Τόχει φαίνετ’ η μοίρα του, όπως ο Οδυσσέας,
να ‘ναι περιπλανώμενος σε νήσους και σε γαίας.
Κι αν τύφλωσε τον κύκλωπα τότε μετά απ’ αιώνες,
σήμερα τι σας έφταιξε σύγχρονοι Ποσειδώνες;
Η Καλυψώ, οι Κύκλωπες, η Κίρκη κι οι Σειρήνες,
στη ρότα του εμπόδια εμπαίνανε σαν σφήνες.
Η Σκύλα και η Χάρυβδη, μύθος ήταν εν πρώτης.
Τα σύγχρονα τα τέρατα όμως … πραγματικότης.
Το πιο ‘μοβόρο εξ αυτών είναι η απληστία
του άτιμου του χρήματος κι αυτή ‘ναι η αιτία.
Όπου κρατάει μακριά το πλοίο απ’ το Θιάκι
και βασανίζει αλύπητα τον έρημο κοσμάκη.
Κυρίαρχοι της θάλασσας και συ ω Ποσειδώνα,
που την ανάγκη του Θιακού βλέπετε ζημιογόνα.
Και μα το Δία, έχετε σ’ αυτό συνοδοιπόρους,
που σας παρέχουν τη γραμμή χωρίς να βάζουν όρους.
Άλλοι τη μέρα ράβουνε, το βράδυ το ξηλώνουν.
Μα στο θεό της θάλασσας, μια λέξη δεν αρθρώνουν.
Ο μύθος είν’ πραγματικός. Ως γράφτηκε θα κλείσει.
Και σύντομα ο Οδυσσεύς στο Θιάκι θα γυρίσει.
Το Ζιζάνιο τ’ Αργοστολιού για την ΟΔΥΣΣΕΙΑ. Αφιερωμένο στους αγαπητούς συμπατριώτες Θιακούς.