Αν ένα ανθρώπινο σύνολο δεν έχει στοιχειώδη συνοχή, αν δεν διαποτίζεται από αίσθημα αλληλεγγύης για τα άτομα που το συν-αποτελούν, αν δεν διαθέτει κοινά παραδεκτές αρχές, αξίες σεβαστές, που το συγκεκριμένο σύνολο θέλει, είναι έτοιμο να υπηρετήσει και να υπερασπιστεί.
….Αν η κυρίαρχη νοοτροπία και συμπεριφορά είναι ο αντικοινωνικός ατομικισμός, ο πόλεμος όλων εναντίον όλων, η ιδιώτευση, η παραίτηση, εάν η επιλεγόμενη από την πλειοψηφία οδός σωτηρίας είναι ο Σώζων εαυτόν Σωθήτω, τότε αυτό το ανθρώπινο σύνολο δεν συνιστά Κοινωνία.
Σήμερα, παρά τα σημαντικά και ενδιαφέροντα παραδείγματα αλληλεγγύης, που αναπτύχθηκαν ως απάντηση στην κρίση, το κενό αλληλεγγύης στην κοινωνία παραμένει απειλητικό.
Αυτό σημαίνει, ότι το σύστημα κυριαρχίας έχει κάνει πολύ αποτελεσματική και σε βάθος δουλειά.
Αυτό σημαίνει, ότι η συγκρότηση κοινωνίας, η αποδόμηση του ατομικισμού, η αναγέννηση του συμμετοχικού μας πολιτισμού, οφείλει να είναι κυρίαρχο μέλημα κάθε Κινήματος Ανατροπής.
Κάθε Κίνημα Ανατροπής οφείλει να αποτελεί έμπρακτη άρνηση του κυρίαρχου τρόπου ζωής και συμπεριφοράς.
Το Κίνημα δημιουργικής ανατροπής οφείλει, στην οργάνωση, στη δράση, τη λειτουργία του, να είναι η ΖΥΜΗ της Νέας Πολιτικής και Πολιτισμικής Ηγεμονίας.
Αν η κυρίαρχη, η ηγεμονική, κουλτούρα στη ζωή του κόμματος-κινήματος ανατροπής είναι η κουλτούρα και το ήθος των αντιπάλων του, τότε αυτό το κίνημα-Κόμμα, δεν μπορεί να γίνει Κίνημα Ανατροπής.
Πολιτική:
Φορείς και οργανωτές της πολιτικής ζωής είναι τα πολιτικά κόμματα. Σήμερα: Σε Πανευρωπαϊκό επίπεδο η συμμετοχή στα κόμματα βρίσκεται σε κατάρρευση: Από το ’90 τα Ευρωπαϊκά Κόμματα έχουν χάσει το 50% των μελών τους.
Παράλληλα με την αποδυνάμωση του θεσμού του Κόμματος, η Υπερσυγκέντρωση στον Τραπεζικό, τον Ενεργειακό Τομέα, τον Τομέα των ΜΜΕ, των τροφίμων είναι εφιαλτική…
Ο συσχετισμός δύναμης ανάμεσα στην κοινωνία και την εξουσία είναι συντριπτικός σε βάρος της κοινωνίας.
Η πολιτική αντιπαράθεση δεν είναι πια έργο πολιτικοποιημένων πολιτών, δεν είναι έργο οργανικών διανοουμένων.
Η εκλογική μάχη δεν είναι η κορύφωση μιας κοινωνικής-ιδεολογικής πολιτικής αντιπαράθεσης.
Η εκλογική μάχη είναι υπόθεση έντασης κεφαλαίου, κεφαλαίου για την εξαγορά της καλής διαφημιστικής εταιρείας και εταιρείας Έρευνας της κοινής γνώμης. Ένταση κεφαλαίου για την αγορά διαφημιστικού χώρου, διαφημιστικού χρόνου και μέσων μετακίνησης μεταφερόμενων οπαδών-ψηφοφόρων.
Σήμερα ζούμε τη μετατροπή του Πολιτικού κόμματος σε Κόμμα-Καρτέλ.
