Καμμία ἂλλη γλῶσσα, ἐξ ὃσων γνωρίζω, προσφέρει εἰς τήν ἀκοήν αὐτήν τήν ὡραιοτάτην μουσικήν διακύμανσιν διά τῆς ἐναλλαγῆς εἰς τόν τονισμόν τῶν λέξεων, τήν ὁποίαν ἒχει μόνη ἡ Ἑλληνική Γλῶσσα. Ὁ γραμματικός κανών εἶναι ἁπλούστατος: «Τά τονιζόμενα εἰς τήν προπαραλήγουσαν οὐσιαστικά καί ἐπίθετα, ὃταν κλινόμενα ἒχουσι τήν λήγουσάν των μακράν, τότε τονίζεται ἡ παραλήγουσά των», (π.χ. ὁ ἂνθρωπος, τοῦ ἀνθρώπου, ὁ τιμώμενος, τοῦ τιμωμένου κτλ.).
Οὒτε ἡ Ἀγγλική, Γαλλική, Ἰταλική, Γερμανική κτλ. γλῶσσαι ἒχουσι αὐτό τό μουσικόν γλωσσικόν προτέρημα. Ὡς γνωστόν, εἰς τάς ἀνωτέρω γλώσσας ἀνεξαρτήτως πτώσεως, ὁ τονισμός παραμένει ὁ ἲδιος, πρᾶγμα πού στερεῖ εἰς τάς ἐκφραζομένας λέξεις τήν μουσικότητά των ἐκ τῆς διακυμάνσεως τοῦ τονισμοῦ εἰς τά οὐσιαστικά καί ἐπίθετα ἀναλόγως τῆς Πτώσεώς των. Π.χ. Ἀγγλ. pottery, lenient, Γαλλ. ὁ τονισμός πάντοτε εἰς τήν λήγουσαν: admiration, artificiel, Γερμ. Einkäufer, billige(r) κτλ. Εἰς τάς γλώσσας αὐτάς ὃλαι αἱ Πτώσεις εἶναι αἱ ἲδιαι καί ὁ τονισμός των ὁ ἲδιος. Ἆρα ἐλαττοῦται μεγάλως ἡ μελῳδική διακύμανσις κατά τήν ὁμιλίαν, διότι ἐπικρατεῖ εἰς αὐτάς ἡ πτωτική μονοτονία.
Ὁ Αὐστριακός Γλωσσολόγος Egon Friedell ἐπεσήμανεν ἰδιαιτέρως τό σημεῖον αὐτό τῆς ἀνωτερότητος τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης καί τῆς μελῳδικότητος ταύτης. Ὁ γράφων παρομοιάζει τό μειονέκτημα αὐτό τῶν ξένων γλωσσῶν, ὡς ἐάν νά ὁμιλῆ ἢ νά τραγουδᾷ κάποιος μονότονα ἂνευ ἐναλλαγῆς τῆς φωνῆς του, ἐνᾧ οἱ Ἓλληνες ὁμιλοῦν, ἢ μᾶλλον ὡμίλουν μέχρι πρό ὀλίγων ἐτῶν, μέ διακυμάνσεις εἰς τούς τόνους (φθόγγους) τῆς φωνῆς, πρᾶγμα πού ἒδιδε μεγάλην μουσικότητα εἰς τήν ὁμιλίαν των.
Δυστυχῶς, οἱ γλωσσικοί μοντερνισταί τῆς σήμερον, ἀντί νά φυλάττωσι ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τό μοναδικόν αὐτό προτέρημα εἰς τήν μελῳδικότητα τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης ἒναντι τῶν ἂλλων γλωσσῶν, μέ μεγάλην ἐπιπολαιότητα προσπαθοῦσι πάσῃ θυσίᾳ νά τό καταργήσωσι μιμούμενοι τάς ἂλλας ὀλιγωτέρον μουσικάς ἢ τελείως ἂνευ μουσικότητος γλώσσας, ἀντί νά συμβαίνῃ τό ἀντίθετον, δηλ. οἱ ξένοι νά μᾶς ζηλεύωσι διά τήν τελειότητα τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης μας καί νά θέλωσι νά μᾶς μιμηθῶσι ἀφοῦ εἰς τό σημεῖον αὐτό (ὡς καί εἰς ἂλλα) ὑστεροῦσιν αἰσθητῶς.
Διά νά ἀντιληφθῇ πλήρως ὁ ἀναγνώστης τό διαπραττόμενον γλωσσικόν ἒγκλημα κατά τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης παραθέτω κατωτέρω κάποια πολύ τυχαῖα παραδείγματα:
α) Ὀρθόν: ὁ κύριος, τοῦ κυρίου, τόν κύριον, οἱ κύριοι, τῶν κυρίων, τούς
κυρίους.
Νεόγλωσσοι: ὁ κύριος, τοῦ κύριου, τόν κύριον, οἱ κύριοι, τῶν κύριων, τούς
κύριους.
β) Ὀρθόν: πλοίαρχος, πλοιάρχου, πλοίαρχον, πλοίαρχοι, πλοιάρχων,
πλοιάρχους.
Νεόγλωσσοι: πλοίαρχος, πλοίαρχου, πλοίαρχον, πλοίαρχοι, πλοίαρχων,
πλοίαρχους
γ) Ὀρθόν: ἀπόφοιτος, ἀποφοίτου, ἀπόφοιτον, ἀπόφοιτοι, ἀποφοίτων,
ἀποφοίτους
Νεόγλωσσοι: ἀπόφοιτος, ἀπόφοιτου, ἀπόφοιτον, ἀπόφοιτοι, ἀπόφοιτων,
ἀπόφοιτους.
