δημοσίου. Υποσχέθηκε, ακόμα, ανακατανομή της γης, έλεγχο της διαχείρισης του δημοσίου χρήματος, βελτίωση της θέσης των υποταγμένων και άλλα που, αν γίνονταν, θα οδηγούσαν στις φυλακές πολλούς από τους κραταιούς της Ρώμης.
Οι πατρίκιοι κι οι μεγαλοκτηματίες τρόμαξαν. Συνασπίστηκαν εναντίον του κι αναζήτησαν κάποιον που να μπορούσε να τα βγάλει πέρα μαζί του. Τον βρήκαν στο πρόσωπο του ανερχόμενου ρήτορα, Μάρκου Τύλλιου Κικέρωνα (106 – 43 π.Χ.). Ήταν ένας καιροσκόπος από την τάξη των ιππέων, που δε δίσταζε να ξεπουληθεί σ’ όποιον τον βοηθούσε να σκαρφαλώσει κοινωνικά. Δέχτηκε αμέσως να βάλει υποψηφιότητα. Το αξίωμα του υπάτου ήταν ένας από τους κρυφούς του στόχους.
Ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός μπήκε στην υπηρεσία του Κικέρωνα, που χρησιμοποίησε όλη του την ευγλωττία αλλά και κάθε είδους συκοφαντία κατά του αντιπάλου του. Τον κατηγορούσε ως αιμοδιψή, εγκληματία και υποψήφιο δικτάτορα. Παράλληλα, υποσχόταν πως, αν εκλεγόταν, θα προχωρούσε σε μεταρρυθμίσεις παρόμοιες μ’ αυτές που πρόβαλλε ο Κατιλίνας. Ο Κικέρων πήρε τις εκλογές. Ξέχασε, όσα υποσχέθηκε. Αντίθετα, η καταπίεση του λαού από τους πατρικίους μεγάλωσε, καθώς ο ύπατος ήταν του χεριού τους.
Ο Κατιλίνας προσέφυγε στον στρατηγό Μάνλιο, απόγονο εκείνου που το 357 π.Χ. είχε σώσει τη Ρώμη από τους Γαλάτες. Αποφάσισαν επανάσταση. Με το κύρος του, ο Μάνλιος προχώρησε στη μύηση επιφανών πατριωτών που δε συμφωνούσαν με τα όσα γίνονταν. Έγραψε στον στρατηγό Μάρκιο: «Δε ζητάμε ούτε την εξουσία ούτε τον πλούτο, αιτίες όλων των πολέμων και των συγκρούσεων. Ζητάμε, απλά, την ελευθερία».
Το κίνημα του Κατιλίνα είχε απλωθεί σε ολόκληρη την ιταλική χερσόνησο αλλά ο Κικέρων διέθετε παντού κατασκόπους. Στις 5 Δεκεμβρίου του 63 π.Χ., η επανάσταση προδόθηκε. Όσοι πιάστηκαν, εκτελέστηκαν επί τόπου. Ο Κατιλίνας κι ο Μάνλιος βρίσκονταν στη Φλωρεντία. Άοπλοι χωρικοί και φτωχοί Ρωμαίοι τους πλαισίωσαν. Με αρχηγό τον στρατηγό Κόιντο Τύλλιο Κικέρωνα (102 – 43 π.Χ.), αδερφό του υπάτου, ο ρωμαϊκός στρατός έπεσε πάνω τους και τους κατάσφαξε. Ο Κατιλίνας κι ο Μάνλιος σκοτώθηκαν με το σπαθί στο χέρι.
Οι σφαγές ενόχλησαν ακόμα κι αυτούς που προστάτευαν τον Κικέρωνα. Ο «μεγάλος υπερασπιστής της δικαιοσύνης» δεν άφησε περιθώρια στους αντιπάλους του ούτε καν ν’ απολογηθούν. Η λαϊκή οργή ανάγκασε τη σύγκλητο να τον εξορίσει. Δεν έμεινε εξόριστος ούτε χρόνο. Δεινός ρήτορας καθώς ήταν, έπεισε φίλους κι αντιπάλους ότι έσωσε τη Ρώμη από ένα ανθρωπόμορφο τέρας. Γύρισε θριαμβευτής.
Στη Ρώμη, εκείνο τον καιρό ανέβαιναν τα άστρα του Πομπήιου και του Καίσαρα. Ο Κόιντος Τύλλιος ήταν κιόλας ύπαρχος του Πομπηίου. Όταν οι δυο ηγέτες συγκρούστηκαν, ο Κικέρων πήγε με το μέρος του Πομπηίου. Μόλις ο Ιούλιος Καίσαρ επικράτησε, τα δυο αδέρφια δε δίστασαν ν’ αλλάξουν στρατόπεδο. Όταν ο Καίσαρ δολοφονήθηκε, ο Κικέρων κατάλαβε πως ο Οκταβιανός ήταν η μελλοντική δύναμη και πήγε με το μέρος του. Εκδηλώθηκε, όμως, πρόωρα, εκφωνώντας 14 λόγους εναντίον του Μάρκου Αντώνιου. Χρησιμοποίησε ακόμα και συκοφαντίες και υπαινιγμούς κατά της γυναίκας του, Φούλβιας. Ήταν λάθος. Στην αρχή, Οκταβιανός και Αντώνιος συμμάχησαν. Η Φούλβια ζήτησε από τον άνδρα της να προγράψει τον συκοφάντη και τον αδερφό του. Ο Αντώνιος δε δίστασε να το κάνει κι ο Οκτάβιανός δεν έφερε αντίρρηση. Οι Κικέρωνες προσπάθησαν να δραπετεύσουν. Άνθρωποι του Αντώνιου τους πρόλαβαν και τους σκότωσαν, το 43 π.Χ.
Σύμφωνα με ένα θρύλο, όταν έφεραν το πτώμα του ρήτορα, η Φούλβια πήρε μια βελόνα και τρύπησε την ξεδιάντροπη γλώσσα του. Κι ο Αντώνιος έστησε το κεφάλι σε κοινή θέα για παραδειγματισμό.
History Report – ΟΔΥΣΣΕΙΑ