Πόσοι σαν τον Ιούδα κυκλοφορούν ανάμεσά μας; Πόσοι είναι έτοιμοι να πουλήσουν ιδέες και ιδανικά για λίγα αργύρια; Αλλά και πόσοι από αυτούς έχουν την δύναμη, κυνηγημένοι από τις ερινύες, να πάνε να κρεμαστούν;
Άνθρωποι, που κρατάνε στα χέρια τους τις ζωές, τις ελπίδες, τα όνειρα εκατομμυρίων ανθρώπων, αποδεικνύονται χειρότεροι του Ιούδα. Και είναι χειρότεροι γιατί την προδοσία την λένε «καθήκον». Είναι χειρότεροι γιατί κάθε φορά που προδίδουν όλους όσους έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους πάνω τους, γίνονται και πιο θρασείς, πιο χυδαίοι, πιο αυταρχικοί. Γίνονται το χειρότερο είδος ανθρώπων, γίνονται Τύραννοι!
Ο Χριστός δέχθηκε με καρτερικότητα τις προσβολές, τον εξευτελισμό, το μαστίγωμα μπροστά στον Πιλάτο.
Ο όχλος μέσα σε λίγες ώρες, από εκεί που υποδέχθηκε τον Χριστό με βάγια, σαν Μεσσία, στο ερώτημα του Πιλάτου ποιον να ελευθερώσει, τον Χριστό ή τον ληστή Βαραββά, φώναζε «Βαραββά». Τι μεσολάβησε κι άλλαξαν γνώμη τόσο γρήγορα;
Ο Πιλάτος αρκέστηκε στην ιστορική φράση «νίπτω τας χείρας μου» αντί να αποδώσει δικαιοσύνη.
Μα πάνω από όλα, υπάρχει το μίσος των Αρχιερέων που ζητάει την σταύρωση Εκείνου που ήρθε να δώσει ένα άλλο νόημα στη ζωή των ανθρώπων. Εκείνου που αποκάλυψε πως το Ιερατείο, η εξουσία των Εβραίων, ήταν όχι απλά υποκριτές, αλλά εκμεταλλευτές των ανθρώπων.
Ο δρόμος του Χριστού προς τον Γολγοθά, θυμίζει τον δρόμο πολλών απλών ανθρώπων που αναζητούν την δικαίωση, αναζητούν μια καλύτερη κοινωνία. Είναι αυτοί που σηκώνουν στις πλάτες τους, τον βαρύ σταυρό της σύγκρουσης με τα σύγχρονα Ιερατεία, τα κατεστημένα, πολιτικά και οικονομικά, που καταδυναστεύουν τους λαούς.
Κι όπως ο όχλος φώναζε να ελευθερωθεί ο ληστής Βαραββάς, έτσι και στις ελεγχόμενες δημοκρατίες ψηφίζονται κι εκλέγονται οι σύγχρονοι Βαραββάδες. Οι ληστές…
Τα καρφιά που σταύρωσαν τον Χριστό, την Αλήθεια, με μορφή σταυρού στα ψηφοδέλτια, σταυρώνουν τα όνειρα των πολιτών.
Γιατί τα καρφιά δεν τα έμπηξαν στο σώμα του Χριστού οι Αρχιερείς, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Τα έμπηξαν οι απλοί άνθρωποι.
Όμως, και οι στρατιώτες που ήταν εκεί, πάνω στον Γολγοθά, άρπαξαν τα ρούχα του Χριστού και τα έπαιξαν στα ζάρια. Όπως αρπάζουν τις περιουσίες των πωλητών σήμερα, τα σύγχρονα κοράκια, οι υπηρέτες – στρατιώτες της εξουσίας.
Ανεξήγητο; Ανερμήνευτο; Αδιανόητο;
Ο Χριστός ζούσε και ζει ανάμεσά μας. Είναι τόσο κοντά μας, όσο εμείς θέλουμε. Γι’ αυτό απέτυχε το Ιερατείο να τον θανατώσει.
Αυτές τις Άγιες ημέρες, η καρδιά μας θα μας πει αν ο Χριστός είναι ο υιός του Θεού, αν πρέπει να πιστέψουμε σ’ Αυτόν.
Ας μελετήσουμε τις συμπεριφορές της τότε εξουσίας και του όχλου και να τις συγκρίνουμε με όλα όσα γίνονται στις ημέρες μας κι ίσως βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα.
Συμπεράσματα που ίσως μας οδηγούν στο «Δεύτε λάβετε Φως»!!!
Και δούμε επιτέλους το Αληθινό Φως!
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
Ιάκωβος Ποθητός
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 2.5.2013