Θα μου πείτε εδώ άλλοι χάνουν τις δουλειές τους, άλλοι χρεοκοπούν και μένουν στον άσσο, άλλοι ξενιτεύονται, το ΦΑΠ σε πείραξε;
Όσο κι αν είναι λιγότερο σημαντικό, είναι συγχρόνως ενδεικτικό του πώς μπορείς να κάνεις τον «νοικοκύρη» φοροφυγά. Ο Λουκάς ουσιαστικά τιμωρείται για κάτι που δεν έκανε. Δεν είχε πάρει ποτέ στη ζωή του δάνειο κι άπλωνε τα χέρια του μέχρι εκεί που μπορούσε. Με την γυναίκα του, τις καλές εποχές πρέπει να έβγαζαν μαζί 3 χιλιάρικα τον μήνα (τώρα λίγο πάνω από τα δύο) και τους έφταναν μια χαρά για να ζουν με αυτάρκεια. Δεν είχαν τζιπ (ένα Citroen Saxo έχει ο Λουκάς), δεν είχαν σκάφος ή πισίνα. Δεν είχαν υπηρεσία στο σπίτι ούτε νταντάδες στα παιδιά. Διακοπές πήγαιναν 10 μέρες τον χρόνο συνήθως στο χωριό της γυναίκας του ή σε άλλους εξωτικούς προορισμούς του αργοσαρωνικού. Δεν χρωστούσαν και δεν τους χρώσταγαν. Είχαν όμως ένα μεγάλο ελάττωμα: έμεναν εκεί που το κράτος σε θεωρεί πλούσιο. Η αντικειμενική αξία του τόπου τους ήταν μεγαλύτερη από αυτή που θα μπορούσαν να αντέξουν. Και ο Λουκάς φαντάζομαι δεν θα είναι ο μόνος σε αυτήν την κατηγορία.
Το κομπόδεμα στην τράπεζα έχει προ πολλού στερέψει. Η λύση λοιπόν είναι να πουλήσει το σπίτι και να πάνε να μείνουν κάπου που «αντέχουν» (μάλλον όχι να πουλήσει, «να σκοτώσει» είναι το σωστό ρήμα με τις σημερινές συνθήκες). Όχι γιατί έκανε κάποιες λάθος επιλογές στη ζωή του κι έσκασαν τα δάνεια ή έπεσε έξω η επιχείρηση του, αλλά γιατί το κράτος έτσι αποφάσισε για να καλύψει τα δικά του λάθη. Το κράτος ζητάει από πολίτες σαν τον Λουκά να βάλουν πλάτη στα δύσκολα (μειώσεις μισθών, αύξηση ηλικιακών ορίων, αύξηση φορολογίας εισοδήματος) και συγχρόνως, ψαχουλεύει και στις τσέπες τους αν έχει μείνει τίποτε από παλαιότερη περιουσία . Θα μου πείτε είναι έκτακτη ανάγκη. Ναι συμφωνώ, αλλά πέρα όμως από φορομπηχτικά μέτρα και περικοπές δεν έχω δει τίποτε άλλο να εφαρμόζεται προκειμένου να γίνουν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Το πολιτικό σύστημα καταφεύγει στην εύκολη λύση αναβάλλοντας στην ουσία αυτά που το θίγουν.
Θα μου πείτε δεν χάθηκε κι ο κόσμος να αφήσουν το πατρικό τους και να πάνε να μείνουν κάπου αλλού, εκεί που «αντέχουν». Ούτε η πρώτη αδικία, είναι ούτε η τελευταία στις σημερινές συνθήκες. Το να χάνεις την δουλειά σου είναι τραγικό. Σε έξι μήνες όμως, ένα χρόνο το πιθανότερο είναι ότι θα ξαναβρείς δουλειά, πιθανώς όχι την ίδια. Αν χάσεις όμως με τέτοιο τρόπο το σπίτι που μεγάλωσες γιατί δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις στα ασήκωτα βάρη, ούτε σε έξι ούτε σε εξήντα μήνες θα ξαναπάρεις άλλο και ασφαλώς όχι το ίδιο.
Αυτό όμως που του τη δίνει περισσότερο του Λουκά είναι ότι υπάρχουν χιλιάδες πολυτελή αυθαίρετα (που δεν έχουν πληρώσει, ούτε θα πληρώσουν μία) ή σπίτια γραμμένα σε offshore που δίνουν ψίχουλα (όταν δίνουν). Έτσι όταν κάποιος φοροδιαφεύγει ή υποφορολογείται το κράτος κάποιον πρέπει να υπερφορολογήσει για να «ρεφάρει». Αφού σου λέει δεν μπορώ να πιάσω τον ασυνεπή ας στραγγίξω τον συνεπή. Αυτό λοιπό κάνει και με το ΦΑΠ των φυσικών προσώπων. Και συνήθως το κράτος τιμωρεί όποιον πηγαίνει με το σταυρό στο χέρι γιατί είναι ο αδύναμος κρίκος. Αυτό το κορόιδο που τα έχει όλα δηλωμένα, δεν θέλει να έχει χρέη και προσπαθεί να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του, οι οποίες συνεχώς αυξάνονται, πιέζοντάς τον μέχρι να σκάσει . Ξέρει το κράτος ότι ο Λουκάς και ο κάθε Λουκάς δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Απεργία; Κατάληψη; Στην Ελλάδα δυστυχώς το δίκιο σου μπαίνει στη ζυγαριά μαζί με το μέσο πίεσης που έχεις. Έχεις τόσο δίκιο όσο πιο πολύ μπορείς να πιέσεις (ή να «εξυπηρετήσεις»). Και αυτό το βλέπουμε συνέχεια γύρω μας. Έτσι πολύ φοβάμαι ότι τα υπερβολικά ποσά του ΦΑΠ δεν θα είναι απλώς η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι αλλά η απροσεξία που ρίχνει το ποτήρι από το τραπέζι…
Γιώργος Μαυρωτάς
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 5.2.2013, Protagon