Δεν είμαι περισσότερο μάνα σου
από το σύννεφο που διυλίζει έναν καθρέφτη για να αντανακλά τη δική του αργή εξαφάνιση στο χέρι του ανέμου.
Ολη νύχτα σαν πεταλουδίτσα η ανάσα σου
πεταρίζει ανάμεσα στα λεία ροζ τριαντάφυλλα. Ξυπνώ ν’ αφουγκραστώ:
μια μακρινή θάλασσα σαλεύει μες στ’ αυτί μου.
Μια κραυγή και σκουντουφλώ απ’ το κρεβάτι, βαριά σαν αγελάδα και λουλουδιασμένη
μες στο βικτωριανό μου νυχτικό.
Το στόμα σου ανοίγει καθαρό σαν του γατιού. Το τετράγωνο του παράθυρου
Ξασπρίζει και καταπίνει τα θολά του αστέρια. Και τώρα δοκιμάζεις
μια φουχτίτσα νότες˙
τα ξεκάθαρα φωνήεντα υψώνονται σαν μπαλόνια.
Ποίημα από την έκδοση Σύλβια Πλαθ. Ποιήματα, εισ.-μτφρ.: Κλαίρη Σωτηριάδου
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 28.6.2013