Δεν άκουσα σύνθημα για επιστροφή στη γη, στη θάλασσα (όχι για μπάνια), στα εργαστήρια.
Τι παράγουμε δικό μας για ν’ αγοραστεί από τα 20 εκατομμύρια τουριστών; …
Τα «μπούμερανγκ» της Αυστραλίας ή τα «τσολιαδάκια» που φτιάχνονται στην Κίνα;
Τα περισσότερα είδη της υποτιθέμενης λαϊκής τέχνης είναι εισαγόμενα.
Γιατί δεν κηρύσσεται σταυροφορία για νέες μορφές καλλιέργειας ή για την αξιοποίηση και επιτήδεια προβολή προϊόντων που παράγονται χωρίς φροντίδα, όπως τα χαρούπια και τα φραγκόσυκα;
Ο πρωθυπουργός -και πράττει καλώς- ομιλούσε και ομιλεί διαρκώς για την ανάγκη αναπτύξεως. Πολλοί γνωστοί και άγνωστοι με ερωτούν: «Και πώς θα έλθει αυτή η ποθητή ανάπτυξη;». Δεν πολυπιστεύω -χωρίς να τις απορρίπτω- στις ξένες επενδύσεις.
Οι ξένοι επενδυτές φροντίζουν πρωτίστως για τη δική τους ανάπτυξη. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η καλύτερη επένδυση είναι η ιδρωμένη φανέλλα.
Η ανάπτυξη μπορεί να έλθει, όταν βλέπουμε λιγώτερους νέους στα μπαράκια και στις καφετέριες και περισσότερους στα χωράφια. Κατά την τελευταία διετία οι περισσότερες νέες επιχειρήσεις είχαν σχέση με το στομάχι και το λαρύγγι. Πώς έτσι θα βγούμε από την κρίση; Τρώγοντας και πίνοντας;
Κάποτε λέγαμε το μειωτικό: «Άντε να μαζέψεις βρούβες!». Αυτό το κάποτε χλευαστικό πρέπει να το κάνουμε συμβουλευτικό, παραινετικό. Διότι είναι πιο παραγωγικό και υγιεινό το να μαζεύει κανείς βρούβες στον αγρό παρά να λειώνει τα νιάτα στα κηφηνεία, πίνοντας ροφήματα εισαγωγής και ωφελώντας έτσι την ξένη παραγωγή.
Είναι αλήθεια ότι η ταπεινή βρούβα ήταν κάποτε συνώνυμη της ευήθειας, της ανοησίας. Λέγαμε με κομπασμό: «Δεν τρώω βρούβες!». Δηλαδή, δεν τρέφομαι με κουτόχορτο. Και όμως αυτό το ταπεινό φυτό ήταν και είναι πολύ χρήσιμο και ως έδεσμα και ως πρώτη ύλη για την παρασκευή εμπλάστρων, καταπλασμάτων και κάποιων φαρμάκων. Αλλά και ως λέξη είναι πολύ διδακτική. Η καταγωγή της ανάγεται στον αρχαιοελληνικό όρο «βολβός», που κατά τους μέσους χρόνους έγινε «βούλβα» και ακολούθως με τη μετάθεση του φθόγγου και την τροπή του λάμδα σε ρο έγινε βρούβα, που οι βλαστοί της γίνονται έδεσμα εξαιρετικό.
Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, όπως συνιστούσε στους συντρόφους του ο Λένιν.
Την Ελλάδα δεν την σακάτεψε η Τρόικα. Την σακάτεψε ο εξυπνακισμός, η κατεργαριά, ο ναρκισσισμός, η μαγκιά, λες και η μαγκιά είναι τίτλος ευγενείας!
Η ευλογημένη γη της Ελλάδος μπορεί να μας δώσει τον πιο σπάνιο και εκλεκτό καρπό και ανθό. Κι όμως μεσούσης της κρίσης ακούγαμε το αρχοντοχωριατικό: «Εγώ να πάω στο χωράφι;». Έτσι αφήσαμε τη γεωργία ουσιαστικά στα χέρια των Αλβανών, Πακιστανών, Ινδών και άλλων αλλοδαπών. Οι «Λαϊκές» μας γέμισαν από μελαμψούς νεαρούς που σταδιακά υποκαθιστούν τους παραγωγούς, οι οποίοι πίσω από τους πάγκους έχουν φτιάξει καφενειακές «γιάφκες» και ποδοσφαιριστοσυζητούν ή ανοητοπολιτικολογούν, βρίζοντας την Ευρώπη από την οποία άντλησαν τόσες επιδοτήσεις με τις όποιες οι Ολλανδοί, αν είχαν τον τόπο μας, θα είχαν θαυματουργήσει.
Κάποιοι στον τόπο μας από παλιά πιστεύουν ότι οι εκλογές είναι ελιξήριο με θαυματουργικές ιδιότητες. Δεν το αποκλείω αλλ’ ούτε θεωρώ τις εκλογές που γίνονται πριν από την ώρα τους πανάκεια. Τούτες οι εκλογές ήταν από κάθε άποψη νίκη του κ. Τσίπρα, που έφερε στη γερασμένη Αριστερά ένα νεανικό σφρίγος και σε χρόνο ρεκόρ έγινε γνωστός σε όλη την υφήλιο. Δεν είμαι κακόπιστος να μην του το αναγνωρίσω. Οφείλω όμως να παρατηρήσω ότι κι αυτός, όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου στο παρελθόν, κινήθηκε στη γραμμή της υποσχεσιολογίας. Κι αυτό μελλοντικά θα του κοστίσει ακριβά.
