Μετά την ηρωική έξοδο και τις σφαγές που ακολούθησαν στις 10 Απριλίου 1826, οι πιέσεις προς τις κυβερνήσεις έγιναν πιο έντονες. Υπογραφές με παγκόσμιο κύρος, όπως του Βίκτορα Ουγκώ (1802 – 1885), του Φραγκίσκου Ρενέ υποκόμη ντε Σατομπριάν (1768 – 1848) και του Πέτρου ντε Μπερανζέρ (Βερανζέρου,1780 – 1857), έμπαιναν στις εκκλήσεις για βοήθεια στους Έλληνες. Ζητούσαν να απομονωθεί η Αυστρία του Μέτερνιχ και να αναγνωριστεί έμπρακτα η Ελλάδα. Η άμυνα της ακρόπολης της Αθήνας έδωσε νέα ώθηση στο φιλελληνικό κίνημα. Όταν, στις 25 Μαΐου 1827, η ακρόπολη παραδόθηκε, η Γαλλία προσχώρησε στο πρωτόκολλο της Πετρούπολης.
Η λαϊκή πίεση απέφερε καρπούς στις 6 του Ιουλίου του 1827. Την ημέρα αυτή, υπογράφηκε η συνθήκη του Λονδίνου ανάμεσα στην Αγγλία, τη Γαλλία και τη Ρωσία. Αναγνώριζε αυτόνομη Ελλάδα, από τη γραμμή Αμβρακικού – Παγασητικού και νότια, κάτω από την επικυριαρχία του σουλτάνου. Το κυριότερο, όμως, ήταν πως η συνθήκη περιελάμβανε μυστικά άρθρα που προέβλεπαν την αποστολή τριεθνούς στόλου στην Πελοπόννησο, με εντολή την επιβολή των αποφάσεων. Εκτελεστές της συνθήκης ορίστηκαν οι ναύαρχοι Ερρίκος Δανιήλ Γκοτιέ, κόμης Ντεριγνί (1782 – 1835) για τη Γαλλία, Εδουάρδος Κόντριγκτον (1770 -1851) για την Αγγλία και Λογγίνος Χέιντεν (1772 – 1840) για τη Ρωσία.
Μη γνωρίζοντας τα μυστικά άρθρα, η Τουρκία απέρριψε τους όρους της συνθήκης. Οι στόλοι των τριών δυνάμεων απέπλευσαν με προορισμό την Ελλάδα. Η ιστορία έμελλε να γραφτεί στο Ναβαρίνο
Ηistory report – ΟΔΥΣΣΕΙΑ