Το πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο είναι πραγματικά κρίσιμης σημασίας, ή οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στην υγεία, στην παιδεία, στη λειτουργία του κράτους, στο φορολογικό σύστημα δεν είναι αρκετά για να συγκροτήσουν ένα πειστικό προεκλογικό φυλλάδιο. Ετσι υποχρεωτικά ο κυβερνητικός συνασπισμός επενδύει εκλογικά στο αίσθημα του φόβου των πολιτών εκείνων που γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει μαγική λύση με το πάτημα ενός κουμπιού και αγωνιούν να μην πάνε χαμένες οι μέχρι τώρα θυσίες. Είναι εκείνοι οι πολίτες που ακόμη ελπίζουν ότι, παρά τα λάθη και την εθνική καταστροφή, μπορεί να υπάρξει ελπίδα ανάκαμψης.
Από την άλλη είναι η οργή. Η οργή για τα όσα έχουν χαθεί, για τα όνειρα που στραπατσαρίστηκαν, για τις περιουσίες και τα προνόμια που εξανεμίστηκαν, για την περιθωριοποίηση τόσων ανθρώπων. Είναι η τυφλή οργή και ο πόνος για όλα όσα χάθηκαν, είναι η άρνηση αποδοχής της πραγματικότητας. Είναι η οργή που καλλιεργεί την αίσθηση ότι όλα είναι ένα κακό όνειρο, ότι μετά το ξέσπασμα και την τιμωρία με έναν μαγικό τρόπο θα ξυπνήσουμε και όλα θα είναι όπως πριν.
Ετσι η σύγκρουση στήνεται πάνω σε έναν παράλογο και διχαστικό «διπολισμό» μεταξύ της οργής και του φόβου. Γι’ αυτό οι εκλογές, είτε είναι διπλές είτε τριπλές, δυστυχώς δεν θα δώσουν λύση στα προβλήματά μας. Ο φόβος και η οργή, εξάλλου, ουδέποτε υπήρξαν καλοί σύμβουλοι…
Νίκος Μελέτης –Έθνος
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 20.1.2014, Ι. Ν.