1. ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Συμπολίτες και συμπολίτισσες, σύντροφοι και συντρόφισσες.
Σας καλωσορίζω στη σημερινή εκδήλωση, που σκοπό έχει τον ετήσιο απολογισμό της κοινοβουλευτικής μου δράσης. Η επιλογή μου να απευθυνθώ ανοιχτά στον κόσμο, να λογοδοτήσω στους πολίτες της Κέρκυρας και να δεχτώ τη δημόσια κριτική τους, προκύπτει από το ήθος και τις αρχές που μου επιβάλει η αριστερή μας κουλτούρα. Προκύπτει από τη δέσμευσή μου -τόσο τη συνειδησιακή όσο και την ιδεολογική- αφενός μεν να υπερασπίζομαι τα δίκαια αιτήματα και τους δίκαιους αγώνες του λαού μας, αφετέρου δε να αφουγκράζομαι τις αγωνίες των συμπολιτών μου για το παρόν και το μέλλον της κοινωνίας.
Προκύπτει, αν θέλετε, από το σεβασμό που νιώθω προς όσους με εμπιστεύτηκαν να εκπροσωπώ την Αριστερά και ειδικότερα το ΣΥΡΙΖΑ και τον κερκυραϊκό λαό στο ελληνικό κοινοβούλιο.
Ο κοινοβουλευτικός μου ρόλος καθορίστηκε από δυο σημαντικούς παράγοντες. Πρώτον, εκπροσωπώ ένα κόμμα βαθιά δημοκρατικό, με διασφαλισμένο το καταστατικό δικαίωμα στην πολυφωνία των ιδεολογικών ρευμάτων, με ισχυρό όραμα για το μέλλον και επαρκώς τεκμηριωμένες προτάσεις για το παρόν που, μετά το ιστορικό ιδρυτικό του Συνέδριο, κατοχυρώθηκε στη συνείδηση της κοινωνίας ως δύναμη ανατροπής. Δεύτερον, εκπροσωπώ μια σημαντική μερίδα ανθρώπων, που ζητούν διαφάνεια, καθαρότητα, ευθύτητα και τόλμη στην πολιτική πράξη, που ζητούν την ανατροπή της σημερινής κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης.
Επομένως, σε αυτό το μεσοδιάστημα, προσπάθησα να προωθήσω με συνέπεια τις προγραμματικές θέσεις του κόμματός μου και, χωρίς ιδιοτέλεια, να υπερασπίσω τα λαϊκά συμφέροντα. Επίσης, σε αυτό το μεσοδιάστημα, θεωρώ ότι δεν έστρεψα ποτέ την πλάτη μου στα προβλήματα της κοινωνίας, δεν έστρεψα ποτέ την πλάτη μου στους ανθρώπους αυτού του τόπου και δεν υποτίμησα τη γνώμη κανενός. Άκουσα με προσοχή, σκέφτηκα με προσοχή και έπραξα με όση δυνατόν μεγαλύτερη υπευθυνότητα και αποφασιστικότητα διαθέτω.
Σίγουρα θα μπορούσαμε να κάνουμε περισσότερα. Σίγουρα θα μπορούσαμε να κάναμε λιγότερα πιθανά λάθη. Σίγουρα θα μπορούσαμε να κάνουμε ακόμα αποδοτικότερη την παρέμβασή μας και να προκαλέσουμε βαθύτερα ρήγματα στο σύστημα. Ακόμα και έτσι, όμως, η δουλειά μας και η επιμονή μας έφεραν σημαντικά αποτελέσματα, άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο εμφανή.
Μην ξεχνάμε ότι, προς το παρόν, διαθέτουμε ελάχιστα μέσα για την ανατροπή αυτού του πολιτικού συστήματος. Μην ξεχνάμε ότι η σημερινή κατάσταση στην Κέρκυρα και τα Ιόνια Νησιά είναι παράγωγο μιας βαθιάς οικονομικής και πολιτικής κρίσης στην Ελλάδα. Μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στο μεταίχμιο κοσμοϊστορικών αλλαγών, σε επίπεδο διαχείρισης της παγκόσμιας οικονομίας και του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος. Μην ξεχνάμε ότι αυτό το μοντέλο έχει χρεοκοπήσει και ο θάνατός του συμπαρασύρει όλες τις κρατικές, αναπτυξιακές και δημοκρατικές δομές και δικαιώματα, που χρόνια τώρα κατακτήθηκαν με αιματηρούς κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες.
