Τα τελευταία χρόνια οι πρόχειρες διασκευές κωμωδιών και τραγωδιών η ανεύθυνη και κακόγουστη ένδυση των ηθοποιών τα σουρεαλιστικά σκηνικά , οι άβολοι βηματισμοί του χορού ,οι περιττές κραυγές πρόσθεσαν καχυποψία σε πολλούς θεατρόφιλους θεατές σχετικά με παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας ή κωμωδίας.
Σ’αυτήν την παράσταση της 12ης Ιουλίου στην Κέρκυρα ο σκηνοθέτης κ Πάνος Βαρδάκος είχε σεβαστεί και είχε μελετήσει προσεκτικά τα κείμενα του Αριστοφάνη. Οι εκκλησιάζουσες είναι Αθηναίες που ντύνονται άνδρες για να πάρουν μέρος στην εκκλησία του δήμου και να διοικήσουν την πατρίδα τους. Η επιλογή της Πραξαγόρας σύμφωνα με το στιχ. 539, πιστή , οι γενειάδες στην μεταμφίεση απαραίτητες μια που οι αρχαίοι Αθηναίοι δεν εξυρίζοντο ποτέ. Η ηχητική του ανοιχτού θεάτρου βοηθήθηκε από τα ηχητικά της παράστασης για να ηχήσει σωστά η εκφορά του θεατρικού λόγου , το δε μακιγιάζ της κ Χριστίνας Μπέλγκρας εκπληκτικό. Σχεδόν είχε μετατρέψει τα πρόσωπα των τριών ανδρών που υποδύονταν τις γριές σε ρυτιδωμένα ζαρωμένα προσωπεία χωρίς να υπάρχει ομοιότητα μεταξύ τους.
«Ο Αριστοφάνης , με το σκοπό που του επιβάλλει το είδος στο οποίο ανήκει επιχειρεί να διαλύσει την ένταση της καθημερινής ζωής μ’ένα πασίχαρο παλλαϊκό γέλιο» γράφει ο Τάσος Λιγνάδης.
Το μεγαλύτερο όπλο του ανθρώπου το αντίδοτο σε κάθε πίεση, ψυχική διαταραχή και κοινωνική υποτίμηση που επιχειρείται εις βάρος του, είναι το γέλιο που όχι μόνο βιολογικά έχει αποδειχθεί ότι κινητοποιεί και διεγείρει δεκάδες νεύρα αλλά και οι ορμονικές δημιουργίες προσφέρουν το αίσθημα της αυτάρκειας και της ικανοποίησης. Το γέλιο που οι στυφοί βασιλιάδες και οι διάδοχοί τους από την Βυζαντινή εποχή μέχρι τον Διαφωτισμό επεδίωκαν να το εκλάβουν προσλαμβάνοντας στην αυλή τους ως διασκεδαστές, μίμους και νάνους, εγγαστρίμυθους και ακροβάτες.
Το γέλιο που μας το χαρίζει ακόμη ο Αριστοφάνης μέσα από την προσπάθεια ευρηματικών καλλιτεχνών όπως της θεατρικής ομάδας της Κεφαλλονιάς ανταποδίδοντας το στο κοινό τους με την ανίχνευση προσδιορισμού των Αχίλλειων πτερνών των χαρακτήρων και τις απόκρυφες πλευρές των προσώπων, στιγματίζοντας έτσι την πολιτική αδικία και τον αυταρχισμό.
Εξ άλλου οι Ιταλοί θεατρικοί Ιστορικοί Tessari, Taviani, Pinto έγραψαν ότι η δημιουργήθηκε ως απάντηση στην οικονομική και πολιτική κρίση του 16ου αιώνα.
Η Μουσική και τα τραγούδια του κ . Χαριτάτου ήσαν οριοθετημένα μέσα στα πλαίσια του έργου ενώ τα αρχαϊκά σκηνικά με την ημίγυμνη θεά προσέθεταν στην τοπογράφηση του Αθηναϊκού τοπίου της Πνύκας.
Υπάρχει το θέατρο στην Αλύπα Παλαιοκαστρίτσας που θα μπορούσε να παιχθεί η παράσταση μα και μικρά θέατρα όπως στο χωριό Αργυράδες, Σκριπερό κλπ με κοινό που μπορεί να παρακολουθήσει και να κατανοήσει μια τέτοια παράσταση.
Το Επτανησιακό θέατρο που γεννήθηκε στα Ιόνια νησιά μας μέσα στα σαλόνια και όπως έγραψε ο Διονύσιος Ρώμας συνεχίζεται από τις θεατρικές ομάδες ποιότητας και θεατρικού ήθους όπως η ομάδα της Κεφαλληνίας.
Ρούλα Καλούδη – Λογοτέχνης
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 19.7.2013