Συμμετέχουν οι Καλλιτέχνες:
Πάνος Αμελίδης (Μουσική κ΄Ηχητική Τέχνη / Music and Sonic Art)
Ινώ Βαρβαρίτη/Εριφύλη Βενέρη (Εικαστικές Τέχνες / Visoual Arts)
Παναγιώτης Βορριάς/Πάνος Κόμπης (Εικαστικές Τέχνες / Visoual Arts)
Θοδωρής Ζαφειρόπουλος (Τέχνες Πολυμέσων / Μultimedia Arts)
Kατερίνα Κότσαλα (Εικαστικές Τέχνες / Visoual Arts)
Eυαγγελία Κουλιζάκη (Λογοτεχνία / Literature)
Eλεάννα Παναγούλια / Αλέξανδρος Χαρίδης (Διεπιστημονικές Τέχνες / Multi-disciplinary Arts)
Πάνος Προφήτης (Εικαστικές Τέχνες / Visoual Arts)
Παναγιώτης Σαμσαρέλος (Διεπιστημονικές Τέχνες / Μulti-disciplinary Arts)
Δημήτρης Σαρλάνης (Διεπιστημονικές Τέχνες / Multi-disciplinary Arts)
Μαρία Τριαλώνη / Γιώργος Τσάμης (Παραστασιακές Τέχνες / Performing Arts)
Και ακόμη:
Σοφία Ντόνα (Αρχιτεκτονική / Architecture) για την παράλληλη παρουσίαση ”On Board”/
/αναφορά στο 4ο Διεθνές Συνέδριο Μοντέρνας Αρχιτεκτονικής (C.I.A.M.) που λόγω των Πανευρωπαικών εξελίξεων πραγματοποιήθηκε το 1933, στην θαλάσσια διαδρομή Μασσαλία – Πειραιάς και πάνω στο Aτμόπλοιο”Πατρίς 2”:”SS Patris 2”,με απουσία του Γερμανικού Bau Haus και πρωταγωνιστή τον Αρχιτέκτονα Λε Κορμπυζιέ (Le Corbusier) της Γαλλικής Αrt Neuveau.
Προσκεκλημένοι καλλιτέχνες:
Λεόντιος Τουμπουρής /Kύπρος (Εικαστικές Τέχνες) από την Κυπριακή συμμετοχή στην Biennale
Bita Razavi /Φινλανδία (Εικαστικές Τέχνες) από την Φινλανδική συμμετοχή στην Biennale.
Η Biennale αποτελεί την κορυφαία εκδήλωση
της Διεθνούς Ένωσης Νέων Δημιουργών Ευρώπης κ΄Μεσογείου.
Η Ένωση αριθμεί σήμερα 61 διεθνή μέλη (κρατικούς φορείς, φορείς τοπικής αυτοδιοίκησης, πολιτιστικά ιδρύματα, μουσεία, ανεξάρτητους φορείς τέχνης) και αναπτύσσει στενή συνεργασία
με εταίρους σε όλη την Ευρωπαική Ήπειρο, την Μέση Ανατολή και την Βόρεια Αφρικανική Ακτή
ενώ δραστηριοποιείται στην Οργάνωση Δράσεων που στοχεύουν στην Μεσογειακή Διασπορά
Πολιτισμού και Νεανικής Καλλιτεχνικής Δημιουργίας.
Τέτοιες Δράσεις είναι:
*Η έμπρακτη και οργανωμένη παροχή δυνατοτήτων στους καλλιτέχνες
αφ’ενός να δημιουργήσουν και να προβάλουν το έργο τους στη Διεθνή Κοινότητα
αφ’ετέρου η διευκόλυνσή τους για ένταξη στην Εθνική και Διεθνή Αγορά
στον τομέα της Καλλιτεχνικής Δημιουργίας και του Πολιτισμού.
*Η Δημιουργία εποικοδομητικών Πολιτιστικών Διαύλων.
*Ο Πειραματισμός σε νέες μορφές Τέχνης.
*Η υποστήριξη της κινητικότητας και αλληλεπίδρασης των Καλλιτεχνών
μέσα στο Ευρωπαικό κ΄Μεσογειακό γίγνεσθαι.