Αυτό ακριβώς κάνουν τώρα. Παραδίδουν κατεστραμμένη χώρα κατά την υποχώρησή τους.
Εκβιάζουν τους λαούς και τα κράτη, οποιαδήποτε περαιτέρω ανάπτυξη και οικονομική αυτοδυναμία να εξαρτάται αποκλειστικά από τους δικούς τους παραγωγικούς, εμπορικούς και τραπεζικούς μηχανισμούς. Αυτό κάνουν και στην Ελλάδα. Αυτό κάνει και η σημερινή κυβέρνηση της υποταγής. Παραδίδει αμαχητί όλες τις αναπτυξιακές επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας, όλα τα δίκτυα μεταφορών, εμπορίου, ενέργειας και συγκοινωνίας.
Παραδίδει, για μια σταγόνα εύνοιας των ισχυρών, όλο το κρίσιμο σώμα της ανάπτυξης του ελληνικού κράτους, υποθηκεύοντας το μέλλον μας.
2. ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ
Είμαι σίγουρος ότι οι ιστορικοί του μέλλοντος θα ξοδέψουν χιλιάδες σελίδες γραπτών, προκειμένου να ερμηνεύσουν με διάφορους τρόπους όσα ο κόσμος βιώνει σήμερα.
Είμαστε αυτοί που ζούμε μια σύγκρουση δυο διαφορετικών κόσμων, όπου το “παλιό” ρευστοποιείται συνεχώς και το “καινούριο” πασχίζει να γεννηθεί. Η μορφή και το περιεχόμενο που θα αποκτήσει αυτός ο νέος κόσμος είναι και δική μας ευθύνη, είναι και δικό μας καθήκον.
Θυμηθείτε ποια ήταν η μεγάλη υπόσχεση του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού, όταν πριν λίγες δεκαετίες ξεκινούσε να ασκεί πολιτικές λιτότητας στον κόσμο της εργασίας. Έλεγαν «μη διαμαρτύρεστε για τις περικοπές που γίνονται, γιατί μόνο έτσι η μηχανή του καπιταλισμού μπορεί να ξαναπάρει μπροστά. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή, από το να υποτιμηθεί το κόστος της εργασίας, προκειμένου να μεγαλώσει η “πίτα της ανάπτυξης” και στο τέλος να ξαναφάμε όλοι απ’ αυτήν…». Αν κανείς ανατρέξει στα παλιά δόγματα τύπου Θάτσερ, πιστεύουμε ότι μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς εννοούμε. Όμως, υπάρχει το παράδειγμα της γειτονικής Βουλγαρίας που από πέρυσι μέχρι φέτος οι ξένες επενδύσεις μειώθηκαν κατά 50%, παρ’ ότι το κόστος εργασίας είναι άθλια χαμηλό.
Ωστόσο, η ίδια η ζωή αποδεικνύει πως η υπόσχεσή τους κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος, μετατράπηκε σε μια μεγάλη απάτη των κυρίαρχων ελίτ και παράλληλα σε σαφή ανικανότητα να εγγυηθούν αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, κοινωνική συνοχή και κοινωνική ευημερία. Δεν ήθελαν να εγγυηθούν καλύτερες συνθήκες ζωής. Με τη σειρά του, το περίφημο “success story” του κ. Σαμαρά, αποδεικνύεται ιστορία παταγώδους αποτυχίας. Μια αποτυχία που δε χρεώνεται μόνο στις πολιτικές που ασκεί η κυβέρνηση του, αλλά μια αποτυχία που βαραίνει τα αδιέξοδα ολόκληρου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, ολόκληρου του παγκόσμιου καπιταλισμού.