δ) Ὀρθόν: πολιτευόμενος, πολιτευομένου, πολιτευόμενον, πολιτευομένους
Νεόγλωσσοι: πολιτευόμενος, πολιτευόμενου, πολιτευόμενον, πολιτευόμενους.
Ἡ κατάστασις αὐτή προέρχεται ἀπό τήν αὐθαίρετον κατάργησιν ὑπό τῶν ἐκμοντερνιστῶν τῆς γλώσσης τῶν βραχέων καί μακρῶν φωνηέντων. Δι’ αὐτούς πρέπει ὃλα τά φωνήεντα νά εἶναι τώρα τά ἲδια! Τί νά σπαζοκεφαλιάζουν! Ἒτσι τά φωνήεντα ω, η, αἱ δίφθογγοι ου, ει, ευ κ.ἂ. δέν εἶναι πλέον δι’ αὐτούς μακρά φωνήεντα, ἀλλά ἒγιναν ὃλα βραχέα! Ὃπως ἀκριβῶς εἶναι τά: ε, ο καί αἱ δίφθογγοι οι καί αι εἰς τό τέλος τῆς λέξεως. Ἐν ἂλλοις λόγοις ἡ γλῶσσά μας κατήντησε ἓν συνονθύλευμα φύρδην – μίγδην! Καί συμφώνως τοῦ ἀρχαίου ῥητοῦ: «Ἑνός κακοῦ δοθέντος μύρια ἓπονται»! Καί ἀφελῶς καί ἀσυλλογίστως σπεύδουσιν ὃλοι οἱ πεπλανημένοι καί μέ πρωτοπόρους τούς πάντοτε «πρωτοτυποῦντας» δημοσιογράφους μας, ὃπως βοηθήσωσι διά τῶν Μέσων των, ἢτοι τοῦ Τύπου, τοῦ Ῥαδιοφώνου, τῆς Τηλεοράσεως καί παντός ἂλλου τρόπου εἰς τήν ἐπικράτησιν καί αὐτοῦ τοῦ νέου γλωσσικοῦ ἐγκλήματος κατά τοῦ ὀρθοῦ τονισμοῦ τῶν λέξεων τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης.
Ἐκεῖνο τό ὁποῖον πολλάκις μέ προβληματίζει εἶναι τό ἑξῆς ἐρώτημα: Ὃλη αὐτή ἡ καταστροφή καί τά ὓπουλα κτυπήματα κατά τῆς μουσικότητος τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης γίνονται ἀπό ἀμάθειαν καί ἀφέλειαν ἡμῶν τῶν ἰδίων ἢ εἶναι καθοδηγούμενα ἀπό ἐξωτερικά γλωσσικά κέντρα πρός καταστροφήν ὃλων, τοῦ ἑνός μετά τό ἂλλο, τῶν προπυργίων καί σημείων ὑπεροχῆς τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης μας καί τῆς μοναδικῆς μουσικότητος ταύτης;
Βεβαίως ἐάν συμβαίνῃ τό δεύτερον εἶναι καιρός, πιστεύω, νά ἀνησυχήσωμεν καί ἡ Πολιτεία καί τά ἁρμόδια Ὑπουργεῖά της νά ἀφυπνισθῶσι καί νά ἀντιδράσωσι πρός προστασίαν τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης μας. Τί θά ἐλέγομεν διά τήν δημιουργίαν ἑνός σώματος Γλωσσικῆς Ἀστυνομίας, ἂλλως μιᾶς Γλωσσονομίας, μετ’ αὐστηρῶν ἐπιπλήξεων καί τελικῶς τιμωριῶν πρός τά ΜΜΕ πρός προστασίαν τοῦ ὑψίστου ἀγαθοῦ, τό ὁποῖον μᾶς ἐκληροδότησαν οἱ πρόγονοί μας, δηλ. τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης μας; Ἰδού ἀκόμη εἷς ἐνδιαφέρων τρόπος διά τήν Πολιτείαν ἀφ’ ἑνός εἰσπράξεως προστίμων καί ἀφ’ ἑτέρου νά μή δύναται ὁ οἱοσδήποτε νά κορυβαντιῇ ἐπί τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης μας, ἀλλά νά σέβηται ταύτην.
Κατ’ αὐτόν τόν τρόπον δέν θά θεωρῆται ἡ Ἑλληνική Γλῶσσα ἐλεύθερον πεδίον δράσεως διά τούς βυσσοδομοῦντας κατ’ αὐτῆς, τῶν ὁποίων, ὡς φαίνεται, σκοπός εἶναι ἡ καταστροφή τῆς ὑπεροχῆς τοῦ Ἑλληνικοῦ Πνεύματος καί τῆς Γλώσσης μας. Πρέπει, πιστεύω, νά ὑπάρχωσι σοβαραί συνέπειαι δι’ ὃσους ἀσυδότως προβαίνουσιν εἰς τήν μεθοδικήν καταστροφήν τῆς Γλώσσης καί ὃλων τῶν κανόνων – πυλώνων ταύτης, οἱ ὁποῖοι τήν ὑποβαστάζουσι, διά νά μή καταρρεύσῃ τελικῶς αὓτη, ἀφοῦ ὃλα τά προτερήματά της καί σημεῖα ὑπεροχῆς της ἡμεῖς οἱ ἲδιοι, ἲσως κατόπιν ἒξωθεν ὑποδείξεων, ἀφελῶς θά τά ἒχωμεν πλήρως κατακρημνίσῃ πρός ἂκρατον χαράν τῶν φθονούντων τήν ἀρτιότητα τῆς ὑπερόχου Ἑλληνικῆς Γλώσσης.
Εὐχαριστῶν διά τήν φιλοξενίαν,
Λάμπης Γ. Κωνσταντινίδης
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 25.6.2015