ερευνητικό του νου, συνοδοιπόρος και πρωτοπόρος με κορυφαίους δραματουργούς και καλλιτέχνες του Ευρωπαικού Βορρά, πλάθει καθʼ εικόνα και ομοίωση τους ήρωες του, που μας συγκλονίζουν όχι τόσο για την τραγική ειρωνία που τους περιβάλλει, όσο για την ενδόμυχη επίγνωση της δυστυχίας τους, που τους οδηγεί στα άκρα. Είχα δει το 2007 το χορογραφικό εγχείρημα της Φένιας Αποστόλου για το δημοφιλές θεατρικό του 1882 « Δεσποινίς Τζούλια». Είχα θαυμάσει τότε μια κινησιολογικά ευρηματική ερμηνεία του έργου και των χαρακτήρων μέσα από μια σύγχρονη εξπρεσσιονιστική χορευτική προσέγγιση. Όμως η φετινή παράσταση του «αυτοβιογραφικού» Πελεκάνου του, όπου το έργο ερμηνεύεται ταυτόχρονα χορευτικά και θεατρικά με εντυπωσίασε. Η παράσταση έχει σαν σύνολο μια εκφραστική ισορροπία στα όρια της χρυσής τομής και υποστηρίζεται από καλούς και επιδέξιους ερμηνευτές. Η ηθοποιός Μαίρη Νάνου με εσωτερικότητα και λιτή αποστασιοποίηση σαν μητέρα, ο Παναγιώτης Μπρατάκος σαν γυιός της, η Μαριάννα Λιανού σαν κόρη της, ο Θανάσης Μεγαλόπουλος σαν γαμπρός της κινούνται και εκφέρουν τον θαυμάσια μεταφρασμένο και εξαγνιστικό θεατρικό λόγο στον υποβλητικό σκηνικό χώρο. Η σκηνοθέτης-χορογράφος με ευρηματικότητα αναδεικνύει το πειραματικό πνεύμα του συγγραφέα, χωρίς να συνθέτει αυθαίρετα αλλά με υπολογισμένη και συνεχόμενη οικονομία κινήσεων που θετικά συμβολίζει ο χορευτής Ηλίας Μπαγεώργος, σαν Πελεκάνος! Η όλη προσέγγιση ανοίγει πολυσήμαντες πλευρές ανεβάσματος ανάλογων έργων, χωρίς η νεωτερικότητα να εξουδετερώνει ή να αλλάζει τη δύναμη του λόγου τους.
ΚΩΣΤΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ, Ιανουάριος 2014.
————————————————
Σχετικά με την φωτογραφική ιδιότητα του Στρίντμπεργκ και τις πειραματικές μεθόδους του, είχα αναφέρει στη στήλη κριτικής μου, με τίτλο ΦΩΤΟΘΕΩΡΗΣΕΙΣ στο περιοδικό OPTICON το 1996 στην Αθήνα, με αφορμή την μεγάλη έκθεση έργων του στο Ίδρυμα Γουλανδρή-Χόρν.
Eστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 23.1.2014