*Η ανάδειξη της Τέχνης ως Εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Οι 15 καλλιτέχνες που εκπροσώπησαν την Ελλάδα, προκρίθηκαν ανάμεσα σε 291 καλλιτεχνικές
προτάσεις, από την επίσημα ονομαζομένη διεθνώς Εθνική Επιτροπή Ειδικών,που συγκροτείται στα πλαίσια της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενειάς (Ιδρυτικού μέλους της Διεθνούς Ένωσης Biennale).
Μέλη της είναι:
Ο Γιώργος Λαζόγκας /Εικαστικός,Αρχιτέκτονας, ο Μάριος Σπηλιόπουλος /Εικαστικός,
ο Ζάφος Ξαγοράρης /Εικαστικός, Αρχιτέκτονας, η Παυλίνα Βερέμη /Χορογράφος,Χορεύτρια,
η Αναστασία Γεωργάκη /Μουσικός, ο Γιάννης Λεοντάρης /Κινηματογραφιστής,Σκηνοθέτης,
ο Γιώργος Μπότσος /Εικαστικός,Κομίστας, η Σοφία Διονυσοπούλου /Θεατρική Συγγραφέας
και ο Γεώργιος Κακής Κωνσταντινατος /Ηθοποιός, Σκηνοθέτης, Εικαστικός.
Στην έναρξη της Έκθεσης στην Αθήνα, πραγματοποιήθηκαν
Λογοτεχνικό Εργαστήριο και Ολοήμερο Συμπόσιο με θεμα το Λάθος στις διάφορες εκδοχές του:
Σαν απόκλιση από το πρότυπο, σαν ίχνος-μαρτυρία μιας διαδικασίας, σαν εμπειρία που οδηγεί
στο σωστό, σαν επιλογή, σαν αναβολή, σαν εργαλείο δουλειάς, σαν επίτηδες σχεδιασμένο λάθος, σαν αστοχία… και λοιπα.
Ο Επτανήσιος, Κεφαλονίτης, Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος μιλώντας στα πλαίσια του Συμποσίου διετύπωσε:
‘‘Κατά μία έννοια -θάλεγε κανείς- ότι η Τέχνη είναι περιττή!
Ιδιαίτερα σε συνθήκες Οικονομικής Ανέχειας.
Πράγματι λοιπόν, με την έννοια αυτή, τον Παρθενώνα δεν μπορούμε να τον κάνουμε
ούτε ντισκοτέκ!, ούτε μπουτίκ!, ούτε πυρηνικό καταφύγιο!: είναι ”περιττός”!
Ίσως γι’αυτό εξ’άλλου κάποιοι σκέπτονται να τον ξεπουλήσουν. Άσε που είναι και ”ερείπιο”.
Πρέπει ωστόσο να μάθουμε ν’αγκαλιάζουμε τα ”ερείπια” του Πανανθρώπινου Πολιτισμού μας
όπως και τα ερείπια-λάθη, τα προσωπικά μας: Μέσα εκεί βρίσκεται η αιωνιότητα του εαυτού μας.
Μέσ’απ’αυτά βρίσκουμε σαν Οδυσσέας, τον τελικό δρόμο για την προσωπική μας Ιθάκη.
Και μόνον τότε η Μοντέρνα Τέχνη ”πατάει”,όταν η μιά της όψη είναι το ”σήμερα” ή το ερχόμενο ”αύριο” και η άλλη το καθολικό πανανθρώπινο ”πάντα.”
Άς θυμηθούμε τον Σαίξπηρ που έλεγε πως ”Ο Ποιητής, είναι το σύντομο χρονικό της εποχής του!”
Και κάθε εποχή αφ’ενός μεν έχει κοινά με την προηγούμενη και την επόμενη
αφ’ετέρου οφείλει να ξαναπεί το Τραγούδι της Ζωής με τον δικό της τρόπο.
Τον τρόπο που κάθε εποχή διαμορφώνει το αρχικό φώνημα ”Α” που εκφέρει ως κλαυθμό-θρήνο
κάθε μωρό που έρχεται στον κόσμο. Αυτό το Αρκτικό ”Α” πρέπει να είναι και η βάση
της εκφοράς του λόγου, που προσδιορίζει την Αλήθεια Αισθήματος του Ηθοποιού(Καλλιτέχνη)
ανάμεσα σ’αυτό που νοιώθει και σάυτό που εκφέρει(εκθέτει).
