Πέρα από την πολιτισμική, εθνική, πνευματική καταστροφή, με την άλωσι της Πόλεως γίνεται και κάτι ακόμη. Παρουσιάζεται η ευκαιρία στην Φραγκοκρατούμενη δύση να γίνει η επίδοξος διάδοχος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Αντίστοιχο αγώνα θα κάνουν και οι Οθωμανοί, γιαυτό και ο Μωάμεθ Β’ ο «πορθητής» θα ταφεί ως Ρωμαίος (και όχι «Βυζαντινός») αυτοκράτορας.
Μετά την πτώση της Πόλεως, αρχίζει ένας αγώνας από την δύση να κερδίσει τα σημειολογικά πρωτεία που μέχρι τότε κρατούσε η Νέα Ρώμη-Κωνσταντίνου Πόλις, γιαυτό και ξεκινάει αγώνας ανεγέρσεως ναού μεγαλυτέρου από την Αγία Σοφία (δεν μάς τα λένε αυτά αλλά είναι ζήτημα απλής λογικής να τα σκεφτεί κανείς).
Η ανέγερση της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου (του ετέρου πρωτοκλήτου, ο άλλος είναι ο Απόστολος Ανδρέας, ιδρυτής της πρώτης εκκλησίας στην Σινώπη του Πόντου και εν συνεχεία στην Αμισό-Σαμψούντα. Δεν είναι ΙΣΩΣ τυχαία η αδιαφορία των δυτικών στην γενοκτονία και ξεριζωμό των Ρωμαίων-Ελλήνων του Πόντου) ξεκινάει το 1506 μ.Χ. και μέχρι το 1626 που θα γίνουν τα εγκαίνια έχουν περάσει από την Βασιλική πολλοί αναγνωρισμένοι καλλιτέχνες (Ραφαήλ, Μιχαήλ Άγγελος)
(Δηλαδή κατά την γνώμη μου η Βασιλική του Αγίου Πέτρου δεν οικοδομήθηκε μόνον για λόγους χριστιανικής λατρείας αλλά πρωτίστως ως ανταγωνιστικός ναός προς το ακριβότερο οικοδόμημα όλων των εποχών, την Αγία του Θεού Σοφία, η οποία για καλή τύχη (;) των παπικών έχει μετατραπεί σε τζαμί και ο χριστιανικός κόσμος στερείται ισχυρού συμβόλου, αφού και στα σύμβολα ισχύει το «εάν δεν φας θεριό, θεριό δεν γίνεσαι») ενώ λίγα χρόνια μετά (1581) θα γίνει και η αλλαγή του ημερολογίου, από Ιουλιανό σε Γρηγοριανό.
Το Γρηγοριανό ημερολόγιο βεβαίως (που πήρε το όνομα του από τον Πάπα Γρηγόριο ΙΓ’, δεν το έκανε ο Γρηγόριος αλλά ο γιατρός Aloysius Lilius, με καταγωγή από την μέχρι και σήμερα γεμάτη Ελληνογενείς Καλαβρία) δεν είναι και κανένα σπουδαίο επιστημονικό επίτευγμα, απλή εφαρμοσμένη αριθμητική είναι.
Σιγά τα ωά. Προσθεσούλες, αφαιρεσούλες, διαιρέσεις… απλά πράγματα για τα οποία όμως απεδώθησαν τιμές, γιαυτό και τον τάφο του Γρηγορίου κοσμεί γλυπτή απεικόνιση του εορτασμού της αλλαγής του ημερολογίου, σε μία προσπάθεια να κλέψει η αλλαγή του ημερολογίου λίγο από το κύρος της 1ης Οικουμενικής Συνόδου της Νικαίας (που συμπτωματικά είναι και η γενέτειρα του Ιππάρχου).
Η μεγάλη επιστημονική επανάσταση ήταν ο υπολογισμός του έτους από τον πατέρα της αστρονομίας Ίππαρχο (190-120 π.Χ.) σε 365,246667 ημέρες/έτος, πάρα πολύ κοντά στην πραγματικότητα, που θα αποτελέσει πρώτη ύλη για Έλληνες Αλεξανδρινούς αστρονόμους (Φλάβιος-Σωσιγένης) για να γίνει το «Ιουλιανό ημερολόγιο» (46 π.Χ.), που πήρε το όνομα του από τον Ιούλιο Καίσαρα, ο οποίος βεβαίως είχε τόση σχέση με το ημερολόγιο όση ο γάιδαρος με το φεγγάρι, απλώς την βούλα του έβαλε, όπως και ο πάπας Γρηγόριος ο ΙΓ’.
Οι αρχές δηλαδή του 17ου αιώνα θα βρουν τον χριστιανικό κόσμο της δύσεως με έναν νέο ναό σύμβολο, ένα νέο ημερολόγιο, μια νέα γενικότερα τάξη πραγμάτων σε βαθμό τέτοιο που είναι να αναρωτιέται κανείς εάν απλώς βόλεψε την δύση η πτώση της Νέας Ρώμης ή εάν έβαλε και η ίδια το χεράκι της προς αυτήν την κατεύθυνση.
