Ισως ο νεκρός που με κοιτά τόση ώρα επίμονα έξω από την κλειστή πόρτα.
Ισως εκείνος, με την κατάμαυρη περιβολή, σκοτώσει την πείνα.
Κρατά στο χέρι ματωμένο χαλινάρι.
Γιατί από το στόμα του αλόγου του που κάποτε πετούσε, δεν σταματά να τρέχει το αίμα…
μασάει τα φτερά του.
Ποίημα από τη συλλογή Ενεός…
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 16.2.2013, Poema