Ήμουν τελειόφοιτος λυκείου τότε το 1979 και προσπαθούσα να εισέλθω στο Πανεπιστήμιο για ένα καλύτερο αύριο. ‘Έπρεπε και εγώ να φτάσω στην ώρα μου, στο φροντιστήριο στην Αθήνα , έπρεπε να αγωνιστώ για το όνειρο μου.
Από τότε σκεφτόμουν όπου βρισκόμουν και όπου στεκόμουν συναντούσα προχειρότητα , ωχαδερφισμό , ατομικισμό.
Πέρασαν τα χρόνια μα δυστυχώς όπως έλεγε ο αείμνηστος ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ .
Αλήθεια πόσες; φορές έκανα αυτές τις σκέψεις ?
Ειλικρινά δεν θυμάμαι . Σίγουρα πολλές φορές. Η απάντηση πάντα ίδια. Στην Ελλάδα δεν αλλάζει τίποτα. Πάντα κάποιοι θα βολεύονται και πάντα κάποιοι θα μένουν απέξω.
Αλλά ας επανέλθουμε στα πράσινα λεωφορεία. Μερικές φορές τα γεμάτα λεωφορεία έπρεπε να κατεβάσουν κάποιους λιγοστούς επιβάτες στη στάση του Νέου Ικονίου. Επειδή ήταν πιο λίγοι από αυτούς που περίμεναν να μπουν, έπρεπε ο οδηγός να τους κατεβάσει εκατό ίσως και διακόσια μέτρα πιο πέρα.
Αυτό το γνώριζαν όλοι όσοι περίμεναν και άρχιζαν έναν αγώνα δρόμου για να προλάβουν να μπουν μέσα στο λεωφορείο. Θυμάμαι ότι στην κυριολεξία η πίσω πόρτα έκλεινε στην πλάτη κάποιου ή κάποιων . όπως έλεγε η ατάκα του Κώστα Βουτσά στην ταινία < από τον παλιό καλό Ελληνικό κινηματογράφο.
Τι και εάν έμεναν έξω αυτοί που δεν μπορούσαν να τρέξουν , οι μεγάλες γυναίκες τα μικρά παιδιά , οι ηλικιωμένοι. Γι αυτούς δεν υπήρχε , δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ στην Ελλάδα.
Παραπομπές 1η www.youtube.com/watch?v=GYTzq2g2EUk
2η www.youtube.com/watch?v=sbXjmzPLQDw
Του Παύλου Βασιλάτου
Δν/τη ΓΕΛ Σάμης
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 15.4.2015