φοβία και τον έστειλαν, για πολύ καιρό φοβάμαι, στα αντίσκηνα. Το πιο άσχημο: Εκμεταλλεύτηκαν, μέσω της ακαταμάχητης κάμερας, την ταραχή όσων βρέθηκαν στα πλάνα τους, για να τους παρουσιάσουν όχι σαν ανθρώπους με αναφαίρετα δικαιώματα σε υλική και ηθική αποζημίωση για τα πλήγματα που δέχθηκαν από το σεισμό, αλλά σαν ζήτουλες, «διακοναρέους» φιλανθρωπίας προς στοιχειώδη επιβίωση.
Ο κάθε Ληξουριώτης στάθηκε γι αυτούς αναλώσιμος παραγωγός τηλεθέασης λίγων λεπτών και τίποτε άλλο. Έλαμψε η νοοτροπία τους αυτή με το μεγαλοπρεπές «φύγε» του μεγαλορεπόρτερ προς κάθε «συνεντευξιαζόμενο» που τελείωνε τα λόγια του.
Προφανές το ηθικό πλήγμα που μας επέφεραν, αλλά υποκρύπτεται και υλικό. Οι αρμόδιες Αρχές, πιθανότατα θα θεωρήσουν τις ανάγκες του Ληξουριού καλυμμένες και την στοργή τους εξαντλημένη με το παστίτσιο, την φασουλάδα και τα κλινοσκεπάσματα, που διένειμαν στον πληθυσμό με αίτημα των φιλεύσπλαχνων καναλιών, οπότε στο θέμα των αποζημιώσεων θα θυμηθούν την γραφειοκρατία και την ανησυχία τους μήπως κάποιος πάρει 10 ευρώ παραπάνω από τα δικαιούμενα. Συνεπώς, για την επίλυση των πραγματικών προβλημάτων μας «βλέπω τη Μπαρμπαριά θολή».
Τέλος πάντων, το ζήσαμε κι αυτό! Ας ελπίσουμε ότι με την πάροδο του χρόνου και με την ενασχόλησή τους με άλλα συγκινητικά συμβάντα, σε λίγο καιρό τα κανάλια θα πάψουν να μας «ευεργετούν». Τότε, με την ψυχραιμία και την λογική μας ανακτημένες, θα πρέπει να ασχοληθούμε ενεργώς και εναργώς με την ανάπλαση μιας ακόμη καλύτερης πόλης.
Ιωσήφ Λουκέρης του Βασιλείου
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 8.2.2014