ΤΑ ΒΑΘΥΤΕΡΑ ΑΙΤΙΑ ΔΙΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗΝ ΑΝΑΤΑΡΑΧΗΝ.

Αὐταί καθ’ ἑαυταί ὃμως αἱ Κυβερνητικαί ἐνέργειαι, δέν ἦσαν ἡ πραγματική αἰτία διά νά ὁδηγήσωσιν εἰς ἐπαναστατικῆς μορφῆς ταραχάς εἰς τήν Τουρκίαν, ἀλλ’ ἁπλῶς αἱ ἀφορμαί, πού ἒδωσαν τό ἒναυσμα ἐμφανίσεως εἰς τό προσκήνιον τῶν βαθυτέρων λόγων καί αἰτίων, τά ὁποῖα κρύβονται ὂπισθεν τῆς παρούσης ἀναταραχῆς.

Μεταξύ τῶν βασικωτέρων αἰτίων, τά ὁποῖα ἀναφέρουσι πολλοί ἀναλυταί, εἶναι τά ὑποβόσκοντα πολιτικά, στρατιωτικά καί θρησκευτικά θέματα τῆς Τουρκίας, ὡς π.χ. ἡ τηρηθεῖσα θέσις της ἒναντι τῆς Συρίας, διότι δέν ἒλαβεν ὑπ’ ὂψιν τό γεγονός, ὃτι ὁ Bachar al-Asad εἶναι καί ὑποστηρίζεται εἰς τήν Συρίαν ὑπό τῶν Μωαμεθανῶν Ἀλαουϊτῶν, πού εἶναι μέν μειονότης μεταξύ τῶν Μουσουλμάνων τῆς Συρίας, ἀλλά πολυάριθμοι (20%, δηλ. τό 1/5) τῶν Μουσουλμάνων τῆς Τουρκίας, ὡς ἐκ τούτου δέ ὑπῆρχε μεγάλη δυσαρέσκεια μεταξύ αὐτοῦ τοῦ μεγάλου ποσοστοῦ τῶν Τούρκων διά τήν ἐχθρικήν στάσιν τῆς χώρας των ἒναντι τῆς Συρίας.

Εἷς ἂλλος λόγος, ὁ ὁποίος ἐπίσης ἀναφέρεται, εἶναι ἡ ἐπιτευχθεῖσα «συνθήκη εἰρηνεύσεως» μέ τούς Κούρδους, ἀφοῦ πλεῖστοι Κοῦρδοι εἶναι κατά τῆς συμφωνίας αὐτῆς. Καί αὐτοί ἀπό τῆς πλευρᾶς των ἐκμεταλλεύονται τάς ταραχάς εἰς τήν χώραν διά νά δημιουργήσωσι συνθήκας ἀκυρώσεως τῆς ἐπιτευχθείσης συμφωνίας.

Ὃμως ὁ γράφων θά ἢθελε εἰς τό παρόν ἂρθρον νά βοηθήση νά ἐμβαθύνωμεν εἰς κάποια ἂλλα αἲτια, τά ὁποῖα φαίνεται νά διαφεύγωσι τῆς γενικῆς προσοχῆς. Ὑπάρχουσι καί οἱ κάτωθι δύο βασικοί λόγοι:

Ὁ Πρῶτος λόγος ἀρχίζει ἀπό τόν διορισμόν τοῦ κ. Ahmet Davutoglu ὡς Ὑπουργοῦ τῶν Ἐξωτερικῶν τῆς Τουρκίας τήν Ἂνοιξιν (Μάϊον) τοῦ 2009 ὑπό τοῦ Τούρκου Πρωθυπουργοῦ κ. Erdogan. Τό γεγονός αὐτό δέν ἦτο καθόλου τυχαῖον. Τόν κ. Davutoglu ἐπέλεξεν ὁ ἲδιος ὁ Πρωθυπουργός τῆς Τουρκίας διά νά χαράξη καί πράγματι ἐχάραξε τήν «νέαν σύγχρονον ἐξωτερικήν πολιτικήν τῆς Τουρκίας», ἡ ὁποία ἑδράζεται ἐπί τῆς ἰδέας τῆς ἀναστυλώσεως καί ἀναβιώσεως τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας τῶν παρελθόντων αἰώνων. Ἀπό τοῦ 2009 μέχρι σήμερον τά πράγματα ἐξελίσσοντο συμφώνως τῆς προσχεδιασθείσης ὑπό τοῦ κ. Davutoglu πορείας, μέ τήν Τουρκίαν πράγματι νά ἀνακτᾶ συνεχῶς καί σταθερῶς τήν ἀπολεσθεῖσαν ἐπιρροήν της εἰς τάς χώρας τῆς πρώην Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας ἀκολουθοῦσα μίαν πολιτικήν σαγηνεύσεως καί δελεασμοῦ τῶν γειτονικῶν χωρῶν της, ἐνὧ ταὐτοχρόνως, εἰς τόν οἰκονομικόν τομέα, προέβαινεν εἰς στοχευμένας ἐπενδύσεις εἰς τάς χώρας αὐτάς τοῦ ἰδιαιτέρου ἐνδιαφέροντός της.