Οι ίδιοι οι λαοί, από κάθε γωνιά του πλανήτη, το βροντοφωνάζουν με κάθε τρόπο, κραυγάζουν πως «δεν πάει άλλο, το σχέδιο σας δε μας χωράει, δε μας συμπεριλαμβάνει…».
Όπου κι αν στρέψει κανείς το βλέμμα του, θα δει τις ίδιες “γυμνές εικόνες” του παγκόσμιου συστήματος, την ίδια αποτυχία των κυρίαρχων τάξεων να αποδείξουν πως το σχέδιό τους μπορεί να εκφράσει τα συμφέροντα ολόκληρης της κοινωνίας.
Από τους ασταμάτητους αγώνες των λαών του ευρωπαϊκού νότου ενάντια στα μνημόνια λιτότητας, μέχρι τις εξεγέρσεις στα προάστια του Λονδίνου και της Στοκχόλμης. Από τη μεγαλειώδη εξέγερση του τουρκικού λαού, ενάντια στη βαρβαρότητα και τον αυταρχισμό που επιδεικνύουν οι πολιτικές Ερντογάν, μέχρι και τις αλυσιδωτές κοινωνικές εκρήξεις του Αραβικού κόσμου. Από τις μακρινές φαβέλες της Βραζιλίας, μέχρι και τα κινήματα όκιουπαϊ Γουόλ Στρήτ στη Νέα Υόρκη, οι λαοί αντιστέκονται, διεκδικούν, αγωνίζονται, βάζοντας μπροστά αιτήματα, όπως το βάθεμα της δημοκρατίας, η αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου υπέρ των ασθενέστερων οικονομικά τάξεων, το καθολικό δικαίωμα στην εργασία και η υπεράσπιση του κοινωνικού κράτους.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, ο ΣΥΡΙΖΑ αποκτά πολλαπλάσια ευθύνη. Το ελληνικό παράδειγμα αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα και ξεχωριστή σημασία. Πολλοί λαοί αντιστάθηκαν σθεναρά, με επιμονή και αντοχή στο χρόνο. Όμως, η φανερή απουσία οργανωμένων πολιτικών υποκειμένων, που να είναι σε θέση να δώσουν διέξοδο και να εκφράσουν τα συμφέροντα του λαού, άφησε όλο το πεδίο ανοιχτό στις αυταρχικές και μιλιταριστικές δυνάμεις καταστολής να πνίξουν στο αίμα τα δίκαια αιτήματα του κόσμου. Το παράδειγμα της Αιγύπτου έχει να μας διδάξει πολλά επ’ αυτού.
Στη χώρα μας, η χρονιά που πέρασε αποτέλεσε ένα πυκνότατο πεδίο κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων. Οι πολιτικές των μνημονιακών κυβερνήσεων συνέχισαν να χτυπούν με κάθε τρόπο την πλειοψηφία της κοινωνίας. Το δόγμα της λιτότητας εντάθηκε και αναβαθμίστηκε ποιοτικά σε γενικευμένη ανθρωπιστική κρίση. Θυμίζοντας σκοτεινούς καιρούς του παρελθόντος, το κράτος έκτακτης ανάγκης πασχίζει να φιμώσει τα πάντα. Για την κυβέρνηση, δεν έχει καμία σημασία αν η πολιτική της έχει εκπέσει στα μάτια του κόσμου. Αρκεί που αυτή επιβάλλεται.
Αλλά για μια κυβέρνηση της συμφοράς, που έχει απέναντί της πλειοψηφία του ελληνικού λαού, το τέλος είναι κοντά!
