Απαλή σαν δέρμα κόρης και σαν στέρνο αγοριού
Στο σώμα μου τυλίγεται γλυκός μανδύας ανυπόφορος
Τη μασουλώ αργά αργά, την τρώω ή τη φτύνω
Ανάλογα με τ’ άλογα που τρέχουν στο μυαλό.
Καρδιοχτυπώ και λέω, έλα.
Τι όμορφη που είναι αυτή η μοναξιά!
Η γνώριμη, ο σύντροφος, ο αδελφός μου
Η σύζυγος, το πέπλο, η κλίνη μου,
Εκείνη που σώζει από την απουσία
Αυτή που έρχεται μες σε καΐκι πένθιμο
Μέσα σε άμαξα γεμάτη πασχαλιές
Ποίημα από τη συλλογή Οι ελεγείες της απουσίας, στον συγκεντρωτικό τόμο Εγώ ένας ξένος. Ποιήματα 1967-2011
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 10.11.13, Poema