Αν έτσι λειτουργήσει μπορεί κάλλιστα να πάει να παίξει μιλώντας Ελληνικά στους Εσκιμώους:
Θα τον καταλάβουν! Θα καταλάβουν τα κινήματα της ψυχής του.
Οτιδήποτε λιγώτερο απ’αυτό, δεν επιζει. Απλώς προσποιείται το νόημα, απλώς μας τρώει τον χρόνο, και καθυστερεί αυτούς που πράγματι έχουν να πουν πολλά.
Γύρω μας βρίσκονται έργα που μιλάνε μια παγκόσμια εικαστική -και άλλων μορφών Τέχνης- γλώσσα.
Εναρμονισμένα με την εποχή, είναι σαν θραύσματα σκέψεων, ύλης, προθέσεων, οργανωμένου μα
και άδηλου υλικού. Τα περισσότερα δείχνουν -ευτυχώς- ατελείωτα.
Η θερινή εμπειρία μας στην Βiennale της Ιταλίας, μας έδειξε ότι η Ελληνική ομάδα
πρωτοπορούσε δυναμικά σε σχέση με τις άλλες ομάδες, στην επίδειξη ιδεών και υλικού,
πάνω στο δεδομένο θέμα ”Λάθη επιτρέπονται”.
Τα λάθη είναι ατελή… αφήνουν αποσιωπητικά… μπορούν να είναι και μια ταπεινή αναγνώριση
της αδυναμίας μας: και είναι ακριβώς αυτή η αναγνώριση της αδυναμίας που μας κάνει εν τέλει δυνατούς, εν σχέσει με άλλους ανειλικρινείς ισχυρούς.
Η Τέχνη ξεκινάει μ’έναν αναστεναγμό!
Τον αναστεναγμό αυτόν τον παίρνουν οι Έλληνες τεχνίτες τής Ακρόπολης και υλοποιούν αιώνες πριν
τον Ατελή Ρυθμό. Το στυλ Infinito.Υπάρχουν δηλαδή αρχιτεκτονικά μέλη,που αφού μέσα απο μια αφάνταστα σφριγώδη προσπάθεια έφθασαν απο την Πεντέλη και υψώθηκαν στην Ακρόπολη,
οι φροντιστές τους, τα άφησαν εκεί ατελείωτα, άπεργα, όπως λέμε στην αρχιτεκτονική γλώσσα,
με εξοχές άγλυφες,με επιφάνειες αλείαντες. Λάθη επιτρέπονται…!
Είναι για τον ίδιο λόγο που ο Μπάχ γράφωντας την τελευταία συμφωνία του, την αφήνει ατελή.
Ενώ έχει χρόνο να την ολοκληρώσει! Καταλαβαίνουμε πως το κάνει επίτηδες διότι για τα τελευταία
φθογγόσημα που γράφει, χρησιμοποιεί τις νότες Re,Do,Mi,πάνωDo, που στην δυτική μουσική
παριστάνονται με τα γράμματα B, A, C, H, δηλαδή BACH, το όνομά του, μια ιδιότυπη υπογραφή τέλους.
Αυτά σημαίνουν την καθολική αλήθεια πως ότι κι αν κάνεις, όσο λαμπρό κι αν είναι, θα μείνει ατελές. Σημαίνουν πως κι εσύ ο ίδιος είσαι ατελής. Σημαίνουν πως η ατέλεια ολοκληρώνει το έργο.
Το να το γνωρίζεις, σε καθοδηγεί καλύτερα στην Δημιουργική σου Οδύσσεια.
Διότι παρ’όλ’αυτά, οφείλουμε να δρούμε και να θέλουμε τείνουμε στο Τέλειον, έστω κι αν η στόχευση μας αυτή εκφράζεται μέσα από μιά παντελή άρνηση του! Και ναι, υπάρχει το καλύτερο χρώμα,
το καλύτερο άκουσμα, η καλύτερη χειρονομία ή μορφασμός επί σκηνής, επί τελάρου, επί ψυχής.
Έχω να κάνω ακόμα 2 επισημάνσεις.