Το κόμμα-καρτέλ χρησιμοποιεί όλα τα ανωτέρω και επιπλέον βρίσκεται σε συμπαιγνία με το Κράτος και με άλλα κόμματα εξουσίας για την Νομή και τη Διαχείριση της εξουσίας.
Το Κόμμα-Καρτέλ ουσιαστικά αυτονομείται από την Κοινωνία και τα ίδια του τα μέλη.
Στο όνομα της αποτελεσματικότητας τα Κόμματα-Καρτέλ προβάλλουν την ανάγκη της συναίνεσης και η πολιτική συνεχίζει να υποχωρεί στο όνομα μιας δήθεν απολίτικης τεχνοκρατικής αντιμετώπισης των προβλημάτων.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, η ύπαρξη και η λειτουργία κομμάτων ή η αντιπαράθεση κομμάτων, δεν σημαίνει ούτε κατ’ ανάγκην συνεπάγεται πολιτική, εφόσον γίνεται ουσιαστικά χωρίς πραγματική συμμετοχή ΠΟΛΙΤΩΝ.
Πολιτική υπάρχει μόνον όταν υπάρχουν ΠΟΛΙΤΕΣ, αν υπάρχει ελεύθερη, υπεύθυνη, ισότιμη συμμετοχή στα Κοινά.Απο την εποχή του Αριστοτέλη έχει αποσαφηνιστεί ότι οι διάφορες μορφές διοίκησης ανθρώπων είναι λάθος να ταυτίζεται με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ.(πολιτικά, βιβλο,΄ι ,κεφ ι. και βιβλίο ιιι, κεφι, παρ 12-14)
Οι Υπάκουοι Υπήκοοι δεν είναι πολίτες. Οι οπαδοί δεν είναι πολίτες. Οι κάτοικοι της Σατραπείας δεν είναι πολίτες.
Για να θυμηθούμε τον Καβάφη η Σατραπεία δεν είναι Πόλη.
Κατά συνέπεια η άσκηση εξουσίας στην Σατραπεία δεν είναι Πολιτική.
Ο Σατράπης δεν είναι εξουσιοδοτημένος από τους πολίτες ηγέτης, δεν λογοδοτεί στους πολιτες. Λογοδοτεί σε αυτούς που του ανέθεσαν την Σατραπεία. και κατά συνέπεια δεν πολιτικός.
Η Διακυβέρνηση με προεδρικά διατάγματα δεν είναι Πολιτική, είναι Σατραπεία.
Πολιτική και Σατραπεία
Οι στόχοι της πολιτικής και της Σατραπείας είναι ριζικά αντίθετοι.
Στόχος της πολιτικής είναι η ενδυνάμωση της κοινωνίας πολιτών, η ενδυνάμωση πολιτικής και κοινωνικής συνείδησης, πολιτικής και κοινωνικής υπεύθυνης συμμετοχής.
Στόχος της πολιτικής είναι η ενδυνάμωση σε επίπεδο γνώσης και οργάνωσης των πολιτών για τη λύση των προβλημάτων τους.
Στόχος της πολιτικής δεν είναι η περιθωριοποίηση του πολίτη στο όνομα του συμφέροντός του και της καλύτερης επίλυσης των προβλημάτων του.
Δεν είναι η κατάργηση της συμμετοχής στο όνομα της αποτελεσματικότητας.
Στόχοι της Σατραπείας είναι η αναπαραγωγή της κηδεμονίας της Υποταγής, του κοινωνικού κατακερματισμού, της κυριαρχίας του ατομικισμού και του πολέμου όλων εναντίον όλων.
Αποτροπή, πρόληψη και ακύρωση της ανατροπής
Στόχοι της Σατραπείας, στόχοι κάθε συστήματος κηδεμονίας (πολιτιστικής, κοινωνικής, οικονομικής), είναι: Η πρόληψη, η αποτροπή της ανατροπής με κάθε μέσο και η προετοιμασία, η διασφάλιση των μέσων ακύρωσης της ανατροπής, εάν αυτή ήθελε συμβεί.
Η ακύρωση των μεγάλων επαναστάσεων και η κατάρα του Σισύφου.
Η ακύρωση των μεγάλων επαναστάσεων της Αμερικάνικης, της Γαλλικής, της Ρώσικης.
