Όσες σελίδες κι αν γραφούν για αυτό το λυπηρό γεγονός, γνωστό σε κάθε γωνιά της ελληνικής γης και του απανταχού Ελληνισμού, όσο μελάνι κι αν χυθεί, ό,τι κι αν γραφεί, θα είναι λίγο μπροστά στις πτυχές του συμβάντος και στον αμέτρητο σεβασμό που οφείλουμε στους τρείς αξιωματικούς του Πολεμικού Ναυτικού μας Υποπλοίαρχο Χριστόδουλο Καραθανάση, Υποπλοίαρχο Παναγιώτη Βλαχάκο, Αρχικελευστή Έκτορα Διαλοψό, πλήρωμα του ελικοπτέρου ΠΝ21.
Ο κάθε Έλλην πολίτης που σέβεται τον εαυτό του και την πατρίδα του, δεν ξεχνάει τη θυσία αυτών των ανδρών. Με τις τότε συνθήκες ήταν θυσία.
Και η θυσία αυτή ήταν υπέρτατη προς την πατρίδα, γιατί αυτά τα παλληκάρια έπεσαν για την τιμή της, για το τρίπτυχο Πατρίδα – Σημαία – Όρκος που είναι το ευαγγέλιο του Έλληνα Αξιωματικού, και μ’ αυτές τις συντεταγμένες έδωσαν τη ζωή τους για τα πιστεύω τους.
Κάποιοι υψηλά ιστάμενοι της εποχής, αδαείς περί των γεγονότων και μακράν της επικρατούσης καταστάσεως είπαν ότι: «οι αξιωματικοί μας έπαθαν ‘βέρτικο’», ενώ άλλος προσευχόταν να πάρει ο αέρας «αυτό το πανί» εννοώντας φυσικά τη σημαία μας.
Ανερυθρίαστοι έλεγαν αυτά που έλεγαν την στιγμή που οι αξιωματικοί μας με το νέο φύλλο πορείας τους, πετούσαν προς το Ηρώο των Νεκρών του Ναυτικού μας.
Αξίζει η γραφή του Αντιναύαρχου ε.α. Ξ. Μαυρογιάννη στην Ναυτική Ελλάδα (τ. Ιαν. 2006) με τίτλο «Έμπλεοι πάσης τιμής», γιατί ο θάνατός τους ήταν μήνυμα ζωής, γιατί εμφανίστηκαν στην σκηνή της ελληνικής ιστορίας παίρνοντας τον πυρσό από τα χέρια των παλαιών ηρώων. Απέδειξαν ότι η πατρίδα ήταν η πρώτη προτεραιότητα. Τήρησαν τον όρκο που είχαν δώσει «να φυλάττουν πίστιν εις την πατρίδα και να υπερασπίζουσι με πίστιν και αφοσίωσιν μέχρις της τελευταίας ρανίδος του αίματός τους τας σημαίας. Να μην τις εγκαταλείπουν».
Κι αυτή η σημαία η ΕΛΛΗΝΙΚΗ σκέπασε τα κορμιά των παλληκαριών μας στο ταξίδι της αιωνιότητας και της δόξας.
Όντως ήταν «Έμπλεοι πάσης τιμής».
Διονύσης Αρβανιτάκης για την ΟΔΥΣΣΕΙΑ