Μπροστά στα πόδια του ένα πάνινο σακίδιο, απ’ όπου εξέχουν τρία (προς πώληση) πακέτα χαρτομάνδηλα δηλώνουν ότι ο μικρός της φωτογραφίας εκτός από μαθητής που κάνει τα μαθήματά του είναι και βιοπαλαιστής ή, αν θέλετε, το αντίστροφο. Η δύναμη και η εκφραστικότητα αυτής της φωτογραφίας, στην οποία τίποτε δεν περισσεύει, είναι τόσο μεγάλη που η περιγραφή της και μόνο είναι ουσία, όπως συμβαίνει στους πίνακες του Breugel του Πρεσβύτερου.
Διερωτώμαι ποιο από τα πολλαπλά μηνύματα που εκπέμπει η φωτογραφία αυτή, είναι το πιο κυρίαρχο. Μήπως η συγκινητική δύναμη της θέλησης για μάθηση του μικρού; Πολλοί θα μας πουν ότι ο μικρός μαθητής θα γίνει, κατά πάσα πιθανότητα, κάτι ξεχωριστό όταν μεγαλώσει. Ένας σπουδαίος γιατρός, δικηγόρος, άνθρωπος των γραμμάτων, ή επιστήμονας. Ένας ώριμος άνδρας που έχοντας γνωρίσει από μικρός το σκληρό πρόσωπο της ζωής θα έχει μια άποψη των πραγμάτων και μια στάση απέναντί της χωρίς φτιασιδώματα και «δήθεν» επιλογές. Άλλοι πάλι θα πουν πως είναι πιθανό τίποτε απ’ όλα αυτά να μη συμβούν και η φτώχεια και η ανάγκη βιοπορισμού να τον οδηγήσουν, με ή χωρίς τη θέλησή του, στην εγκατάλειψη της παιδικής σπίθας που έχει μέσα του τώρα. Τέλος, άλλοι θα σταθούν στο ότι η εικόνα αυτή είναι ντροπή για τη χώρα μας, θα πουν ότι δεν υπάρχει τίποτε το ρομαντικό στη θέα ενός δεκάχρονου παιδιού που η φτώχεια και η ανέχεια, στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας με την κρίση και τα μνημόνια, το οδηγεί στο να πουλάει χαρτομάνδηλα στον δρόμο για να ζήσει.
Νομίζω πως όλοι έχουν δίκιο στην άποψή τους και πως όλα τα σενάρια είναι πιθανά. Η ζωή και μόνη αυτή θα δείξει ποιο θα είναι το μέλλον του μικρού μας φίλου που μια φωτογραφία του τον έκανε να τον αγαπήσει όλη η Ελλάδα.
Αλέκος Λασκαράτος
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 10.11.13