ἐτῶν ἐπίσης μέ ἀπασχολεῖ: Ὡς γνωστόν, ἒναντι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μαχαιρᾶ εὑρίσκεται τό χωρίον Λαζανιά καί ὃλοι οἱ περί τάς ἱστορικάς ὀνομασίας ἀσχολούμενοι συμφωνοῦσιν ἀπολύτως, ὃτι ἡ ὀνομασία αὐτή προέρχεται ἐκ παραφθορᾶς ἀπό τήν ὀνομασίαν Lusignan.
Ἡ παρατήρησις τοῦ ὁμιλοῦντος εἶναι ἡ κάτωθι: Ἀπό τήν ἂλλην πλευράν τοῦ ἰδίου βουνοῦ ὑπάρχει τό χωρίον Γούρι, διά τήν προέλευσιν τῆς ὀνομασίας τοῦ ὁποίου ἒχουσι δοθῆ διάφοροι ἑρμηνεῖαι. Ὃμως κατά τήν ἂποψίν μου ἒχει παραβλεφθῆ ἡ κάτωθι πολύ πιθανή ἐξήγησις καί διάστασις τοῦ ὀνόματος τοῦ χωρίου αὐτοῦ: Ἐφ’ ὃσον ἡ ὃλη περιοχή θεωρεῖται τόπος σχετιζόμενος μέ τούς Λουζινιανούς, Λαζανιά, Φικάρδου κτλ., ἀποκλείεται ἡ ὀνομασία τοῦ Γουρίου νά ἒχῃ τήν προέλευσίν της ἀπό τόν πρῶτον μυθικόν Λουζινιανόν βασιλέα τῆς Κύπρου, τόν Urien, καί ἡ σημερινή ὀνομασία τοῦ χωρίου τούτου νά ἀποτελῇ μίαν παραφθοράν τοῦ μυθικοῦ ὀνόματος τοῦ Urien; Τί τό ἁπλούστερον καί λογικώτερον; Δύο οἰκισμοί, ἒνθεν καί ἒνθεν τοῦ ἰδίου βουνοῦ. Ὁ εἷς οἰκισμός μέ τό ὂνομα Urien, τό σημερινόν Γούρι, καί ὁ ἓτερος μέ τό ὂνομα Lusignan, τήν Λαζανιάν – ἂρα Urien de Lusignan.
Σᾶς εὐχαριστῶ,
Λάμπης Γ. Κωνσταντινίδης
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 12.3.2016