Η πρώτη αφορά την γλώσσα.Παρατηρήθηκε ότι η Δυναμική των έργων είναι ευθέως ανάλογη της Δυνατότητας του Δημιουργου να διατυπωσει το τι κανει στο σκεπτικό που περιείχε ο φάκελλος του. Έστω και αν ο λόγος του ήταν ηθελημένα αποσπασματικός, σύμφωνος ή αντιστικτικός.
Η δεύτερη επισήμανσή αφορά την διαδραστικότητα, το πως ενας καλλιτέχνης περιμένει να επιδράσει
το έργο του στον κόσμο. Αναφέρομαι κυρίως στις εγκαταστάσεις, πολυμέσα και διεπιστημονικά πολυτομεακά έργα (multimedia και multi disciplinary arts).
Κοιτάξτε.Η παρουσία 2 Υδρογόνων και 1 Οξυγόνου δεν αρκεί για να σχηματισθεί Ύδωρ.
Χρειάζεται όπως λέει εκεί στην Χημεία και η παρουσία σπινθήρος!
Σας καλώ όλους να προβληματισθούμε περισσότερο πάνω σ’αυτήν ακριβώς την ύπαρξη σπινθήρος.
Για να μην υπάρξει παρεξήγηση,να πω ότι εδώ ο σπινθήρας υπάρχει.Και μάλιστα φανερώθηκε πολύ δυναμικός σε σχέση με τις άλλες συμμετοχές στην Biennale της Ιταλίας.
Είναι δηλαδή σαν να με ρωτάει ο Βεζούβιος τι εχω να πω μετά το ”δρώμενο” της έκρηξής του,
κι εγω να του απαντάω: έχω να πω για την έκρηξή σου! Οχι γι’αυτό που υπάρχει, αλλά γι’αυτό που δεν είναι ακόμα αρκετό.
Κι αυτό συμβαίνει όταν πολλές φορές ο σπινθήρας δεν στέκεται ολοκληρωμένα μέσα από σκηνικούς κανόνες, κανόνες Τέχνης. Παρουσιάζετε τα έργα σας… θέλετε να τα παρουσιάσετε….
αυτό υπακούει σε παραστασιακούς κανόνες. Οπού σκηνή είναι το τελάρο ή η οθόνη ή η όποια εγκατάσταση.
Θεωρήστε το έργο σας σαν Θεατρική Παράσταση. Μέσα σ’αυτήν υπάρχει ένα αποφασιστικό,
ένα κρίσιμο επίκεντρο, ένας κόμπος αντιθέσεων και συγκρούσεων, επιθυμιών και θελήσεων,
που γι’αυτόν γίνονται όλα. Κάτι λιγώτερο απ’αυτό ”νερώνει” το έργο Τέχνης.
Οι Τέχνες μεταξύ τους επικοινωνούν και εύκολα μπορεί κανείς να διαπιστώσει, οτι το να ζωγραφίζει ή να κάνει γλυπτική, είναι ταυτόχρονα μύηση και σπουδή στην Θεατρική Σκηνική Πράξη.
Τέλος, να απευθυνθώ στους Καλλιτέχνες που δεν προκρίθηκαν, με βάση π.χ.κριτήρια όπως,
το αν το έργο τους ήταν εντός ή εκτός -και σε τι βαθμό- της δεδομένης θεματολογίας του λάθους,
ή αν χρησιμοποιούσε αρκούντως την σημειολογική γλώσσα της εποχής, και λοιπά.
Εύχομαι να επανέλθουν δριμύτεροι, παρουσιάζοντας το δικό τους πολύτιμο μαργαριτάρι,
δημιουργώντας ενδεχομένως οι ίδιοι, με την Δύναμη του τρόπου κ΄της αλήθειας τους, την εποχή!
Τα μαργαριτάρια ως γνωστόν δημιουργούνται, όταν σ’ένα άνοιγμα του οστράκου, 2-3 κόκκοι άμμου
μπαίνουν μέσα του και πληγώνουν το ευαίσθητο λευκό του σώμα.
Ένα μίγμα τότε ιδιότυπων δακρύων και αίματος, ξεχύνεται για να επουλώσει την πληγή.
Έτσι στο κέντρο κάθε μαργαριταριού βρίσκονται πάντα λίγοι κόκκοι άμμου,
βρίσκεται πάντα μια πληγή!
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 11.01.2014