Σε μία συζήτηση που είχαμε μαζί του, τον Γενάρη του 2013, στην Ουάσιγκτον, ο κ. Τσίπρας άκουσε με περισσή προσοχή τη δημοσιογραφική εισήγηση ότι «αν δεν διαγράψεις μερικούς, δεν πρόκειται να ελέγξεις τον ΣΥΡΙΖΑ». Πόσο δίκιο είχε ο συνάδελφος… Εναν χρόνο και κάτι μήνες μετά, αποδεικνύεται ότι είναι ένα κόμμα «μπάτε σκύλοι αλέστε», ο καθένας κάνει του κεφαλιού του, παίρνονται αποφάσεις που ακυρώνονται και αντικαθιστώνται από χειρότερες, και γενικά ο λαός που παρακολουθεί την κατάσταση -και με τη βοήθεια των αντι-ΣΥΡΙΖΑ ΜΜΕ- αρχίζει να σχηματίζει την άποψη που συμπυκνώνεται σε μία κουβέντα: «Αυτοί δεν μπορούν να κάνουν κουμάντο στο κόμμα τους, θα κουμαντάρουν ολόκληρη χώρα;».
Είναι με απογοήτευση που γράφω τούτες τις γραμμές, διότι εκεί που περιμένεις το καινούργιο, το «άσπιλο» και το «αμόλυντο», άξαφνα συνειδητοποιείς πως κουβαλά όλες τις αμαρτίες της Ανανεωτικής Αριστεράς: αυτής που παλεύει για Δημοκρατία, αλλά την ίδια στιγμή επιλέγει να συμμαχήσει με τον Κώστα Μητσοτάκη εναντίον του Ανδρέα Παπανδρέου και να υπερασπιστεί το φιλοτουρκικό σχέδιο Ανάν για την Κύπρο, που «κατασκεύασαν» οι Μπους και Τσέινι, και τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ καθυβρίζει, όμως, όταν εισβάλλουν στο… Ιράκ.
Εάν προσπαθήσεις με ψυχραιμία να αντιληφθείς το… μεγαλείο της σκέψης των ηγετικών στελεχών των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί και να οδηγηθείς στο τρελοκομείο. Μιλούν 10 διαφορετικές πολιτικές «γλώσσες» και μέχρι να καταλήξουν σε απόφαση μπορεί να περάσει ένας μήνας… Και καλά η απόφαση να αφορά ένα ασήμαντο θέμα. Αλλά αν πρέπει να αποφασίσουν στο ερώτημα χρεοκοπία ή νέο πρόγραμμα
Μιχάλης Ιγνατίου –Έθνος
Eστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 27.4.2014