μα, κλωνάρια ελιάς ολοπράσινα
στ’ ανοιχτά χέρια της νιας
κι η χαρά
θα φεγγίζει στα πρόσωπα!
το παιδί γελαστό
θ’ αντιφέγγει
στο βλέμμα της μάνας…
…κι ο γερο-πατέρας
με καμάρι θα βλέπει
τ’ αγγόνια και γιους
ολοζώντανους
να χορεύουν γελώντας
στο γαλήνιο τραγούδι του:
«κι η αντάρα πολέμου
κηλίδα
στη μνήμη του κόσμου…»
και ο άντρας
ζωή μεστωμένος
θα οργώνει τα σπλάχνα˙
της γης…
της γυναίκας…
της σκέψης…
για να βρει
τον καρπό…
το παιδί…
την αλήθεια…
και παρέκει θ’ ακούγεται
το τραγούδι της νιότης:
«αρνητές κάθε πόλεμου
με το γέλιο στα χείλη
και το χέρι απλωμένο
στην καρδιά της αγάπης
τραγουδάμε χορεύοντας
της Ειρήνης το στέριωμα!»
και του κόσμου οι λαοί
οργισμένοι κι ανύπνωτοι
του πολέμου
θα σπάσουν τα κρόταλα
και οι νέοι μακριά
από θητείες φονιάδων
παιδιά του καιρού τους
με χρώματα μύρια
φιλημένοι του Ήλιου
στης αγάπης το φτάσιμο
θα χορεύουν γελώντας
χωρίς δυνάστη αδικιωτή
στη ράχη τους και ούτε
να σκιάζουν τα μάτια τους
φαντάσματα φόβου…
και στ’ άπλετο φως
το πολύχρωμο της αυγής
θ’ αγκαλιάζει
ο αλλόγνωμος
τον αλλόγλωσσο
κι αδερφός της καρδιάς
κάθε ξένος…
και θ’ αφήσει την έσχατη
ο Κρόνος πνοή του
στων νέων τα χέρια
μην τρώγοντας πια
τα παιδιά του…
και οι άνθρωποι
την Ειρήνη αγκαλιάζοντας
θα ξεχάσουν χορεύοντας
του πολέμου τα κέρδητα
μυκτηρίζοντας τον οχτρό
της ανύπνωτης έγνοιας…
…κι ενωμένα τα χέρια
θα πετάξουν τα όπλα
στη φλόγα τη λαίμαργη
και με πάθος παιδιάστικο
θ’ αγκαλιάσουνε τ’ όνειρο
ότι κοντά ο καιρός
που θα λείψουν οι δάσκαλοι
κι οι σχολές του πολέμου…
κι η ζωή θα καλπάζει
στις φλέβες του χρόνου
με το γέλιο γλυφάρι
στου δίκιου το σμίλεμα
-πεθυμιά των καιρών-
να ταιριάζει το τραγούδι
στη μη στράτευση του νιου!
κοντά ο καιρός
που θα αρνιέται ο έφηβος
να κάνει πολέμους
με τ’ άξια του χέρια
που πλάσανε ομόγνωμα
οι γελαστοί καιροί
για προκοπή κι αγάπη!
Ένας έλληνας
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 5.7.2014, Ολυμπία