κατολίσθησαν πέτρες κι ογκόλιθοι σε πάρα πολλά σημεία του οδικού δικτύου, αποσπάσθηκαν από βουνό όγκοι πέτρας και χώματος, κατρακύλησαν και πέρασαν μέσα από σπίτια, κύλησαν κομμάτια βουνών στη θάλασσα διανοίγοντας ρήγματα στην ήδη ζαρωμένη γη, άνοιξε το έδαφος καταπίνοντας ό,τι υπήρχε επάνω του, η γη σείεται μέχρι αυτή τη στιγμή (βράδυ της 31ης Ιανουαρίου) αδιάκοπα, άνοιξαν ρωγμές στα δυο λιμάνια και του Ληξουρίου και του Αργοστολίου, άνοιξαν μνήματα, εγκλωβίστηκαν αυτοκίνητα από σωρούς χωμάτων που αποκολλήθηκαν και κύλησαν, αποκλείσθηκαν άνθρωποι σε σπίτια που κατέρρεαν, άλλοι έχασαν την ισορροπία τους και έπεσαν, κάποιοι μίλησαν για «ρεύμα αέρα που τους χτύπησε, ενώ δεν φυσούσε» και στα αυτιά όλων έφθανε βουητό από παντού, συναγερμοί αυτοκινήτων, ήχοι από καμπάνες πού χτύπαγαν από τη δόνηση και την μεγάλη ταλάντωση, υποχθόνιοι ρόγχοι και κατρακυλίσματα, μικρές εκρήξεις και υπόγειοι γδούποι που αντανακλούν στον χώρο πολλαπλασιάζοντας την αγωνία και κόβοντας προς στιγμή την ανάσα. Η θάλασσα ανέβηκε και όρμησε στην ξηρά -στο Αργοστόλι δίνει μέχρι και σήμερα την αίσθηση πως κομμάτι της Γέφυρας του Ντε Μποσέ είχε καθιζήσει-. Κρέμονται επικίνδυνα πέτρες από τα βουνά, τα σπίτια σε πολλά μέρη της Παλλικής τρίζουν σε κάθε σεισμό και υποχωρούν λίγο λίγο. Στα περισσότερα σπίτια έκαιγαν τζάκια και δεν παρουσιάστηκε ούτε μια πυρκαγιά. Και όσο ο δίδυμος (;) σεισμός εξακολουθούσε –κι εξακολουθεί – τον τρελό χορό του, ταραχή, άγχος, τρόμος, όλοι μια μοίρα, συναισθηματικές διακυμάνσεις σαν τα σεισμικά κύματα, λιγοθυμιές και φωνές, δυστυχία και πόνος, συμφορά και δάκρυα, σταυροκοπήματα, δέος, αγωνία για τους γνωστούς, αβεβαιότητα για τους φίλους, ακαθόριστο παρόν, καρτερική αναμονή του χειρότερου και ψυχραιμία απίστευτη. Οι αντοχές στα όρια. Και το θηρίο δεν κουράστηκε.
Είμαστε ζωντανοί.
Κανείς δεν χτύπησε, κανείς δεν τραυματίστηκε τις πρώτες ώρες του κακού. Προσέχουμε κι επαγρυπνούμε. Όμως αυτό που ξέρουμε όλοι μας καλά είναι πως κάποιο αγγελικό χέρι μάς προστάτεψε. Ο Άγιος Προστάτης της Κεφαλλονιάς.
Ευρυδίκη Λειβαδά