Εὐκρινέστερον μᾶς δίδουσι τούς σημερινούς σκοπούς τῆς Τουρκικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς δύο βαρυσήμαντοι πολύ πρόσφατοι ἐπίσημοι ὁμιλίαι τοῦ κ. Davutoglu: Ἐκεῖναι τῆς 3ης καί 4ης Μαρτίου, 2013, εἰς ἐπίσημον Συνέδριον καί τάς ὁποίας ἀπεκάλυψεν εἷς ἱκανός Τοῦρκος δημοσιογράφος, ὁ Tulin Daloglu, ὁ ὁποῖος διαμένει εἰς τήν Ἀμερικήν (Washington).

Διά νά λάβωμεν γνῶσιν τῶν ἐμπιστευτικῶν Τουρκικῶν ἀποκαλύψεων καί προγραμματισμῶν εἰς τό ὡς ἂνω Συνέδριον ὁ γράφων παραθέτει κατωτέρω ἓν χαρακτηριστικόν ἀπόσπασμα ἀπό τήν πρώτην ὁμιλίαν τοῦ κ. Davutoglu τῆς 3ης Μαρτίου, 2013:

Κυριακή, 3 Μαρτίου, 2013: «Ὁ παρελθών αἰών ἦτο δι’ ἡμᾶς (τούς Τούρκους) μόνον μία παρένθεσις. Θά τήν ξανακλείσωμεν αὐτήν τήν παρένθεσιν. Θά τό πράξωμεν χωρίς νά καταφύγωμεν εἰς τόν πόλεμον ἢ νά ὑποδείξωμεν οἱονδήποτε ὡς ἐχθρόν, χωρίς νά παραβιάσωμεν τό ἐλάχιστον σύνορον. Καί πάλιν θά συνδέσωμεν τό Sarajevo (Βοσνία) μέ τήν Δαμασκόν (Συρία), τήν Βεγγάζην (Λιβύη) μέ τό Ἐρζερούμ (Τουρκία), μέ τό Βατούμ (Γεωργία). Αὐταί (αἱ περιοχαί) θά εἶναι τό κέντρον τῆς δυνάμεώς μας.

Ἲσως αὐταί νά σᾶς φαίνωνται διαφορετικαί χῶραι, ἀλλά ἡ Ὑεμένη καί τά Σκόπια, τό Ἐρζερούμ καί ἡ Βεγγάζη ἦσαν τμήματα τῆς ἰδίας χώρας (τῆς Τουρκίας) πρό 110 ἐτῶν. Ὃταν τό λέγωμεν, μᾶς χαρακτηρίζουσι τήν θέσιν μας «Νέο-Ὀθωμανισμόν». Ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι συνεκέντρωσαν ὃλην τήν Εὐρώπην ὃμως δέν ἒχουσιν ἀποκληθῆ «Νέο-Ρωμαῖοι», ἀλλά ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἐπανενώνουν τάς χώρας τῆς Μέσης Ἀνατολῆς ἒχουν ἀποκληθῆ οἱ «Νέο-Ὀθωμανοί».

Τήν ἑπομένην, ἢτοι τήν Δευτέραν, 4ην Μαρτίου, 2013, συνεχίζων τήν ἐπίσημον ἀνάπτυξιν τῶν ἰδεῶν του καί τῆς Τουρκικῆς στρατηγικῆς ὁ κ. Davutoglu ἐπανῆλθε μέ ἒτι σαφεστέρας καί πλέον συγκεκριμένας θέσεις:

«Οἱ λαοί οἱ ὁποῖοι ἒζησαν μαζί διά μέσου τῆς Ἱστορίας εἰς αὐτήν τήν περιοχήν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς διεχωρίσθησαν οἱ μέν ἀπό τούς δέ κατά τήν διάρκειαν τοῦ παρελθόντος αἰῶνος, ἐμεγάλωσαν χωρισμένοι οἱ μέν τῶν δέ. Ἡ Τουρκία ἦτο ἡ κεντρική χώρα μέχρις ὃτου τά σύνορά της ἒχουν μειωθῆ, ἡ Γεωγραφία διανεμηθῆ καί αἱ γεωγραφικαί σφαῖραι διαχωρισθῆ. Ἀλλά, ὡς αὐτό νά μήν ἦτο ἀρκετόν, εἷς νέος σπόρος διχασμοῦ ἒχει ἐγκατασταθῆ εἰς τήν χώραν μας». (Μέ αὐτό ἀνεφέρετο εἰς τό κίνημα τοῦ Κουρδικοῦ Ἀλυτρωτισμοῦ).

Εἶμαι βέβαιος, ὃτι οἱ ἐκλεκτοί ἀναγνῶσται ἒχουσι μείνει ἂναυδοι ἀπό τάς ὡς ἂνω ἐπισήμους Τουρκικάς ἀποκαλύψεις πολιτικῶν θέσεων καί στρατηγικῆς, παρ’ ὃλον βεβαίως ὃτι αἱ θέσεις τοῦ κ. Davutoglu ἦσαν κοινόν μυστικόν. Τώρα ὃμως ἐλέχθησαν ἐπισήμως ὡς Τουρκική Ἐξωτερική Πολιτική. Αὐτό μᾶς ὁδηγεῖ εὐθέως, εἰς τόν Δεύτερον λόγον τῶν Τουρκικῶν Ἀναταραχῶν. Ὃταν διέρρευσαν ἀπό τόν δημοσιογράφον Daloglu αἱ ἐπισήμως πλέον ἐκφρασθεῖσαι θέσεις τῆς Τουρκίας ἐντυπωσιάσθησαν καί ἀντέδρασαν κατά τόν ἲδιον τρόπον καί αἱ Κυβερνήσεις εἰς ὃλον τόν κόσμον, ἀπό Ἀνατολήν μέχρι τήν Δύσιν καί ἀντιστρόφως ἀπό τήν Δύσιν εἰς Ἀνατολήν, ἀπό τήν Βόρειον καί Κεντρικήν μέχρι τήν Νότιον Εὐρώπην, ἀπό τάς Βαλκανικάς μέχρι τάς Ἀραβικάς χώρας τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί τό Ἰσραήλ, ὡς καί εἰς αὐτάς τῆς Βορείου Ἀφρικῆς. Εἰς ὃλας τάς χώρας ἢχησαν καμπάναι, – ὂχι καμπανάκια – δι’ ἓνα νέον μεγάλον μελλοντικόν κίνδυνον διαγραφόμενον ἐμφανῶς πλέον εἰς τόν ὁρίζοντα. Ἦσαν ὃλοι σύμφωνοι, διπλωματικῶς βεβαίως, ὡς πρός τοῦτο, ὃτι ἒπρεπε τό συντομώτερον νά δοθῆ ἓν ἰσχυρόν μάθημα Ἀνασφαλείας εἰς τήν Τουρκίαν, διά νά μήν εἶναι αὓτη τόσον βεβαία, ὃτι θά ἐπιτύχη εἰς τούς σχεδιασμούς της ἢ ὃτι οἱ σχεδιασμοί της θά ἐπιτύχωσι ἢ θά παραμείνωσι ἂνευ ἀντιδράσεως.

Ἐζητεῖτο ἡ κατάλληλος εὐκαιρία πρός τοῦτο. Τήν ἀφορμήν, καί μάλιστα ἐκ τῶν ἒσω, τήν ἒδωσεν ὁ ἲδιος ὁ κ. Ἐρντογάν καί ἡ Κυβέρνησίς του μέ τά τελευταῖα μέτρα κατά τῶν ἐλευθεριῶν τοῦ Τουρκικοῦ λαοῦ καί τῆς νεολαίας καί βεβαίως τήν καταστροφήν τοῦ πάρκου Gezi, πού ὑπῆρξαν ὃλα μαζί ἡ ἀφορμή διά τήν ὁμαδικήν ἐξέγερσιν εἰς Τουρκίαν, ἀνεξαρτήτως κοινωνικῆς προελεύσεώς καί πολιτικῶν θέσεων…

Λάμπης Γ. Κωνσταντινίδης

Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 13.6.2013