 |
Σβήνει ο ήλιος παραμένοντας Ο ήρωας του δράματός του. Παίρνει μαζί του στα βαθιά Το ρημαγμένο ηθικό του. Αύριο πάλι θα κρατήσω Τα παγωμένα χέρια σου. Θ’ ανάβουν πάνω στα βουνά Σε συστοιχίες οι φλόγες. Σκηνοθετεί η φύση ως όπερα Ο,τι εγώ θα σου ψιθύριζα στ’ αυτί σου. Αλλά δεν είναι ο σπαραγμός των φαινομένων Λόγος να μη μαζεύω ένα ένα Τα ψίχουλα από αυτό που ακόμη είσαι.
Ποίημα από τη συλλογή Το ελάχιστο ψωμί της συνείδησης Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 14.1.2015, Poema
|
ΔΗΜΗΤΡΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ: Κουίντες