Από τον περασμένο καλοκαίρι μέχρι σήμερα ψηφίστηκαν απανωτά μνημόνια με διαδικασίες εξπρές, μηδενικής δημόσιας διαβούλευσης. Διαδικασίες αντιδημοκρατικές, που ευτέλιζαν την λειτουργία του κοινοβουλίου και μετέτρεψαν το Σύνταγμα σε κουρελόχαρτο. Μέσα σε ένα χρόνο, μειώθηκαν εκ νέου μισθοί και συντάξεις, καταργήθηκαν κοινωνικά επιδόματα, έγιναν χιλιάδες απολύσεις στο δημόσιο τομέα, φορολογήθηκαν σκληρά οι φτωχές κοινωνικές τάξεις, φοροελαφρύνθηκαν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, πέρασε σχεδόν το σύνολο του δημόσιου πλούτου στο ΤΑΙΠΕΔ προς πώληση. Το κράτος άνοιξε διάπλατα το δρόμο στα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα να σαρώσουν τα πάντα. Η λίστα των απάνθρωπων μέτρων, που ψηφίστηκαν τον προηγούμενο καιρό, κυριολεκτικά δεν έχει τελειωμό και, πιθανότατα, η απαρίθμησή τους στο σημερινό ανοιχτό απολογισμό που διοργανώνουμε να μην έχει ουσιαστικό νόημα. Ο ελληνικός λαός τα γνωρίζει καλά, βιώνει καθημερινά τις συνέπειες τους μέχρι το κόκαλο. Ο υπερδιπλασιασμός του χαρατσιού στις δομημένες επιφάνειες για τις φτωχογειτονιές των πόλεων και τα χωριά μας είναι βαρύς.
Επανειλημμένα ακούμε τον πρωθυπουργό, να μας μιλάει για τη “Νέα Ελλάδα” που βρίσκεται στο προσκήνιο. Για εμάς, η “Νέα Ελλάδα” του κ. Σαμαρά είναι η Ελλάδα που πετάει το λαό της στο περιθώριο, που τον αφήνει στο έλεος των νόμων της ζούγκλας και του κοινωνικού κανιβαλισμού. Είναι η Ελλάδα της άνεργης ανάπτυξης, της Μανωλάδας, του εξαθλιωμένου εργατικού δυναμικού που τρέφεται από τα ψίχουλα των επενδύσεων μέσα σε συνθήκες εργοδοτικής τρομοκρατίας. Είναι η Ελλάδα του γενικευμένου αναλφαβητισμού και της οικονομικής μετανάστευσης, των δακρυγόνων και των επιστρατεύσεων, των στρατοπέδων συγκέντρωσης και του μίσους απέναντι στο διαφορετικό.
Η απειλή του φασιστικού φαινομένου δεν αποτυπώνεται απλώς μέσα από τις δράσεις μίσους της ναζιστικής Χρυσής Αυγής. Η κυβέρνηση η ίδια μπολιάζει την κοινωνία με μίσος, με φόβο και ανασφάλεια στον ασταμάτητο αγώνα για επιβίωση, με ρατσισμό και ξενοφοβία, με τον αυταρχισμό, τη βία των απολύσεων, των περικοπών και του “μαύρου” στους πομπούς της δημόσιας τηλεόρασης. Η ίδια η κυβέρνηση και τα μνημόνια ενισχύουν το φασισμό σαν πολιτική τάση απαξίωσης της δημοκρατίας. Διότι φασισμός είναι η ανεργία, η φτωχοποίηση, οι απολύσεις.
Αυτό το πρόγραμμα με τα μνημόνια δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε συνθήκες Δημοκρατίας. Για να το εφαρμόσουν, καταργούν τη δημοκρατία και εγκαθιδρύουν ένα αυταρχικό κράτος.
Ως ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθήσαμε και προσπαθούμε με όλες μας τις δυνάμεις να σταθούμε ολοκληρωτικά απέναντι στην προαναφερθείσα ζοφερή κατάσταση. Αγωνιστήκαμε μέσα και έξω από την βουλή, προκειμένου να φέρουμε στο επίκεντρο της πολιτικής τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, όπως αυτές της εργασίας, της υγείας, της δημοκρατίας, της μόρφωσης και του πολιτισμού. Όμως, είναι αλήθεια ότι σε πολλές περιπτώσεις φανήκαμε πιθανόν αναντίστοιχοι των προσδοκιών του κόσμου.
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 1.8.2013