Με λίγα λόγια, η άλωσις δεν έγινε μόνον από τους Τούρκους. Έγινε και από τους δυτικούς, που περίμεναν πώς και πώς την ευκαιρία να διεκδικήσουν λάθρα την συνέχεια της Ρώμης, κάτι που δεν κατάφεραν το 1204 στην πρώτη άλωση της Πόλεως, αφού ο τίτλος του «Αυτοκράτορος των Ρωμαίων» διεσώθη από την μετέπειτα «Αυτοκρατορία της Τραπεζούντος», οι Κομνηνοί δηλαδή έσωσαν την συνέχεια του τίτλου, εξ ου και μέχρι σήμερα οι Πόντιοι τραγωδούν για την «Ρωμανίαν».
Αυτός ήταν ο διακαής πόθος της δύσεως, να αρπάξει τον τίτλο της Ρώμης, κάτι που δεν κατάφερε ποτέ, από την στιγμή που η Πόλις δεν παρεδόθη αλλά Εάλω μετά από την περίφημη φράση του Παλαιολόγου:
«Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοὶ δοῦναι οὔτ’ ἐμὸν ἐστίν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ• κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως άποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν.»
[Το να σου παραδώσω όμως την πόλη ούτε σε εμένα επαφίεται ούτε σε άλλον από τους κατοίκους της• διότι με κοινή απόφαση οι πάντες θα αποθάνουμε αυτοπροαίρετα και δεν θα υπολογίσομε τη ζωή μας]
Η Ρώμη όμως δεν αρπάζεται, δεν κατακτάται, η Ρώμη βασίζεται στην συνέχεια και η μεταφορά της πρωτευούσης από την Ρώμη στην Νέα Ρώμη-Κωνσταντίνου Πόλιν δεν έγινε από εξωρωμαϊκούς αλλά από τον ίδιο τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Μέγα Κωνσταντίνο (δεν είναι αλήθεια εντυπωσιακό ότι το όνομα Κωνσταντίνος δεν είναι διαδεδομένο στην δύση;) δηλαδή η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία της παλαιάς Ρώμης είναι η ίδια με αυτήν της Νέας Ρώμης, αφού η μεταφορά έγινε από μέσα.
Η Ρωμανία επέρασεν, δεν έχει διαδόχους. Εμείς είμαστε η Ρωμανία, εμείς οι Ρωμαίοι και όσο κι αν ματαιοπονούν Τούρκοι και Δυτικοί, δεν υπάρχει συνέχεια της Ρώμης, υπάρχει μόνον μια παραδοσιακή πεποίθησις:
«Η Ρωμανία κι αν επέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο». (αν και ενδεχομένως το τραγούδι αναφέρεται στην άλωση του 1204 και τον Άγιο Ιωάννη τον Βατάτζη [μη κλαίς Άι ΓΙάννε μου] τον Αυτοκράτορα της Νικαίας μέχρι την ανακατάληψη της Πόλεως).
Αυτός μάλλον ήταν ο λόγος που η Οθωμανική Αυτοκρατορία δέν άλλαξε το όνομα της Κωνσταντινουπόλεως (η σημειολογία του ονόματος είναι κολοσσιαία) καθώς διεκδικούσε και εκείνη για τον εαυτό της την συνέχεια της Ρώμης, μια διεκδίκηση που σταμάτησε ο γερμανοεκπαιδευθής Μουσταφά Κεμάλ, μετονομάζοντας την Πόλη σε Ισταμπούλ (τίποτε δεν γίνεται τυχαία).
Όσο δηλαδή οι Οθωμανοί είχαν ισχύ, κρατούσαν ζωντανή την σημειολογία του ονόματος της Πόλεως, διότι οι Τούρκοι δεν κατάγονται από Ιερό Ισλαμικό γένος όπως οι Άραβες, και μόνον ως επίδοξοι συνεχιστές της Ρώμης μπορούσαν να έχουν υπόσταση. Μόλις όμως η Οθωμανική αυτοκρατορία έγινε «Τουρκία» με την βοήθεια της δύσεως το 1922, χάθηκε και η σημειολογία, χάθηκε και το όνομα της Πόλεως, χάθηκε ακόμη και η Αραβική γραφή, για να φθάσει η Τουρκία να γίνει το σημερινό κοσμικό κράτος χωρίς την παραμικρή ιστορική υπόσταση. Ένα κράτος φερέφωνο της δύσεως.
Γιαυτό και δεν μάς άφησαν, την στιγμή που είχαμε συγκεντρωμένους 115.000 στρατιώτες στην Θράκη το 1922 (Πάγκαλος, Στρατιά του Έβρου), να καταλάβουμε την Πόλη, πράγμα ΕΥΚΟΛΟ για την εποχή, αφού η μοίρα της Κωνσταντινουπόλεως είχε προαποφασιστεί από τους «συμμάχους» μας που ήθελαν διακαώς να σβήσουν την 1500ετή ιστορία της.
Στην ουσία η άλωσις της Πόλεως ξεκίνησε το 1204, συνεχίστηκε το 1453 και ολοκληρώθηκε το 1923 με την συνθήκη της Λωζάνης αλλά και με την αποδοχή του νέου ημερολογίου (αλά Φράγκα το έλεγαν οι γιαγιάδες μας, όχι τυχαία αφού είναι προϊόν της Φραγκοκρατίας) τον Φεβρουάριο του ιδίου έτους, λίγο μετά την υπογραφή της συνθήκης.
Δημήτριος Ανδρονικίδης
Υ.Γ.
Η πολιορκία της Πόλεως διήρκεσε 719 χρόνια.
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 7.6.2014