μου διώχνεις τη γαλήνη και με οργίζεις,
αλλ’ όσο κι αν στενάζω δεν με νοιάζει
κι η δυνατή η φωτιά σου αν θα με καίει!
-Ναι, τ’ ορατό στ΄ αλήθεια, είναι τ’ Ωραίο,
μ’ αξαίνει όσο ψηλότερα ανεβαίνει
απ’ τα θνητά τα μάτια στην ψυχή μας,
Γίνεται θείο, ενάρετο. Ο,τι αγγίξει
τ’ αθάνατο, αθάνατο θα το κάνει.
Το θείο Ωραίο μπροστά σου βλέπεις πρώτα.
Ποίημα μεταφρασμένο από τον Τζούλιο Καΐμη, από το αφιέρωμα Γραμμή Ιταλία-Ελλάδα
Eστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 26.11.13, Poema