Μνήμη φιλίας
Άγουρη έλξη
Γυμνή
Δέηση
Αγγέλων
και: διψώ ιδρώτα / εξαγνίζω τη λάσπη / φύομαι ανένδοτος!
Δείχνει να αυθαιρετεί κατά ένα τρόπο. Είναι όμως έτσι; Γράφει ο ώριμος πια και πρόσφατος Ευαγγελάτος:
Παλιοί μου φίλοι / Σας θυμάμαι / Στα πλάνα των ονείρων μου.
Ονόματα, χειρονομίες, λεπτομέρειες./ Κι΄ όταν ξυπνώ
Μπροστά στα πλήκτρα αναζήτησης της google/ Ξεχνώ τα πάντα.
Διαβάζοντας τα ποιήματα του και βλέποντας τα ζωγραφικά του έργα, αποκαλύπτεται η χρωματική παλέτα του δημιουργού. Μπορεί ο ζωγράφος να γίνει ποιητής; μπορεί αντίστροφα ο ποιητής να γίνει ζωγράφος; μα και οι δυο τους ζωγραφίζουν! Ή αντίθετα και οι δυο τους στιχουργούν! Ο ένας ταλανίζει το ακουστικό αισθητήριο κι ο άλλος το οπτικό. Η διαφορά τους είναι στην αιχμή. Ο ποιητής κρατά το μολυβοκόντυλο κι ο ζωγράφος το πινέλο ( όπως και ο γλύπτης τη σμίλη). Ο ποιητής μέσω της γλώσσας σχηματίζει την εικόνα, εκείνη που ζωντανεύει με τον χρωστήρα του ο ζωγράφος. Αμφότεροι την παρουσιάζουν στον αποδέκτη τους, ενεργοποιούν την αισθητική εντύπωση, εκείνη που γιγαντώνει την ανάγκη για έκφραση κι εκείνη που θεριεύει την απόλαυση και του παρατηρητή και του ίδιου του δημιουργού. Η ζωγραφική του Κώστα Ευαγγελάτου δίνει την αίσθηση του χαράκτη πρώτα κι ύστερα του ζωγράφου. Οι γραμμές του δίνουν κύρια το περίγραμμα των εικόνων του, χωρίς να απουσιάζουν οι σκιοφωτισμοί, οι οποίοι αλλού κυριαρχούν. Οι χρωματικές επιλογές του, τον φέρνουν σαν αινιγματικό μελανογράφο ή ερυθρογράφο. Δεν αφήνει αδάμαστη καμιά δυσκολία στην τέχνη του. Κι ας δίνει την εντύπωση της διαμάχης χαράκτη και ζωγράφου στις δημιουργίες του. Σημασία έχει ότι στοχάζεται με το πνεύμα της αιχμής που σκάφτει, κι έτσι κι εμάς μας αυλακώνει.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΜΙΝΗΣ, 2015
Λογοτέχνης
Ταμίας της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 16.6.2015