Η διχόνοια, είναι πάντα εδώ. Σαν ένα κουσούρι φθονερό. που θέλει να κόψει το κεφάλι οποιουδήποτε εξέχει πάνω από το μέσο όρο. Να του βγάλει το μάτι, επειδή μπορεί να βλέπει. Να τον εκδικηθεί, επειδή δεν είναι αυτός. Σαν ένα εσωτερικό χούι, που βγαίνει τελευταίο μαζί με την ψυχή, επειδή, αυτό είναι, που μια ζωή την βασανίζει. Σαν ένα εξωτερικό ελάττωμα, που αρκεί για να επισκιάσει την ωραιότητα του υπολοίπου σώματος. Ένα σάπιο κύτταρο που μεταδίδει την φθορά στα διπλανά του. Ή ακόμη σαν μια βαθιά ουλή πάνω στη σάρκα, που δεν αφήνει να την ξεχάσεις. Ένα ελατήριο, που το κουρδίζουν έντεχνα, εκείνοι που θέλουν να μας διχάσουν. Που έχουν το συμφέρον να ξυπνούν το θηρίο που κοιμάται.
Κάπως έτσι, η διχόνοια, αποσυνθέτει την ζωή μας από κάθε τι δημιουργικό, για να την ανασυνθέσει στρεβλά, μέσα από ένα πλήθος κάθετων και ευφάνταστων διαχωρισμών. Ο δεξιός ενάντια στον αριστερό, οι προοδευτικοί ενάντια στους συντηρητικούς, οι Παναθηναϊκοί ενάντια στους Ολυμπιακούς, ο ιδιωτικός υπάλληλος ενάντια στον δημόσιο, ο παγανιστής ενάντια στον χριστιανό, ο φαλακρός ενάντια στον μαλλιά, οι μελαχρινές ενάντια στις ξανθιές, ο καρεκλάς ενάντια στον ροκά, ο πάνω μαχαλάς εναντίον του κάτω μαχαλά κ.ο.κ, Τελικά, ο Έλληνας ενάντια στον Έλληνα.
Είναι οδυνηρό, αλήθεια, να συλλογιέται κανείς, πως ο Έλληνας τρέφει μια ανίερη προσήλωση στο θηρίο αυτό, που είναι έτοιμο να τον κατασπαράξει. Και αν δεν αρκούν οι δικές του σάρκες, είναι έτοιμος να του προσφέρει και τις σάρκες των άλλων. Και αν δεν του αρκούν οι διχαστικοί λόγοι για να ακολουθήσει την ανόσια θεά, τότε με θαυμαστή επινόηση εφευρίσκει χιλιάδες άλλους. Και αν δεν υπάρχει λόγος, δημιουργεί πάντοτε έναν εκ του μη όντος, ακόμη και αν χρειαστεί να τρώγεται με τα ρούχα του. Ακόμη και αν χρειαστεί, να διχοτομήσει τον εαυτό του, σαν άλλος Ιανός, προκειμένου το ένα μισό να στραφεί ενάντια στο άλλο.
Έτσι, δεν είναι καν αναγκαίο, να αφορά η διχόνοια σπουδαία ζητήματα, αφού της αρκούν και τα μικρά. Ούτε μόνο να διαλύει έθνη, αφού μπορεί το ίδιο άνετα να διαλύει κοινωνίες, οικογένειες και σχέσεις. Πάντα πρόθυμος ο Έλληνας, βρίσκει τον αντίπαλο του στο πρόσωπο του άλλου. Αρκεί να βρεθεί ο λόγος της διαφοροποίησης, που θα του δίνει το πρόσχημα του ανταγωνισμού και το άλλοθι της δήθεν υπεράσπισης του δικαίου. Διότι, ένα άλλο γνώρισμα της διχόνοιας, είναι η απατηλή αίσθηση που αφήνει και στα δύο μέρη, πως το καθένα από αυτά είναι φορέας του ορθού, του λογικού και της δικαιοσύνης, ενώ το άλλο όχι.
Αυτή, η παρά φύση κατάσταση της αλλοφροσύνης, το μόνο που καταφέρνει, είναι η αλληλεξουδετέρωση και η σπατάλη ανθρώπινου δυναμικού και πολύτιμης ενέργειας, που είναι αναγκαία για το κοινό καλό. Για αυτό η διχόνοια μπορεί να οριστεί, ως μια ασθένεια της ψυχής και ως μια ιέρεια του παράλογου. Διότι, δεν είναι κακό, να υπάρχουν αντίθετες απόψεις. Κακό είναι, να μην υπάρχει ένα πνεύμα σύνθεσης, ικανό να συζεύξει τις αντιθέσεις στο άροτρο της δημιουργίας και να προάγει τα πράγματα έξω από το τέλμα της διχόνοιας. Ειδικά, όταν, όπως τώρα, η χώρα βρίσκεται στο κατώφλι της καταστροφής και έχει ανάγκη από όλες τις δυνάμεις της.
Αναρωτιέται κανείς, λοιπόν, τι χρεία έχουμε άλλων εχθρών, αφού έχουμε τους ίδιους τους εαυτούς μας;
Φωτογραφία: «Το Ελληνικό Δράμα», του Γερ. Γ. Γερολυμάτου, ακουαρέλες σε χαρτί-μελάνι
Γεράσιμος Γ. Γερολυμάτος
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 14.4.2013