Δεν είμαι περισσότερο μάνα σου
από το σύννεφο που διυλίζει έναν καθρέφτη για να αντικατοπτρίσει
τη δική του αργή
εξάλειψη απ’ το χέρι του ανέμου.
Ολη τη νύχτα η ανάσα σου σαν νυχτοπεταλούδα
φτερουγίζει ανάμεσα στα άψυχα ροζ τριαντάφυλλα.
Ξυπνώ κι αφουγκράζομαι:
Μια μακρινή θάλασσα σαλεύει στο αφτί μου.
Μια φωνή και κατρακυλώ απ’ το κρεβάτι, λουλουδάτη και βαριά σαν αγελάδα
μες στη βικτωριανή νυχτικιά μου.
Το στόμα σου ανοίγει καθαρό σαν γάτας. Το παράθυρο
ασπρίζει και καταπίνει τα αχνά του αστέρια. Και τώρα αρχίζεις να εξασκείς
τις λιγοστές σου νότες˙
τα διαυγή φωνήεντα ανυψώνονται σαν μπαλόνια.
Μετάφραση.: Ελένη Ηλιοπούλου, Κατερίνα Ηλιοπούλου
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 28.4.2013, Poema