Το 1832 ο Όθων εκλέχθηκε Βασιλιάς της Ελλάδας από τις αναφερόμενες τότε ως «Μεγάλες Δυνάμεις». Αξίζει να διαβάσουμε ένα μικρό απόσπασμα από την Wikipedia.
Στις 25 Ιανουαρίου 1833, σε ηλικία 17 ετών, ο Όθωνας αποβιβάστηκε στο Ναύπλιο, από τη βρετανική φρεγάτα «Μαδαγασκάρη», εν μέσω λαϊκών επευφημιών, συνοδευόμενος από τριμελή Αντιβασιλεία Βαυαρών (που θα κυβερνούσε μέχρι αυτός να ενηλικιωθεί, το 1835) και πολυμελή βαυαρικό τακτικό στρατό (3.850 στρατιώτες) που βαθμιαία συμπληρώθηκε από «εθελοντές», στην πλειοψηφία τους Γερμανούς.
Επειδή ο Όθωνας ήταν ανήλικος, σχηματίστηκε επιτροπή Αντιβασιλείας από τους Βαυαρούς Άρμανσμπεργκ (πρόεδρο), Μάουρερ, Έιντεκ, Γκρένερ και Άμπελ. Η περίοδος της Αντιβασιλείας κράτησε από το 1832 μέχρι το 1835 και υπήρξε εξαιρετικά σκληρή. Από τα πρώτα διατάγματα ήταν η διάλυση των ελληνικών στρατιωτικών σωμάτων των οπλαρχηγών. Υπήρξαν έντονες αντιδράσεις και κάποιες εξεγέρσεις πνίγηκαν στο αίμα. Συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν πολλοί γνωστοί καπετάνιοι. Πέρασαν από δίκη τονΚολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα που καταδικάστηκαν αρχικά σε θάνατο, αλλά η ποινή τους μετατράπηκε σε 20 χρόνια φυλάκιση, ύστερα από τη διαφωνία των δύο δικαστών Πολυζωίδη και Τερτσέτη.
Η διοίκηση του κράτους ήταν έντονα συγκεντρωτική και γραφειοκρατική, με νομοθεσία εισηγμένη χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψη τις τοπικές ιδιομορφίες. Τα μέλη της κυβέρνησης μοιράζονταν ως προς την εύνοια ανάμεσα στους Αντιβασιλείς.
Απ’ ότι διαβάσαμε την αγάπη για εμάς, την είχαν περίσσια από τότε. Μας έβλεπαν ως υπανάπτυκτους και μας το έπαιζαν σκληροί. Βλέπεις με τους ιθαγενείς, θα πρέπει να είσαι αυστηρός για να στρώσουν. Οι δικοί μας πολιτικοί φυσικά ενέδωσαν στις ορέξεις τους και για το καλό της πατρίδος -όπως διαβάσαμε- μέχρι και τον Κολοκοτρώνη έβαλαν φυλακή.
Η Ιστορία για κάποιο λόγο κάνει την επανάληψη της όσο αφορά τους Γερμανούς και τον τρόπο που μας αντιμετώπισαν τότε και τώρα. Εννοείται ότι δεν είναι όλα τα ίδια, αλλά η βασική συμπεριφορά δεν πολύ άλλαξε. Η επανάληψη όμως δεν τελειώνει μόνο στους Γερμανούς, υπάρχει και κάτι που έχει να κάνει με ένα γνωστό επώνυμο. Δεν γνωρίζω τι σχέση μπορεί να υπάρχει μεταξύ τους, αλλά σαν ένας άλλος Ιαβέρης που μας κυνηγά μετά από αιώνες, αυτό το επώνυμο σήμερα είναι από αυτά που δεν το ακούμε με συμπάθεια, καμία θα έλεγα.
Το επώνυμο του Γραμματέα επί των οικονομικών στο ΦΕΚ A 23/1834 είναι ΘΕΟΧΑΡΗΣ! – Οι κύκλοι της ιστορίας-.
Τότε το ΦΕΚ το έγραφαν και στα Ελληνικά και στα Γερμανικά. Σήμερα μάλλον ξεχάστηκαν και είναι μόνο στα Ελληνικά. Μπορεί και να σκέφτηκαν «Μη το παρακάνουμε» και μας πάρουν εντελώς χαμπάρι.
Μπορεί να χρησιμοποίησα την συνεπωνυμία του Θεοχάρη με σατιρική διάθεση και για να γελάσουμε λίγο, αυτές όμως οι επαναλήψεις της Ιστορίας και οι συμπτώσεις, αφήνουν και το σοβαρό προβληματισμό τους.
Oύτε Λόγος
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 10.1.2014 Β. Λορεντζάτος