Το πρωί της επόμενης μέρας είχε φτάσει και ο Αριστοτέλης Ωνάσης με αμερικανούς γιατρούς που έφερε για να σώσουν το παιδί του. Όταν κατέλαβε πως δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι τους είπε να αποσυνδέσουν τα μηχανήματα που τον κρατούσαν στη ζωή. Αλλά ο Αλέξανδρος ζούσε ακόμα. Μόλις προσγειώθηκε το αεροπλάνο από τη Βραζιλία η Χριστίνα ήταν η πρώτη που κατέβηκε. Αγκαλιαστήκαμε και μπήκαμε στο αυτοκίνητο και τρέξαμε στο ΚΑΤ. Ξέραμε ότι ο Αλέξανδρος δεν είχε πεθάνει ακόμα. Τον είδαμε στο κρεβάτι. Δεν είχε τίποτα στο σώμα. Μόνο ένα τραύμα στο κεφάλι. Μετά από είκοσι λεπτά πέθανε. Περίμενε την αδερφή του για να την αποχαιρετήσει. Τότε η Χριστίνα κατέρρευσε. Πήγαμε στο σπίτι τους στη Γλυφάδα και όλο έλεγε «θα αυτοκτονήσω».
Κάποια στιγμή κατέβηκα κάτω και είδα τον Ωνάση. Περπατήσαμε λίγο και του είπα «θα τον ξαναδείτε» (σ.σ. εννοώντας σε μια άλλη ζωή). «Αυτά εγώ δεν τα πιστεύω», μου απάντησε. Mετά την κηδεία, πήγα στο Σκορπιό. Όταν έφυγαν όλοι μείναμε ο Αρίστος, η Χριστίνα και εγώ. Κάποια στιγμή έβλεπα από μακριά φώτα.
Τη ρωτούσα «Τι είναι εκείνα τα φώτα;», «Άσε με», μου απαντούσε. Την τρίτη μέρα πήγα να δω από κοντά τι φώτιζε στο νησί κι ήρθε κι εκείνη. Ήταν τα φώτα του αυτοκινήτου του Ωνάση, αναμμένα για να φωτίζουν τον τάφο του Αλέξανδρου. Ο Αριστοτέλης ήταν εκεί κι έκλαιγε. Δεν άντεξε το θάνατό του γιου του. Μάλιστα είχε δώσει εντολή να τον ταριχεύσουν. Η συντριβή του ήταν μεγάλη. Μετά το θάνατο του Αλέξανδρου έσβησε το άστρο του. Έπεφτε το κάστρο του, μετά από δύο χρόνια “έφυγε” κι εκείνος» αποκάλυψε.
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 28.1.2016