Η κατάρρευση των Σοσιαλιστικών, Σοσιαλδημοκρατικών, κομμουνιστικών κομμάτων, η εμφάνιση του νεοναζισμού, διδάσκουν ή δεν διδάσκουν ;
Πώς θα αποφύγουμε την κατάρα του Σισύφου ;
Πώς θα αποφύγουμε είτε την αποτροπή είτε την ακύρωση της τόσο αναγκαίας ανατροπής;
Παραδοσιακή και η αναγκαία νέα τακτική:
Η παραδοσιακή πρακτική για την ανατροπή μιας κατεστημένης αντιλαϊκής εξουσίας υπήρξε η δράση μιας πεφωτισμένης φιλολαϊκής ηγεσίας-πρωτοπορίας, ικανής να συσπειρώσει,τις καταπιεζόμενες κοινωνικές δυνάμεις, με στόχο την ανατροπή της αντιλαϊκής εξουσίας και την εφαρμογή ενός προγράμματος φιλολαϊκής αλλαγής.
Η πεφωτισμένη ηγεσία αποκαλύπτει, καταγγέλλει, την υφιστάμενη κοινωνική αδικία, την αναποτελεσματικότητα, την διαφθορά, την ανθρωπιστική κρίση. Τη φτώχεια, την ανεργία, τον αποκλεισμό….
Το εργαλείο της ανατροπής, της αντιλαϊκής εξουσίας, είναι η συγκρότηση κόμματος «πολεμικού κριού» ενός κόμματος «μοχλού ανατροπής» στηριγμένου σε μια πλατειά-συμμαχία καταπιεσμένων.
Στην προσπάθεια ανατροπής και κατάκτησης της εξουσίας, τα κοινωνικά κινήματα, τα συνδικάτα, το ίδιο το κόμμα χρησιμοποιείται, ως εργαλείο της ανατροπής, από την πεφωτισμένη ηγεσία.
ΟΧΙ ως υποκείμενο της ανατροπής. Χρησιμοποιείται ως κόμμα οπαδών. Χρησιμοποιείται για την φθορά του αντιπάλου.
Σε αυτό το μοντέλο τα κοινωνικά κινήματα, τα συνδικάτα, οι επιστημονικοί, οι επαγγελματικοί φορείς, το ίδιο το κόμμα, δεν ετοιμάζονται να γίνουν πολιτισμικά, κοινωνικά, οικονομικά κυρίαρχοι. Δεν κατακτούν τη γνώση, την οργάνωση να διευθύνουν το Τραπεζικό Σύστημα, τα ΑΕΙ, τις Δημόσιες Επιχειρήσεις.
Δεν ετοιμάζονται για τη Νέα Κοινωνία. Δεν απελευθερώνονται από τις πολιτιστικές ψυχολογικές αλυσίδες της κηδεμονίας, από τις πληγές της υποταγής, την κυρίαρχη νοοτροπία που χτιστηκε στις σχέσεις της Υποταγής..
Δεν ζυμώνονται, δεν ζυμώνουν, στην κατεύθυνση της Νέας και Αναγκαίας Πραγματικότητας ΘΕΣΜΩΝ, ΑΞΙΩΝ, ΑΝΑΓΚΩΝ.
Δεν ζυμώνονται στην διαμόρφωση ενός νέου πολιτισμού στην καθημερινή ζωή, που θα διαποτίζει την κοινωνία στο σύνολό της.
Αποτροπή της Ανατροπής και ο Κίνδυνος Ακύρωσης της Ανατροπής και παλινόρθωσης
Το κατεστημένο πλέγμα εξουσίας δεν περιμένει άοπλο, φοβισμένο, δεν περιμένει να παραδοθεί και να παραδώσει.
Το κατεστημένο πλέγμα εξουσίας διαθέτει plan A,B+C, τόσο για την πρόληψη και αποτροπή αλλά και για την ακύρωση της ανατροπής του.
Σήμερα το πλέγμα εξουσία σε Εθνικό και Διεθνές επίπεδο, έχει καλλιεργήσει στο έπακρο τις επιστήμες και τις τέχνες -κοινωνικού ελέγχου-ποδηγέτησης της ψυχολογικής καθυπόταξης, του αποπροσανατολισμού. Αν χθες διέθετε το «διαίρει και βασίλευε», τους πολέμους του οποίου, σήμερα είναι σε θέση να καθιστά την υποταγή ηδονική και ευχάριστη για τους υποτασσόμενους και επικερδέστατη για το σύστημα εξουσίας.