Κάποιοι φοβούνται ότι ο κ. Τσίπρας «είναι από τη στόφα που γίνονται οι Ροβεσπιέροι», όπως έλεγε ο σπουδαίος μαρξιστής Πλεχάνωφ για τον Λένιν. Άλλοι φοβούνται ότι, αν εδραιωθεί, θα εξελιχθεί σε νέο Στάλιν. Αποκλείεται. Όταν ο Στάλιν ήταν νεαρός, 22-23 ετών, έγραψε στην παράνομη εφημερίδα της Τιφλίδας, την «Προλεταριάτις Μπρτζόλα» (= Προλεταριακή Πάλη) ότι ο «τσαρισμός αλλάζει δέρμα». Ήταν εσφαλμένη η διαπίστωση. Και γι’ αυτό μετά από 14-15 χρόνια ο τσαρισμός ήταν ένας ευκολόγδαρτος λαγός.
Το ίδιο ισχύει και για τον κ. Τσίπρα. Δεν πρόκειται, παρά την όψιμη αγγλομάθειά του, την οποία επιδεικνύει σαν αρχοντοχωριάτης, να αλλάξει δέρμα. Παρ’ ότι πέρασε από την ΚΝΕ, δεν ήπιε ισχυρή δόση Σταλινίνης. Θα μείνει ένας απλός Μικάουμπερ του επαναστατικού λόγου (Ο Μικάουμπερ ήταν ένας «ήρωας» του Ντίκενς). Δεν έχει απόλυτη επιβολή πάνω στο κόμμα του. Κι αν κληθεί να κυβερνήσει, δεν θα μπορέσει σαν τον Λένιν να εφαρμόσει μια Νέα Οικονομική Πολιτική, που έδωσε για λίγο χρόνο ισχυρή πνοή στη σοβιετική οικονομία.
Αν πάλι οι πολιτικές εξελίξεις δεν τον ευνοήσουν, οι μισές από τις «συνιστώσες» του ΣΥΡΙΖΑ θα τον κατηγορήσουν ότι επί μια τετραετία έκανε μια επαναστατολογικού τύπου ευνουχισμένη προπαγάνδα. Θα τον κατηγορήσουν για Βοναπαρτισμό ή θα τον χαρακτηρίσουν σαν ρεκλαμαδόρο προπαγανδιστή.
Στην προεκλογική περίοδο -αλλά και πριν- ο κ. Τσίπρας είχε υιοθετήσει τον ηχηρό τόνο του Στάλιν, όταν μετά την επιστροφή του Λένιν στη Ρωσία έγραφε στην «Πράβδα» (= Αλήθεια) τις πύρινες φράσεις: «Η βροντή της Ρωσικής Επανάστασης θα ξυπνήσει από το λήθαργο τους εργάτες» – «Η γη καίγεται κάτω από τα πόδια των καπιταλιστών ληστών» – Το κόκκινο λάβαρο υψώνεται πάλι πάνω από την Ευρώπη».
Αν στις επόμενες εκλογές ο λαός του δώσει απόλυτη πλειοψηφία και αναλάβει την πρωθυπουργία, θα υποχρεωθεί να προσαρμοσθεί προς τις ανάγκες κάθε εξουσίας, να κάνει υποχωρήσεις και κάποιες ενδοτικές κινήσεις σαν αυτές που έκανε ο Λένιν και τις ονόμαζε «διαλεκτικά άλματα». Αλλά τότε θα ξεσηκωθούν οι Ροβεσπιέροι του Κόμματος και θα του κολλήσουν τη ρετσινιά του «λικβινταριστή». Η λέξη από το λατινικό ρήμα liqueo που σημαίνει είμαι ρευστός, είμαι χαλαρός, λειώνω, εκθηλύνομαι, διαφθείρομαι. Ο Λένιν ονόμαζε τους «λικβινταριστές» νεκροθάφτες του κόμματος.
Η κυβερνητική απειρία των στελεχών του, η ανομοιογένειά τους και κυρίως ο οππορτουνισμός τους δεν θα επιτρέψουν στον κ. Τσίπρα να εξασφαλίσει κυβερνητική αρμονία. Ούτε ταύτιση απόψεων. Μπορεί ο Στάλιν, όταν ήταν γνωστός ως Κόμπα, να έγραφε στην «Πράβδα» της 22ας Απριλίου 1912 ότι «απόλυτη ταύτιση ιδεών βρίσκει κανείς μόνο στα νεκροταφεία», ωστόσο, όταν ο ίδιος πήρε στα ατσάλινα χέρια του (Στάλιν σημαίνει ατσάλι) την εξουσία, μετέτρεψε το κόμμα του σε… νεκροταφείο! Και όχι μόνο το κόμμα του.
Όλα τα παραπάνω έχουν γραφτεί με αγαθή προαίρεση. Φοβάμαι ότι μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της 25ης Μαΐου 2014, ο κ. Τσίπρας έχει πάρει το στυλ Μεσσία. Πιστεύει ότι θα λυτρώσει την Ελλάδα και την Ευρώπη από την καπιταλιστική αμαρτία. Κάτι τέτοιο πίστευε και ο Χίτλερ που συχνοέλεγε ότι «η Θεία Πρόνοια του έχει αναθέσει την αποστολή να επιτελέσει μεγάλο έργο».
Η Θεία Πρόνοια ας τον προφυλάξει από τη μεγαλομανία, για να φυλαχτούμε κι εμείς από τη μανία της ιστορίας. Δεν χρειαζόμαστε καινούργια τρικυμία.
Σαράντος Καργάκος – Πηγή: Ἑστία
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 11.6.2014, Β. Λορεντζάτος