Το ΠΑΜΕ τελείως απροκάλυπτα, είναι το πρώτο που σπεύδει να δηλώσει τη συμπαράστασή του στους καταληψίες μαθητές και φοιτητές, καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση ότι το μη μάθημα είναι επαναστατική πράξη, είναι αγώνας προώθησης αιτημάτων για την παιδεία. Ο λόγος είναι προφανής: προσδοκά να εισπράξει οφέλη στις επικείμενες εκλογές των εκπαιδευτικών, εμφανιζόμενο ως η μόνη παράταξη που αγωνίζεται για τα προβλήματα που ταλανίζουν τα ελληνικά σχολεία και πανεπιστήμια. Προσδοκά επίσης να αυξήσει την επιρροή του στους φοιτητές και να ελέγχει κάθε φοιτητικό σύλλογο ή δεκαπενταμελές μαθητικό συμβούλιο ή σωματείο εργαζομένων, ώστε τελικά να εξασφαλίσει την κομματική επιβίωση του ΚΚΕ.
Ένα πολύ μικρό ποσοστό Ελλήνων παρασύρεται από τα συνεχή παραπλανητικά και λαϊκίστικα αιτήματα που κάθε φορά προωθεί το ΠΑΜΕ, στηρίζοντας αυτό που ο καθένας θα ήθελε να αποχτήσει…. όπως π.χ. ένα τέλειο σχολικό κτήριο, κατάργηση των εξετάσεων, έναν καλό μισθό…. έναν παράδεισο γενικώς. Καμία αναφορά στις έννοιες της μελέτης, της δημιουργίας, της συνέπειας, της ευθύνης, της μεθοδικής δουλειάς. Αντίθετα διαφωνεί κάθετα με την κάθε είδους αξιολόγηση, αρνείται και σαμποτάρει την όποια καινοτομία. Το ίδιο έργο παίζεται δεκαετίες τώρα, από τη μεταπολίτευση ως σήμερα και η αποτελεσματικότητα της μεθοδολογίας έχει αποδειχτεί.
Κατανοούμε το ότι στα παιδιά αρέσει η κατάληψη, το πάρτυ, το παιχνίδι και το χαβαλέ την ώρα που έπρεπε να γίνεται μάθημα. Αυτό όμως που δεν καταλαβαίνουμε είναι η απουσία των γονέων από το σχολείο, η αδιαφορία τους για τα ζητήματα ασφάλειας που προκύπτουν από τη μη επιτήρηση, η μη ανάληψη της ευθύνης που τους αναλογεί στην κατάληψη δημόσιου σχολείου από τα ανήλικα τέκνα τους και η ανοχή τους στο να γίνονται τα παιδιά τους πιόνια στο παιχνίδι του ΠΑΜΕ, του μόνου λύκου που χαίρεται στην αναμπουμπούλα.
Θώμη Σιμιτοπούλου
Εκπαιδευτικός, Βιολόγος.
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 3.11.2015