Αν ο αγώνας του χθες, ήταν δύσκολος για την κοινωνία, τη δημοκρατία, την Αριστερά, είναι πολύ δυσκολότερος σήμερα. Ο αντίπαλος είναι πολύ περισσότερο οργανωμένος και ισχυρός. Το κόμμα, το κίνημα της αλλαγής που χτίστηκε πάνω στην κοινωνία που μας έδωσε η βιομηχανική επανάσταση, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις προκλήσεις του Σήμερα.
Το κίνημα-κόμμα «πολεμικός κριός» ήταν κατάλληλο όταν ο εχθρός ήταν στο παλάτι και το φρούριο…
Σήμερα μπροστά στην υπερσυγκέντρωση πλούτου, τραπεζικού συστήματος, ΜΜΕ, ενέργειας, μπροστά στην κοινωνική αποδιάρθρωση, στην απαξίωση και τη μετάλλαξη του θεσμού του κόμματος, η ανάγκη νέου τύπου πολιτικής πρωτοπορίας, νέου τύπου κινήματος ανατροπής, είναι αφ’ ενός πασιφανής, αφ’ ετέρου αδήριτη , εάν πρόκειται να επιβιώσει η Δημοκρατία.
Ένα κίνημα-ζύμη κοινωνικής, πολιτισμικής, πολιτικής, οικονομικής αλλαγής.
Ένα κίνημα-καταλύτης ηθικής, μορφωτικής αναγέννησης.
Ένα κίνημα που δεν αγωνίζεται να εξουσιάσει την γειτονιά, την πόλη, την πατρίδα, αλλά να αλλάξει και να ομορφύνει τη γειτονιά, την πόλη, την πατρίδα, τον κόσμο.
Ένα κίνημα που οργανώνεται και λειτουργεί ως εργαστήρι της Νέας Απελευθερωτικής πολιτισμικής και πολιτικής ηγεμονίας.
Ένα κίνημα-εργαστήρι, όχι ομοφωνίας αλλά ΟΜΟΝΟΙΑΣ, όπου οι διαφορές λειτουργούν κεντρομόλα και όχι κεντρόφυγα. Λειτουργούν μεγιστοποιώντας την κοινωνική εμβέλεια και ελκτικότητα του κινήματος.
Ένα κίνημα ικανό στο σύνολό του να κατανοεί, να ακυρώνει τους μηχανισμούς και τις διαδικασίες αλλοτρίωσης και να αντεπιτίθεται δημιουργικά.
Ένα κίνημα που το κάθε μέλος του δεν θα διακινεί, απλά, συνθήματα, ιδεολογήματα, αλλά ως πράξη και ζωή, ως τρόπο ζωής και συμμετοχής θα πείθει, θα προτρέπει, θα ενθαρρύνει, θα αγκαλιάζει.
Ο πόλεμος δίνεται σε όλα τα μέτωπα.
Από το μέτωπο της οργάνωσης της εργασίας και της παραγωγής, μέχρι αυτό της κατανάλωσης και της αναψυχής.
Στο μέτωπο της έρευνας, της γνώσης, της τεχνολογίας.
Για να κερδηθεί αυτός ο πόλεμος, δεν χρειάζεται απλά μεράκι και αφοσίωση, χρειάζεται ιερό μεθύσι.
Μία πεφωτισμένη, αφοσιωμένη, ανατρεπτική ηγεσία δεν αρκεί.
Καμία συσσώρευση αγανακτισμένων δεν αρκεί.
Ένα κίνημα κοινωνικής ανασυγκρότησης, ως ζύμη, μιας μαχόμενης κοινωνίας για ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ελευθερία είναι αναγκαίο.
Είναι αναγκαίο για την ανατροπή, την εδραίωσή της και την πρόληψη κάθε ακύρωσης της Ανατροπής και παλινόρθωσης.
Γιώργος Σκλαβούνος
Eστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 7.12.2014