Τα τέλη Αυγούστου η Αθήνα ήταν κάπως ήρεμη. Η πολύβουη οδός βασιλίσσης Σοφίας ήσυχη από οχήματα ενώ μέσα εγώ φορτιζόμουνα από τη κακή υγεία της μητέρας μου. Από το ανοιχτό παράθυρο ατένιζα το πάρκο ελευθερίας , τον λόφο του Λυκαβηττού καταπράσινο και σε ευθεία γραμμή το Μέγαρο μουσικής με τον ανθισμένο κήπο του. Η Αμερικάνικη πρεσβεία 10 μέτρα παραπάνω ανακαινιζόταν στη εξωτερική της περίφραξη με τεράστιες μπετονένιες κολώνες ενώ η υπόγεια σήραγγα του μετρό βούιζε τις νύχτες.
Βαρύθυμη είναι η ατμόσφαιρα ενός νοσοκομείου που οι χειρουργοί του δεν προφταίνουν να εγχειρίζουν και να μάχονται κατά κύριο λόγο τον καρκίνο και ύστερα τις άλλες νόσους. Δεν απαντούσα στα σχόλια των ασθενών για το γιατί , για το για το . Ο νους μου ήταν στην αρρώστια της μάνας μου να προσπαθώ να ερμηνεύω με το δικό μου τρόπο την έκβαση της υγείας της. Να βλέπω να υποχωρούν μαζί με τις σωματικές της δυνάμεις και οι πνευματικές. Την θέση από τις κόντρες , τα χαμόγελα και τους καβγάδες μας την πήρε η ατονία , η θλίψη,
το παράπονο , μια βουβή απόγνωση.
Μέσα από τα τεράστια παράθυρα του Αρεταίειου τα μεσημέρια κύριοι αξύριστοι έψαχναν στους μικρούς κάδους για φαγητό . Λίγο πιο κάτω έξω από την Μεγάλη Βρετανία ένα νέο παιδί προσπαθούσε να δώσει βοήθεια σε ένα λιποθυμισμένο άστεγο. τον ρώτησα .
μου απάντησε. Το παλικάρι στο διπλανό καφέ μπάρ μου έλεγε ότι προσφέρει στους άστεγους όσα σάντουιτς του περισσέψουν και είναι ξερά για την επόμενη μέρα ,ενώ μια κοπέλα με παρακαλούσε για μια τυρόπιττα. Μερικοί άστεγοι στις γωνίες κατοικίες τους είχαν ταμπέλλες .
Στην στάση του μετρό άστεγοι με το φωσφορίζον γιλέκο πωλούσαν τη ένα περιοδικό των Ελλήνων αστέγων.
Στοιχίζει 3 ευρώ εκ των οποίων το 1,5 εισπράττεται από τους πωλητές.
Η έκδοση χρηματοδοτείται από το ίδρυμα Νιάρχου. Η έκδοση όχι οι άστεγοι……
Και οι μέρες έτρεχαν όπως οι άνθρωποι στους δρόμους.
Βιαστικοί , καλοντυμένοι, με τις κυρίες με τα σκυλάκια τους σικάτες πάντα και τους νέους και τις νέες με τη δροσιά των νιάτων τους.
Κάποιος θα ‘λεγε ότι εκτός από τους άστεγους και τους ζητιάνους οι ‘Ελληνες περνάνε καλά.
΄Ησαν όμως πολλοί…. μα πάρα πολλοί οι διαβάτες σ’όλη τη διάρκεια της μέρας που κάπνιζαν στο δρόμο σκεφτικοί περπατώντας σκυφτοί και θλιμμένοι.
Ένα απόγευμα του Σεπτέμβρη το πεζοδρόμιο έξω από το Μέγαρο Μουσικής γέμισε με μικροπωλητές που πουλούσαν λουλούδια και μαλλί της γριάς. Δυό τεράστιες ουρές περίμεναν να κόψουν εισιτήριο ενώ κάποιοι ερχόντουσαν με τις σπαστές τους καρέκλες. Δεκάδες μηχανές και μηχανάκια πάρκαραν πέρα δώθε όλοι για την συναυλία του συγκροτήματος στον κήπο του Μεγάρου. Θυμήθηκα την διαμαρτυρία του Μάνου Χατζηδάκι για το Μέγαρο ότι είναι πολύ καλό αλλά δεν υπάρχουν θέσεις για παρκάρισμα.
Η μουσική αφύπνισε εκείνο το βράδυ τους ασθενείς κι έγιναν κάπως πιο ομιλητικοί.
Την ασθενή μητέρα μου την ξεσήκωσε και η διαδήλωση του ΠΑΜΕ διαμαρτυρόμενοι για την επέμβαση στη Συρία. Παρατηρούσα τα πάντα από τα παράθυρα του νοσοκομείου. Πριν από την πορεία, έφυγαν οι άστεγοι μετά οι πωλητές δρόμου μετά αραίωσαν οι διαβάτες. Πρώτα πέρασαν τα ΜΑΤ στις μηχανές τους και ύστερα το πεζό τμήμα.
Ταράχτηκα. Μαζί με τους αστυνομικούς ήσαν αρκετοί νεαροί με ξυρισμένο το κεφάλι με πολιτικά . Το ένστικτό μου με οδηγούσε να σκεφτώ ότι δεν είναι μυστικοί παρά χρυσαυγίτες . Η διαδήλωση δυναμική έφθασε έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία, η οποία είναι αδειανή , διαλύθηκε γρήγορα πολύ γρήγορα . Ο κόσμος σχεδόν έτρεχε να απομακρυνθεί σαν κάτι να φοβόταν.
Εκείνη τη μέρα τα συνθήματα και οι φωνές εγρηγόρεψαν πνευματικά και χαροποίησαν την ασθενή μου.
με ρωτούσε τις επόμενες μέρες ενώ οι διπλανοί ειρωνεύονταν την Κερκυραϊκή λέξη και χλεύαζαν την διαδήλωση για τον πόλεμο στη Συρία.
Πολύτιμη η ιατρική συνδρομή και εμψύχωση του διευθυντή καθηγητή κ Διονύση Βώρου από την Κεφαλονιά όπως και του επίσης Κεφαλληνίου συνεργάτη του χειρούργου κ Διονύση Δελλαπόρτα αλλά και του νοσηλευτικου προσωπικού.
Ούριο Κερκυραϊκό μαϊστράλι η ανθρώπινη παρουσία του περιφερειάρχη γιατρού κ Σπύρου Σπύρου όπως και η συμπαράσταση των φίλων μου Ροζίνας Προσαλέντη, Λένας Καββαδία Σουέρεφ ,Τάκη Κουντούρη, Ελένης Περατικού.
Η φθινοπωρινή Αθήνα έδειχνε ελκυστική ενώ υπέφερε.
Μέσα από το παράθυρο του νοσοκομείου Αρεταίειου δεν ξέρει κανείς για ποιόν θα χτυπήσει η καμπάνα την επόμενη μέρα.
Για τους μέσα ή για τους έξω ;
ΡΟΥΛΑ ΚΑΛΟΥΔΗ – λογοτέχνης
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 12.10.13